Wie op dag twee vroeg genoeg fysiek aanwezig was maar mentaal nog moest bijbenen werd zachtjes gewekt door de heldere loops die Kelsey Lu uit haar stembanden en cello tevoorschijn haalde. Emoties gingen van dankbaarheid naar somberheid en verdriet. Daarnaast kon de maatschappij het stembereik van de Amerikaanse niet ontwijken en kreeg die enkele kritische kaakslagen te verwerken. De weinige aanwezigen waren enthousiast genoeg om nog een bisnummer van de muzikale engel (wist je dat die tegenwoordig gekleed zijn in roze gewaden?) te krijgen.
Foto’s door Dimly Lit Stages.
Ietwat verfrommeld maar met veel goesting kropen de mannen van Taxiwars het podium op. Het was meteen een grote opluchting dat het nogal omvangrijke ego van Tom Barman hier plaats ruimde voor de band. Hij fungeerde al dansend, dirigerend, genietend en gillend als perfecte katalysator tussen zijn muzikanten en liet ze bij momenten zelfs alleen achter op het podium om hun ding te doen. Het energieniveau was het hoogst tijdens ‘Bridges’ en ‘Fever’, waarin Barman wild zwaaiend met z’n microfoon solo’s ging oogsten bij z’n drie kompanen. Taxiwars leverde een uurtje entertainment af waarin kwaliteit heerste.
Het innemende Belgische hiphopwonder Coely werd naast een flauw woordmopje ook ingeleid door een uitgebreide soundcheck als voorprogramma. Haar woordenwaterval werd afgewisseld met blokjes beatbox maar het waren vooral de vocale uithalen die indruk maakten. ‘No way’ en ‘The rise’ (samen met DVTCH NORRIS) waren energetische hoogtepunten die iedereen als door een cactus geprikt deden opspringen. Na passages op de hoofdpodia van Werchter en Pukkelpop weten we niet of het bescheiden podium van Cactus ervoor zorgde dat er een soort van optisch bedrog zich opdrong, maar na afsluiter ‘Celebrate’ was er geen twijfel meer: Coely is groot.
Gewapend met twee nieuwe nummers kwam Rhye gisteren naar Brugge. Gemoedelijk en sexy stroomde de uitgepuurde muziek door het Minnewaterpark. Dat muzikale minimalisme stond in contrast met de uitgebreide bezetting op het podium, wat wees op een staaltje meticuleus afgemeten sfeerbeheer. Toch kwam het geheel totaal niet over in een festivalsetting – al heeft ‘Last dance’ waarschijnlijk wel wat beweging veroorzaakt in de bosjes. We vermoeden dat deze muziek later op de avond of in de slaapkamer meer op z’n plaats is.
Hét moment van deze festivaleditie is ongetwijfeld dat van Tim Vanhamel en zijn cactus. De grootte van de plant deed vermoeden dat Vanhamel het regelmatig voorziet van water en een uitgebreide serenade. Het contrast kon niet opvallender geweest zijn: leverde Rhye net nog een bordje vanilleseks af, dan was Millionaire nu het smerige bloedgeile alternatief. In het publiek vlogen feromonen, blote bierbuiken en broeken door de lucht terwijl Tim een verleidingsdans voor z’n cactus inzette. Millionaire was hier meer dan op z’n plaats.
Als Rhye en Millionaire voor vluchtige one night stands stonden, dan was het met Jamie Lidell tijd voor het perfecte huwelijk. De evenwichtsoefeningen tussen oud en nieuw werk, funky en heupwiegend, uitzinnig en intiem, werden foutloos gemaakt. ‘Multiply’ was de gedroomde opener en ‘Another day’ werd voorgeschoteld in de best mogelijke versie. Ondersteund door zijn Royal Pharaohs was er geen stoppen aan Lidell en we kijken al uit naar zijn volgende stop in Brugge.
