De eerste festivaldag van Couleur Café was een muzikale rollercoaster die het publiek meenam van introspectieve poëzie tot rauwe energie en tropische extase. Waar Little Simz het hart raakte, zorgde Pa Salieu voor vuurwerk in de nacht.
De openingsdag van bracht een muzikale wereldreis met zich mee. Zo mocht Baloji het hoofdpodium openen. Hij bracht een visueel en muzikaal spektakel dat balanceerde tussen poëzie en protest. Zijn mix van Congolese ritmes en elektronische beats was een van de meest originele sets van de dag. Het Antwerpse DYSTINCT bracht een energieke mix van Arabische invloeden en pop.
Toch was het was Little Simz die het publiek werkelijk stil kreeg — en daarna weer liet ontploffen. De Britse rapper, die dit jaar haar nieuwe album ‘Lotus‘ uitbracht, waarmee ze terugkeerde naar een meer sobere, jazzy sound. Waar haar vorige albums (‘Sometimes I Might Be Introvert‘, ‘NO THANK YOU’) uitblonken in grandeur en productie, kiest Simz hier voor introspectie en eenvoud. Thema’s als haar jeugd, identiteit en spirituele groei komen terug in haar teksten. Ze worden vaak verpakt in poëtische beelden en scherpe observaties. Haar optreden op Couleur was haar eerste optreden op het Europese vasteland sinds het uitbrengen van ‘Lotus’.
Simz opende met ‘Thief’, een track uit haar nieuwste album waar post-punk gitaarlijnen een duistere sfeer creëren. Daarna volgden nog nummers uit de nieuwe plaat, waaronder ‘Flood’, ‘Two worlds apart’ en het betoverende ‘Lotus’ zelf — een samenwerking met Michael Kiwanuka en Yussef Dayes dat live nog rijker klonk dan op plaat.
Tijdens haar set wisselde ze moeiteloos tussen kwetsbaarheid en kracht. ‘Venom” en ‘101 FM’ brachten de energie omhoog, terwijl ‘Free’ en ‘Lion’ juist de emotionele diepgang van haar werk benadrukten. Haar flow bleef ongeëvenaard: technisch verfijnd, emotioneel geladen en altijd loepzuiver.
Wat haar optreden zo bijzonder maakte, was de live band die haar begeleidde. Zeker op ‘I love you, I hate you’ voorzagen jazzy drums, warme baslijnen en subtiele keys extra gewicht aan haar teksten. Anderzijds had op het nummer ‘Moodswings’ weer een heel elektronische vibe, met zelfs UK rave beats. Het publiek, aanvankelijk ingetogen, werd gaandeweg meegezogen in haar universum. Tegen het einde van de set was de Red Stage één grote golf van meebewegende lichamen en opgestoken handen.
Little Simz bewees op Couleur Café dat ze niet alleen één van de meest relevante stemmen in de UK-rap is, maar ook een artiest die live weet te raken, te verrassen en te verbinden. Haar optreden was een hoogtepunt van dag één — en misschien wel nu al van het hele weekend.
Vervolgens nam Pa Salieu de Green Stage over met een set die balanceerde tussen grime, afrobeat en zijn kenmerkende Gambiaanse invloeden. Hij opende met ‘Frontline’, zijn doorbraaktrack. Daarna schakelde hij moeiteloos tussen hits als ‘Block boy’, ‘Energy’ en ‘Glidin’ ‘. Zijn performance was intens en compromisloos — een mix van militante ritmes, scherpe bars en een rauwe urgentie die het publiek wakker schudde.
Opvallend was hoe hij ook nieuw materiaal bracht, vermoedelijk afkomstig van een aankomend project. Eén track, met een repetitieve hook en percussieve beat, deed denken aan een kruising tussen UK drill en West-Afrikaanse mbalax. Salieu’s charisma en fysieke présence maakten het optreden tot een van de meest geladen momenten van de avond.
Maraboutage mocht de avond afsluiten, een Frans collectief dat baile funk mengt met queer clubmuziek en tropische bass. Het was niet de meest authentieke baile funk set van de avond, daarvoor moest je al vroeg op de dag bij th4ys zijn, maar hun set maakte de muzikale wereldreis alvast compleet.
Colour is duidelijk meer dan een festival — het is een statement. Dag één zette alvast de toon: kleurrijk, kritisch en Little Simz wist er zelfs nog introspectie aan toe te voegen. Vandaag kun je onder meer Nathy Peluso, Shenseea, Aili en Jazz Brak aan het werk zien.