Als Hand Habits de passie preekt, luisteraar, let op uw emotiehuishouding. Meg Duffy, de vrouw achter de artiestennaam en trouwe gitariste van ene Kevin Morby, speelde gisteren een wel heel intieme show in Het Bos. Ze ontwapende ons daar met liedjes die wondermooi waren in hun bedrieglijke eenvoud.
Je zou het niet zeggen als je haar van haar thee ziet nippen, maar Meg Duffy is behoorlijk YOLO. Ze vertrok op haar eerste Europese solotournee, leerde afgelopen weekend via Belgische vrienden een drummer kennen en besloot hem in te lijven voor de rest van de shows. Tussen de op voorhand geplande shows in Berlijn en Parijs laste ze enkele weken geleden plots alsnog een Belgische show in. De Bosbar bleek het ideale decor voor deze singer-songwriter die zonder al te veel moeite de negatieve connotaties van die vage genreterm wegspeeld. Meg gaf trouwens aan dat het al haar vijfde bezoek was aan de zaal, en dat ze er afgelopen weekend Princess Nokia aan het werk zag. “She’s a tomboy, just like me.” Ze voelde zich merkbaar op haar gemak, en oogde veel spraakzamer dan je zou verwachten.
Rede van haar bezoek was de release van haar debuut-lp ‘Wildly idle (humble before the void)’. Daarop prijken dertien ingetogen, uitgepuurde nummers waarop je vaak niet meer hoort dan haar ijle stem en spaarzame gitaar. Dat er live plots een drummer bijzat die gelukkig zijn plaats kende, was bijgevolg een enorme meerwaarde. En hoewel ze hier en daar nog wat steekjes lieten vallen, viel het op hoe goed de muzikanten op korte tijd op elkaar ingespeeld waren.
Uiteraard stonden de nummers van ‘Wildly idle’ centraal, en net als die plaat werd het optreden voorzichtig ingezet met ‘Flower glass’. “I know I’m not the picture perfect vision made in your mind / I know I’m not the one you would’ve thought your love would look like” zingt ze, en je beseft waarom Hand Habits het liefst onder de radar blijft vertoeven in kleine cafeetjes zoals Het Bos. Zonder verwachtingen is ze op haar best, en dat geldt ook voor haar muziek. “Every day I think to myself: music is just the best thing ever. It literally saves lives.” Dat ze ooit van haar muziek zou kunnen leven en er de wereld mee zou kunnen rondtrekken had ze waarschijnlijk nooit durven dromen, iets wat de werkelijkheid alleen maar beter maakt. Verwachtingen: nergens goed voor.
Je merkt dat ook wij begonnen te filosoferen en mijmeren over de geneugten van muziek en het leven – iets waarvoor Hand Habits de ideale soundtrack bood. Naarmate de set vorderde slopen er meer improvisaties in haar geluid. ‘Bad boys’ mocht zo heerlijke uitwaaieren tussen de refreinen door, en ‘Demand it’ kreeg een dromerige outro aangemeten. Sterkhouders waren ‘Actress’ en ‘All the while’, waarin haar oor voor goede melodieën het meeste opviel. Voor de bisronde had ze een cover van persoonlijke held A. A. Bondy bewaard – een held waarvan ze via een berichtje op Facebook ontdekte dat hij haar in de buurt woonde, waarna ze hem persoonlijk kon ontmoeten. “Thanks Mark Zuckerberg” zei ze nog, alvorens ze in haar eentje ‘Sun beholds me’ inzette.
Hand Habits bewees in Het Bos dat haar luisterliedjes ook live overeind blijven, en dat Milo Meskens nog harder z’n best zal moeten doen om ons singer-songwriters definitief te doen afschrijven.
Lees hier onze recensie van ‘Wildly idle’.
Foto door Dimly Lit Stages.
In Het Bos kan je binnenkort onder andere Mind Rays (01.05), Hiele (13.05) en Grupo Di Pawlowski (19 en 20.05) aan het werk zien. Een volledig overzicht en tickets vind je op de site van de zaal.