Navy Blue is misschien wel één van de coolste mensen op aarde. Naast professioneel skater is hij streetwear model voor grote merken als Supreme. Daarbuiten is hij ook nog gepassioneerd door rap, waar hij vooral bekend staat om zijn contacten met Odd Future. Zo werkte hij mee aan Frank Oceans Blonde en was hij zelfs kamergenoot van Earl Sweatshirt. Dat laatste vertaalt zich in duidelijke invloeden van elkaar en een hele reeks samenwerkingen. Tot slot is hij één van de nieuwe gezichten in de underground rap van New York. Zo werd zijn album ‘Song of Sage’ warm behaald in de scene, en nam hij de volledige productie van Wiki’s ‘Half God’ op zijn rekening, dit in ons lijstje van beste hiphopalbums van 2021 belande.
Demahjiae mocht het publiek opwarmen. Met slimme interactietrucjes in ‘Pressed’ zorgde hij al snel voor een grote synergie tussen rapper en publiek. Tijdens ‘Always and Forever’ kwam Navy Blue, die een gastrol heeft op het nummer alvast op het podium om mee te rappen. Hierna kon het publiek niet langer wachten en aan hun wensen werd dan al ook snel voorzien.
“C’mon what is wrong with you? Is there a language barrier or what”, reageert Navy Blue een paar nummers in zijn set een beetje geïrriteerd op de verlegenheid van het publiek. Hij maakt duidelijke dat het heel veel moeite aan hem vraagt om zich zo open en bloot weer te geven voor een groep. Want dat is wat hij al die tijd gedaan had. Setopener 1491 – vernoemd naar het jaar voordat Columbus Amerika ontdekte – begon dan nog wel maatschappijkritisch. De lyrics “Fuck Cristopher Columbus” werden al snel vervangen door “Fuck king Leopold”. Hierna werd het al snel super persoonlijk. “So many photos on the wall at most the times I was caught/In a web that I had spun myself, the damage did a lot”, rapte Navy tegen een muur van een jammerende sirenes aan die werd tegen gehouden door vocale gezangen en gestage drums. De set stond bol van dat soort productietechnische stukjes. Zo kwamen er vogelgeluidjes naar boven wanneer hij het woord ‘bird’ uitsprak, of had elk nummer wel zijn eigen typische sample loop.
In het vervolg van de set kwamen diepe oprechte stukken naar boven waarin hij rapte over trauma’s en zijn moeilijke jeugd. “I write this shit in retrospect. This is therapeutic” benoemt de rapper zelf het in ‘Allignment’. Navy wees bij het uitspreken van deze woorden scherp naar zijn microfoon, de ernst van zijn woorden benadrukkend. Veel van zijn songs zijn opgenomen in treurnis binnen de privacy van zijn thuis, waardoor hij het niet makkelijk vond om zichzelf nu zo kwetsbaar op te stellen tegenover een onbekend publiek. Het maakte dat alles heel oprecht en persoonlijk aanvoelde.
Naast ijzersterke productie en lyrics zijn Navy’s rap flows zelf ook van enorm hoog niveau. Zijn flows in ‘My Whole life’ kregen al snel de menigte aan het dansen met zijn zigzaggende flows en tedere gitaarloop. Datzelfde lukte in ‘Peach Cobbler’, waar de rapper met basketbalachtige flows rapt over zijn moeilijke jeugd. Voor ‘Petty Cash’ mocht Demahjiae, die een gastrol heeft op het nummer, nog eens opdraven. De dynamiek in flows tussen de twee raptalenten werkte uitstekend.
De set bood ook veel plaats aan nieuw materiaal. “Navy ain’t the same these days”, rapte Navy in één van zijn onuitegrachte nummers. Dat merkten we ook in zijn nieuwe muziek, die op vlak van productie alvast erg anders is. Zo ging de productie in deze nummers van een gesyncopeerde livedrum die een groovy beat bracht tot synths met een dramatisch effect.
Voor het encore vroeg Navy het publiek welke nummers ze nog wouden horen, wat de intieme setting versterkte. Zo was er nog plaats voor publiekslievelingtjes ‘Don’t get it twisted’, ‘Light’ en ‘22’. Het was het slot van een emotionele avond, waarin Navy Blue zich in volle eerlijkheid en kwetsbaarheid blootlegde. Hij slaagde erin terug te gaan naar de essentie van hiphop: een synergie te creëren met een menigte om samen een therapeutisch moment te creëren.