Op de derde dag van Dourfestival voelen we langzamerhand onszelf al wat aftakelen, we ruiken al wat minder fris en het hoofd is niet altijd even helder meer. De line-up daarentegen wordt alsmaar sterker en sterker en we werken toe naar een climax. Tijdens deze zomerse temperaturen proberen wij het hoofd koel te houden en voorzien jullie nog steeds van het dagelijks verslag hier op de dertigste editie van het Dourfestival.
De dag begon magisch met de dromerige indieband BRNS. Ondanks dat La Petite Maison de temperaturen had van een kleine sauna, was iedereen nog fit genoeg om even de benen te strekken en zich te laten vervoeren. Het ene moment was iedereen aan het schuddebollen met het hoofd en vijf minuten later sprong iedereen wild in de ronde op de zomerse vibes van ‘Mexico’, waar de live-uitvoering zo zomers was dat het bijna klonk alsof Crystal Fighters met ‘You & I’ op het podium stond. BRNS was sterk instrumentaal en elke muzikant was volledig in the zone. Ze klonken live minder eerie dan op plaat omdat de synths niet volledig tot hun recht kwamen. Desalniettemin was dit een heel boeiende start van de dag. BRNS slaagt erin om hun muziek zo kwetsbaar en explosief tegelijkertijd te laten klinken dat zorgt voor een heel fascinerende harmonie. (Naomi)
Met Dälek stond in La Caverne een pionier in industriële hiphop geprogrammeerd. Op basis zijn albums, had ik me verwacht aan een wall of noise, maar live bleek dit nogal meevallen. Met dj en samples schotelde hij weliswaar weinig toegankelijke muziek voor, maar toch overheerste de lome boombap boven de elektronische elementen van de songs. Mede doordat, naar mijn smaak, nog te veel naar meer traditionele hiphop geneigd werd, kon Dälek niet volledig overtuigen. (Daan)
Toen was het al tijd voor Shame: het Londense vijftal dat uit de lokale grammar school geglipt kon zijn. Frontman Charlie Steen liet echter optekenen dat de postpunkers uit Canada waren overgevlogen toen hij zich excuseerde voor zijn rauwe stem. Weliswaar geen jetlag te bespeuren bij de youngsters uit de hoofdstad: sturm und drang waren de codewoorden in het openingsluik, dat vurig op gang werd getrokken door ‘Dust on trial’ en ‘Concrete’. Schel en hoekig of rechttoe-rechtaan: de gitaarpunches stonden er, de brutaliteit spatte er telkens weergaloos van af en de aanwezigen bleven radeloos achter. Het bevlogen vervolg op de intensieve intro gaf de Britten nog extra draagkracht. De heroïeke Charlie Steen was het uithangbord van de onbeschroomde slagkracht die het vijftal tentoonstelde, en zijn kompanen roeiden vlotjes mee. (Johan)
Preoccupations heeft op deze pagina waarschijnlijk maar weinig extra uitleg nodig. De Canadezen kwamen in La Caverne voor een mager publiek voor de dag. Matt Flegel en co leken er weinig om te geven en speelden een show die nu en dan buiten de lijntjes kleurde. Sommige songs kregen een ietwat slomer tempo aangemeten, bij andere werd de versnelling opgedreven. Een eerder ingetogen en ingehouden begin maakte al snel plaats voor een robuuster Preoccupations, dat onstuimigheid aan controle koppelde in het zielentergende ‘Memory’ of hypnotische ‘March of progress’. Een duister spook waarde door de gehele set van het kwartet: hoewel we nog enkele uren van zonsondergang verwijderd waren, duwde Preoccupations ons in een troebele sfeer. De pols van de Canadezen sloeg telkens lichtjes verschillend, er heerste constant een vage nevel over La Caverne. Die lichte ontregeling teweegbrengen blijft een van de redenen voor het belang van deze band, en dat mochten we ook op Dour nog eens aan den lijven ondervinden. (Johan)
