De Belgische gitaargroepen Moaning Cities, (run) SOFA, en het Franse Last Train kregen de eer om het startschot van Les Nuits Botanique in de Rotonde te geven. Last Train pakte ziekteverlof en kon er niet meer bij zijn. Een vervanger werd niet meer gevonden, de boel werd met een beetje vertraging op gang getrapt.
(run) SOFA komt uit Charleroi, en slagen hun powerchords aan met funky technieken. Toch moeten ze hun recept nog wat kruiden, want dit klonk nog iets te gewoontjes. Toen de basgitaar de melodie begon te leiden werkte het wel, maar verder was er niet veel dat bijbleef. In het laatste nummer klonk de zang als robotstemmen, recht uit de getto van Charleroi, op een dreigend, en disfunctioneel ritme. Daar viel wel wat mee te doen.
Toen Moaning Cities daarna het podium opkwam, werden ze uiterst enthousiast door het publiek ontvangen. Op voorhand kondigde de band al aan dat ze na deze show (en nog één optreden in Louvain-La Neuve) een tijdje gaan stilliggen. Het was vanavond dus hun laatste match voor het thuispubliek, en dat was aan het uitbundige onthaal duidelijk te merken.
Donkere synthesizergeluiden tovereden de Rotonde al vanaf het begin om in een donker woud, kilometers verwijderd van het pad waar Roodkapje op moest blijven. Duistere gitaren komen tevoorschijn vanonder de wortels van een oude, omgevallen boom, die de band bezwoer in een ritueel van mystieke, psychedelische echo’s. Zo raasde Moaning Cities door in haar trip, die je helemaal meenam.
De show viel wat stil wanneer de groep meer bluesy rocksongs speelde. De zwevende samenzang tussen broer en zus Valérian en Juliette Meunier probeerde de mysterieuze sfeer erin te houden en na twee nummers kon de tocht door het donker verder gaan. De stem van Valérian deed enorm denken aan The Black Angels, en bij momenten viel de muziek van Moaning Cities niet meer te onderscheiden van hun voorbeelden uit Texas. Gelukkig bestond het merendeel van de show uit een eigen geluid dat gewoon Moaning Cities is, bijvoorbeeld wanneer ze de sitar bovenhaalden.
De groep was op z’n best wanneer ze het mysterie opzochten. Je voelde jezelf ook verdwijnen tussen de bomen. Hoe meer van ‘t padje, hoe beter.