Voor een mix van onvatbare electronica, noise en hier en daar wat punk kon je gisteren in de altijd gezellige Botanique terecht, alwaar het hervormde Liars voor z’n Belgische vuurdoop stond. Van de oorspronkelijke stichters blijft na 17 jaar alleen de compleet gestoorde Angus Andrew nog over. Gisteren schotelden de Australische Amerikaan en zijn nieuwe handlangers ons een soort best-off-setlist voor tijdens dewelke Andrew zijn verhouding tot de band vestimentair illustreerde: hij is de bruid, Liars de bruidegom.
Onze favoriete waarheid-verdoezelaars hadden twee support acts bij, de één al wat bevreemdender dan de andere. Happy Meals mocht de boel op gang trappen in de Orangerie. Dat deden ze met de nodige scheuten noise-beats en de engelenzang van de bevallige Lys Taureau. Het duurde even vooraleer zij en de beatsleverancier Lucas op kruissnelheid waren; het was dan ook nog wat vroeg voor dergelijk complex gebeuk.
Bij momenten openbaarde er zich een catchy melodie waarvan de repetiviteit een hypnotiserende uitwerking had, al veranderde ‘hypnotiserend’ snel in ‘saai’. Daar probeerde Lys verandering in te brengen door haar benen los te gaan gooien in het publiek: het leverde haar enkele verwarde blikken en één stalker op. Tegen het einde aan werd de set feller en bracht het duo een mix van retrobeats en Crystal Castles-achtige darkwave. Vooral met hun slotsong scheerde de band hoge toppen: razendsnelle, opzwepende beats die eindigden in een allesvernietigende golf van chaos.
Over chaos gesproken: als tweede act van de avond stond in de Rotonde een getikte Belg met de naam Rodolphe Coster geprogrammeerd. De verwarring die Happy Meals veroorzaakte, verdween in het niets bij de herrie die Rodolphe kwam schoppen. Op z’n laptop fabriceerde hij Merzbow-achtige noise-ritmes, die nog eens kracht werden bij gezet door een op het eerste zicht doodnormaal ogende drumster. Tegelijkertijd scheurde Coster er zelf op los met iets gitaar-achtig door het voortbrengen van de minst conventionele gitaarriffs aller tijden en meer soortgelijke parafernalia.
Om de bevreemding helemaal compleet te maken, kwamen er tijdens enkele ‘songs’ een duo danseressen met Afrikaanse roots een moderne choreografie opvoeren. De band wist van geen ophouden en ruim een kwartier over tijd lag Rodolphe nog steeds in foetushouding voor het podium de longen uit zijn lijf te schreeuwen. We weten nog niet goed wat we hier juist van moeten denken, maar we zijn wel aan het denken. Missie geslaagd, Rodolphe?
Het zal Angus misschien wat hebben gestoken dat de award voor raarste snuiter van de avond niet naar hem ging. Al zag hij er niet echt uit alsof hij zich iets zou aantrekken van de hem omringende wereld. Wat hij wel had aan getrokken: een bruidsjurk, dat exemplaar waarmee hij zo flatterend poseert op de albumcover van het in september geloste ‘TFCF’. De band ging rustig van start met ‘Drum gets a glimpse’, niet meteen het nummer om het publiek van bij het begin met verstomming te slaan. Vervolgens begeleidde Andrew zijn troepen echter naar een onophoudelijke slooptocht met de ene mokerslag van een song na de andere.
Van elk album uit hun uiteenlopende oeuvre passeerde er minstens een song. Al vroeg in de set hoorden we de opzwepende drums van ‘Coins in my caged first’, waardoor de nieuwbakken drummer zich meteen moest bewijzen. Wat waren we blij toen persoonlijke fav’s als ‘Houseclouds’, een bijna atypisch vrolijke Liars-song, en het gitzwarte ‘Scissor’ al vroeg werden prijsgegeven: alsof Angus onze song-checklist van tevoren had ingekeken. De nieuwe leden bleken al perfect op Andrew en mekaar ingespeeld te zijn. Enkel de bezwerende backing vocals van voormalig lid Aaron Hemphill werden bij momenten wel gemist.
Het was altijd gissen met welk nummer Liars ons nu weer zou verblijden: het begin van de setlist gaf namelijk aan dat het optreden alle richtingen uit kon gaan. Toppers van vanavond waren het knallende ‘Mess on a mission’, het onwijs strakke ‘Brats’ en de cultclassic punksong ‘Mr your on fire mr’. Van de vier nieuwe songs die passeerden, klonk ‘Cred woes’ vanavond het meest vintage-Liars, en die viel dan ook het meest in de smaak. Bij het encore hoopten we tevergeefs nog op ‘The other side of mt. heartattack’ of ‘Freak out’, maar kom, we hadden niet te klagen.
Hun show van vanavond toonde aan dat er geen sprake is van enige slijtage bij Liars. De band klinkt dankzij een ontspoorde drummer – de vergelijking met Animal kwam uit menig hoek – en een nog steeds even enthousiaste als vreemde Angus Andrew net zo sexy en grensverleggend als 17 jaar geleden. En dat is niet gelogen.