Mac Miller deed gisteren onze hoofdstad aan, met kersvers album ‘GO:OD AM’ onder de arm. Die plaat ligt in de lijn van de ‘Faces’-mixtape, waarop de beats vervangen werden door jazzachtige instrumentals. De voorbije jaren – meer bepaald vanaf ‘Watching movies with the sound off’ – kon de Amerikaan op dat werk een fratrapper-imago van zich afschudden, door te tonen dat hij wel degelijk een getalenteerd producer en rapper is. Na eerdere festivalpassages in België, waren wij wel benieuwd of de man die sterke lijn ook live kon doortrekken in een uitverkochte VK.
Het was dan ook eerder verbazend dat ‘Loud’ de debatten mocht openen. Dit nummer dateert namelijk van voor die muzikale ommekeer. De song maakte gelukkig wel zijn naam waar, en zorgde ervoor dat de handen meteen enthousiast in de lucht werden gestoken. Die uitbundige sfeer werd daarna verdergezet, met een eerste hoogtepunt in de vorm van ‘Watching movies’. Heel wat pre-‘GO:OD AM’ werk kwam aan bod en het tempo ging zelfs nog wat meer de hoogte in, maar de muzikale uitdaging ontbrak.
Wanneer dan wel uit die laatste langspeler geput werd, zakte de set wat in. Eerst wist een uitstekend ‘Diablo’ nieuw leven in de show na een slapper momentje, daarna konden de kwaaltjes minder goed opgevangen worden in de tweede helft. Telkens als er wat meer jazzy nummers aan bod kwamen, viel de energie van het publiek merkbaar stil. Tezelfdertijd scheen dat tweede deel voor de rapper uit Pittsburgh de ideale gelegenheid om de grootste hits uit zijn volledige oeuvre te brengen. Helaas koos hij op die manier voor een en-en-verhaal, waarbij regelrechte feesthiphop afwisselde met meer laidback materiaal. Hoewel we ons kostelijk amuseerden, knaagde toch ergens wat teleurstelling wegens het gebrek aan een rode draad in het optreden.