“DOUREUUUH, Vous êtes chaud?”, en of we er klaar voor waren. Nog voor Caballero & Jeanjass deftig het podium betraden, voelde je hoe de volledige weide strak stond van de adrenaline. Iedereen hoopte op een stevig hiphopfeestje en dat kregen we meteen. Ambiance is altijd verzekerd met dit charismatisch duo op het podium dat ze zelfs bij nummers die ‘Doucement’ heten, moshpits in gang krijgen over de hele weide. Alles werd gebracht met 200% procent overtuiging en plezier. Wanneer er een aantal mensen op het podium mee de show mochten stelen, was het hek volledig van de dam. Niet alleen de sfeer telt natuurlijk, ook hun verzen zijn heel gecontroleerd gebracht en Caba & Jean zijn zodanig op elkaar ingespeeld dat het weliswaar een genot is om naar te kijken, zelf voor personen die minder into hiphop zijn. De echte extasemomenten waren zonder twijfel ‘Bruxelles arrives’ en ’Sur man nom’ en met dat laatste nummer sloten ze hun passage af die weliswaar nog even in het hoofd bleef nadansen. (Naomi)
In Le Labo speelde in de vooravond Scarlxrd. Benieuwd gemaakt door de campingcrew, besloot ik de de rapper een kans te geven. Nochtans is het makkelijk om de edgy screamo rap van de Brit in het belachelijke te trekken. Live wist hij niet volledig te overtuigen. Noise en distorted beats werden op de tent afgevuurd, terwijl de rapper en dj energiek in het rond sprongen. Daarbij vergat Scarlxrd wel om ook effectief te rappen. Verder dan halve bars en adlibs schreeuwen, kwam hij niet. De vrees op voorhand dat er weinig progressie of variatie in het optreden zou voorkomen, bleek terecht. Dan doen Suicideboys het toch net iets beter. (Daan)
Slowdive mocht vrijdagavond haar verwachting opmaken op Dour. De shoegazepioniers brachten niet minder, maar ook niet meer dan wat we van hen gehoopt hadden: een breekbare set vol intensiteit en mysterie. Hoewel Slowdive niet onmiddellijk van hun vast stramien afwijkt, brengt elke show van de Schotten een uniek gevoel teweeg. Een catharsis van jewelste bleek ook nu weer van toepassing te zijn op de passage van Slowdive. Volg onze verslagen van het Cactusfestival in Brugge voor uitgebreidere reviews van Slowdive, Mogwai en Nils Frahm. (Johan)
070 Shake opende met een dj-set van twintig minuten, wat we meteen al iets heel dubbel vonden. Eigenlijk was het best wel vet want dit was wel zonder twijfel een van de betere hiphop dj-sets die je kan krijgen hier op Dour. De tent daverde op en neer van iedereen die zo enthousiast bij elk nummer de voeten van hun lijf sprongen, langs de andere kant is het vreemd dat je op een festival twintig minuten van je optreden hiermee vult en nog spijtiger was dat dit meteen ook het beste was van de hele show. Eerst en vooral is er zo een enorme hype rond haar gecreëerd en wordt ze zelfs op het podium constant gevolgd door personen die 24/7 instagramfilmpjes maken van elke seconde dat ze op het podium staat. Hierdoor stel je je meteen vragen bij de authenticiteit van haar performance. Dan kwam er nog eens bij dat 070 Shake babbelde en motivatiespeeches gaf bij de vleet. Op den duur vroegen we ons af of ze überhaupt nog ging zingen en wanneer we dan eindelijk het eerste nummer te horen kregen, stonden enkel de monitoren aan waardoor de instrumentals zo stil waren dat we amper nog iets hoorden. Eenmaal dat probleem van de baan was, tetterde ze er weer op los om voor de verandering even nog een ‘preek’ te geven. We appreciëren het dat 070 zo begaan is met ons, echter komen we wel nog altijd naar een optreden voor de muziek. Al bij al is 070 Shake zo gek als een achterdeur en als ze tot actie overgaat dan is ze niet te stoppen, ze heeft zoveel présence dat ze ondanks haar kleine gestalte telt voor tien man op het podium. Wat minder babbelen en meer doen is de boodschap. (Naomi)
Op de Elektropedia pikte ik nog het laatste uur mee van een van de meest gehypte dj’s van het moment. Honey Dijon is volgens de buitenlandse pers een garantie voor feest. Op Dour bracht ze een gevarieerde mix, met stevig wat disco en hi-NRG, en uitgesponnen versie van onder andere Donna Summers ‘I feel good’. Ook het gebruiken van de vocale van ‘Pump up the jam’ kon op goedkeurend gejoel rekenen. Het laatste halfuur verliep iets steviger en relatief donkerder. Ratelende drums werden afgewisseld met acidhouse en flarden techno, en ook in keuze van vocals viel dit op, door meer te putten uit industrial en synthwavesongs. Jammer genoeg kwam de feeststemming niet altijd volledig door, en dat lag vooral aan de fysieke afstand tussen dj en publiek, waardoor een soms nodige intieme vibe niet gecreëerd werd. (Daan)