Fans hebben er waanzinnig lang op moeten wachten, maar donderdag was het eindelijk zover: het eerste concert van Lorde op Belgische bodem. De Nieuw-Zeelandse stelde op Rock Werchter ‘Melodrama’ voor, een grensverleggend en eigentijds popmeesterwerk dat edgy genoeg is voor de indiesnobs en probleemloos binnen glijdt bij het grote publiek.
Foto’s door Jan Van Den Bulck
In een kort T-shirt met opschrift “Dior addict” en met een glinsterende choker maakte Ella Yelich-O’Connor een imposante en zelfverzekerde entree in de vorm van ‘Tennis court’. Charismatische danspassen en een foutloze performance zorgden voor een stormende start, die werd opgevolgd door meer ouder materiaal. Lorde toonde zich meteen de geloofwaardige anti-popster die ze is. Dat wil zeggen: geen grootse show, playback of band op tape – wel een gestripte performance waarbij what you see ook what you get was en vocale imperfecties het optreden alleen maar meer kleur gaven.
Bij aanvang was het wel eventjes zoeken naar die eigen kleur van Lorde. Alles zat zo perfect dat het misschien wel te perfect werd en de oudere minimalistische pop miste misschien net dat tikkeltje uitbundigheid om echt te overrompelen. Het was dan ook wachten tot een meeslepend ‘Ribs’ om er weer aan te herinnerd te worden waarmee het twintigjarige wunderkind momenteel het verschil maakt: een briljante cocktail van spitsvondigheid, emotie en aanstekelijkheid die naast catchy ook uiterst meeslepend kan zijn. Beste voorbeeld van dat laatste, was ongetwijfeld ‘Liability’ – een opvallende ballad die live nog met meer gevoel gebracht werd dan op plaat.
In de tweede deel van het optreden, dat vooral gevuld werd met nieuw materiaal, bleef Lorde nummer na nummer indruk maken. Tegenover het voorspelbare, niet tot het einde bewaarde en uitzinnig meegekweelde ‘Royals’ toonde albumtrack ‘Supercut’ zich fenomenaal in z’n doorleefde performance, terwijl de sound verder dikker klonk voor de meer gangbare hitjes. Zo raasde de set onder luid applaus van ‘Sober’ naar ‘Team’ om dan te culmineren in afsluiter ‘Green light’, een absolute apotheose die doorspekt met euforie een trefzekere en vooral ook extatisch gebrachte afsluiter bleek waar iedereen zich in kon vinden.