Loyle Carner stelde zijn nieuwste plaat ‘Not waving, but drowning’ dit jaar al voor in de Botanique en op Pukkelpop, maar zijn derde Belgische passage leek er even eentje in mineur te worden. Begin deze maand moest hij z’n show in de Ancienne Belgique afzeggen door ziekte. Sympathiek als hij is vond hij wel nog een gaatje in z’n agenda voor een herkansing gisterenavond.
Kerstfeestjes starten meestal met een goed voorafje. Voor het hoofdmaal Loyle Carner kwam het jazzy Lucy Lu. Het Londense trio begon met chille gitaren en stemmen zo zoet als het zachtste zacht. Iets wat niet te bewerkstelligen is met een goede wasverzachter (nee, ook niet die dure). Diepe bassen ter hoogte van het tweede nummer begeleidden de lome funky groove. Een landschap met instrumentele waaierende gitaren zorgde voor voorzichtig meeknikkende hoofden. Afsluiten deden ze straf met een meedogenloze trage cover van ‘1 thing’ (Amerie).
Lucy Lu werkte als suiker op de tongen, gaf zin naar meer. Na een dj-intro verscheen Loyle Carner met ‘Ice water’. Wat volgde was een woordenstroom waar ademenen niet meer van toepassing leek te zijn. Carner’s vlotte op-en neergaande arm werd spontaan her-geïntroduceerd door het publiek. Na twee nummers nam Carner onhoorbaar een pauze terwijl het publiek de hip-hopsfeer opslokte en hem er uitzinnig voor bedankte. “Nice,” zei de persoon naast mij.
Carner slamde en rapte. Ook zonder instrumentale begeleiding sneed hij door het vel. Hij verontschuldigde zich voor de afwezigheid van Tom Misch. “But hey, you can be Tom Misch,” bedacht hij. Eerlijk waar: het publiek was Tom Misch. Terwijl iedereen in de zaal de hook verzorgde (“you’re my angel”), weefde hij de refreinen aan elkaar zoals een soepele koning bij ‘Angel’. Hij vloekte op Boris en Trump en bracht een ode aan zijn moeder. “Superstraf,” beweerde de persoon achter mij.
De jonge Brit zocht en vond de balans tussen groovy en intiem. Het rustige ‘Desoleil’ werd afgewisseld met het opzwepende ‘The isle of Arran’, persoonlijke vertelsels met het kippenvel-achtige ‘Loose ends’. Eindigen deed hij zonder muzikale begeleiding: zijn stem, zijn woorden, zijn ritmes vervormden zich tot een op zichzelf staand geheel. “Ziek,” dacht de persoon links.
Carner liet de AB vervellen tot een liefkozende hiphop-club waar jazz en slam poetry ook uitgenodigde gasten waren. Hij kreeg – schijnbaar zonder enige inspanning – begeleiding, liefde en warmte. Hij bedankte met ‘NO CD’ en breide zo een einde aan een show, nieuw en oud gemixt. “Te vlug,” vertelde iemand. Ze hadden allemaal gelijk.
Aankomende kerstfeestjes in de AB waar je ook gelukkiger van wordt: Mahalia op donderdag 19/12 en Braindance met Modeselektor op zaterdag 21/12. Een volledig overzicht van alle optredens vind je op de website van de zaal.