In de Botanique is de jaarlijkse Les Nuits-concertreeks weer van start gegaan. Bijna drie weken lang zijn er elke dag concerten te beleven. Alle zalen zijn in gebruik, inclusief Chapiteau-tent die voor de gelegenheid buiten opgezet wordt. Gisteravond stelde Lucrecia Dalt haar gloednieuwe plaat ‘Ay!‘ aan ons voor. Dat deed ze op koortsdromerige manier waarbij ze modulaire synths deed samen lopen met Zuid-Amerikaanse invloeden uit haar jeugd.
Als voorprogramma, of eerste deel van de double bill, mocht Daniel Blumberg aantreden. De in Londen gevestigde muzikant brengt bevreemdende folk. Althans, dat is wat we op basis van ‘On&On’ en ‘Minus’ verwachtten. Zijn optreden bestond daarentegen uit een volledige voorstelling van zijn nog te verschijnen plaat ‘GUT’, die uitkomt op 26 mei. Van bindteksten of enige vorm van communicatie waren, behalve zijn songs, geen sprake. Via zijn basmondharmonica regelde hij live de instrumentatie terwijl drums op een tape erbij werden gekunsteld. Op ‘Bone’ toonde hij vooral de overweldigende kracht van die drums in combinatie met de harmonica die vooral Prurientiaanse noise in zich voortbracht.
De vooruitgeschoven single ‘Cheerup’ was uiteraard herkenbaar dankzij de sobere vocale passages die de plaat maar lijkt te hebben. Blumbergs schrale stem bracht daarbij een enorm contrast in de met industrial en noise beladen songs naar boven. Het deed bij momenten, vooral qua timbre, een beetje denken aan Xiu Xiu’s Jamie Stewart. Blumberg leek ‘Knock’ in te zetten met een knock-knock mop, maar mondde uiteindelijk uit tot een overweldigend schouwspel van improvisatie en noise.
Het contrast met de mierzoete elektronica van Dalt kon nadien niet groter zijn. Lucrecia Dalt heeft al verschillende keren in de Botanique gestaan en vond voor de voorstelling van haar nieuwe plaat dus wederom een uitgelezen kans om onze hoofdstad aan te doen. Hoewel ze in het verleden telkens in de Orangerie stond en nu blij als een kind was dat ze in de Rotonde optrad. “Brussels, I’m so happy to finally play in this beautiful venue“, kirde ze waarna ze een lonkte naar de glitterbal in de nok van de Rotonde. Op de deunen van onder meer ‘Atemporal’ zette ze het concert gestaag in.
Van de Rotonde maakte ze al snel haar speeltuin, samen met percussionist Alex Lazaro die achter een indrukwekkend ogend drumstel geposteerd zat, inclusief bongo en conga. De man speelde bovendien bij momenten vrij theatraal aan zijn instrument. Dalt kwam tijdens het eerste nummer al eens vooraan in de spotlights staan, schuifelend en heen en weer wiegend op de ritmes van bolero. Waar haar stem op ‘Ay!’ kristalhelder klinkt, was dat live veel minder het geval. ‘Dicen’, ‘El galatzó’ en ‘Contineda’ klonken zo bijna al fluisterend gezongen, wat de nummers een iets donkerder, jazzy kantje gaf. Ingetogen en tegelijkertijd verwarmend.
Waar haar muziek vaak eerder abstract is, kon je op nummers als ‘Atemporal’ en zeker ‘La desmesura’, met die kenmerkende trompet in het nummer, al eens heen en weer wiegen. Gisteravond kregen we dus een gebald charmeoffensief van de Colombiaanse. Toch was het jammer dat het concert slechts een dikke drie kwartier duurde. We snakten na afloop naar meer. Verder was het spijtig dat de de blazers en bas die zo prominent aanwezig zijn op de plaat niet live konden vertolkt worden. Desalniettemin pakte Dalt de Rotonde probleemloos in met haar bezwerende mengelmoes van Latijnse elektronica.
Tijdens Les Nuits kun je de komende dagen in Botanique evenwel Pitou (28.04), Tukan (29.04) en Coby Sey (29.04) aan het werk zien. Voor een volledig overzicht en meer informatie kun je terecht op de website van de zaal.