Voor wie zin had in een stevige portie feels op de derde avond van Les Nuits, was de intieme setting van de Grand Salon De Concert de uitgelezen plek. Er is tevens geen betere setting om een double bill bestaande uit Lauren Auder en Amen Dunes in te parkeren dan de rode gloed van de zaal, waarin de artiesten zich lieten omcirkelen door het publiek. Dat zorgde voor een gezellige totaalsom die de melancholie inherent aan hun muziek enkel sterker deed binnenkomen.
Lauren Auder heeft de afgelopen jaren al een naam gemaakt voor zichzelf in de underground. Via True Panther bracht de Franse jongeling dit jaar eindelijk zijn debuut-ep ‘Who carry’s you’ uit, die een tsunami-impact aan emoties teweegbrengt met poëtische teksten verpakt in zwijmelende, elegante barokpop die enigszins doet denken aan een samensmelting van Perfume Genius en een fluwelen King Krule. Net als op plaat profileert de producer/singer-songwriter zich in de zaal als een neergedaalde engel, compleet in het wit én op blote voeten. Soms elegant wiegend en met de handen gespreid, elders uitgeput en vol overgave strompelend, baande de artiest zich een weg doorheen de klaterende watervallen ‘The baptist’ en ‘For those who patiently endure’ en de katerende weemoed van ‘These broken limbs into one body’.
Hoewel zijn zang niet altijd even zuiver was – de aanzet van ‘For those who patiently endure’ klonk iets te nonchalant – wist de artiest doorheen zijn hele set een beklijvende krachttoer over te brengen, aangekleed met nadrukkelijk, maar heerlijk geshred van de gitarist (ook helemaal in het wit) en enkele Archy Marshall-eske uithalen als kers op de taart. Na zijn ep er volledig door te jagen trakteerde Auder ons op op twee nieuwe nummers die elk een andere sterkte van zijn muziek belichtten, enerzijds een overrompelende uitbarsting en anderzijds zijn zachte, diepe stem. Na het publiek eerst volledig in een instrumentale geluidsmuur te metselen, zong Auder ons zo in een zweverige ballad de troostende woorden “I don’t wanna lose you” toe. Wij jou ook niet, Lauren.
Een half uur later was de Grand Salon iets meer gevuld (er was alvast niet genoeg zitplaats meer) voor Amen Dunes. Damon McMahon riep zichzelf laatst met ‘Freedom’ nogmaals uit tot een van de interessantste folkartiesten van de afgelopen jaren. Op dat album puurde de Amerikaan op een frisse manier zijn geluid uit tot een warme, pittoreske roadtrip/mijmerplaat.
Om dat live te brengen had McMahon zijn band meegenomen, waardoor niet één, maar vier casual uitgedoste sympathiekelingen aantraden in de cirkel. De band zette haar set in met een schuifelende ‘Bedroom drum’ uit ‘Through donkey jaw’. Daarna sloeg Damon een akoestische gitaar om en zette hij ‘Lonely Richard’ en ‘Splits are parted’ in, twee parels uit ‘Love’ die door McMahon werden ontdaan van hun psychedelische waas om voor een meer ingetogen en breekbare ervaring te zorgen. Het was verfrissend om deze nummers op een meer intieme wijze te kunnen ervaren, al bleven we op dat moment stiekem iets op onze honger zitten, hopend op enkele vocale erupties.
Die kwamen er dan veelvuldig wanneer de nummers uit ‘Freedom’ – die verder de hele set besloegen – werden ingezet. McMahons nasale vibratostem kwam volledig tot bloei en wist ons op meeslepende wijze volledig in te pakken, met nog steeds een frêle breekbaarheid in zich, maar dan een stuk uitbundiger verpakt. Net als op plaat scheerden de uptempo nummers ‘Blue rose’, het zinderende ‘Believe’ en een met spoken-word ingezette en prachtig opgebouwde ‘Miki Dora’ de hoogste toppen. Met het titelnummer ‘Freedom’ zorgde de singer-songwriter ook voor een intiem eerbetoon aan DJ Still, het ex-Dälek-bandlid dat op 26 april is overleden.
Amen Dunes bewees in de Botanique live even moeiteloos als op plaat onder de huid te kunnen kruipen en vervolgens lang na te zinderen. Al voelde de avond door de spaarzame setduur toch ietwat onvolmaakt. Inclusief het bisnummer ‘Skipping school’ klokte de set namelijk nog net niet af op een uur, wat spijtig is voor een artiest met een toch al uitgebreide back catalogue. Door de feilloze performance (inclusief de moves van McMahon) willen we dat echter graag door de vingers zien en onthouden we vooral een steengoed optreden.
De Botanique organiseert in kader van Les Nuits nog optredens van onder andere Porches (29.04), Wye Oak en U.S. Girls (01.05), Ought (02.05) en veel meer. Voor tickets en een volledig overzicht klik je hier.