Tijdens de zonnige zesde avond van Les Nuits Botanique vormde de knusse Rotonde het ideale decor voor een bezwerende postpunk-party. De bands Froth, overgevlogen vanuit de VS, Ulrika Spacek, overgevlogen vanuit Engeland, en Communions, overgevlogen vanuit Legoland, tekenden present voor de sentimentele teksten en bijhorende melodieën waar het postpunk-genre doorgaans garant voor staat. Elke band slaagde er op z’n eigen manier in om de kopjes van de opgedaagde enthousiastelingen hardnekkig op en neer te laten gaan.
Het was aan de Amerikanen van Froth om de boel op gang te trappen met hun dromerige, neo-psychedelische postpunk-variant. In februari verscheen hun nieuwste album ‘Outside (briefly)’ op de platenmarkt en de meeste songs die ze brachten, werden daar uitgeplukt: uitschieters van gisterenavond ‘Contact’ en ‘Passing thing’ vallen er onder meer op te horen. Frontman Joo-Joo Ashworth heeft de perfecte, zachte stem en dito looks om een band als deze aan te voeren: zijn tussentekstjes mochten dan soms wat ongemakkelijk overkomen, ze blonken tegelijkertijd uit in oprechtheid en een daarbij gepaard gaande hoge dosis charme.
De dynamiek verdween even uit het concert toen Joo-Joo een snaar verloor, maar gelukkig was Froth’s tourmanager bereid om zijn eigen, gouden gitaar in bruikleen af te staan. Na dit korte intermezzo ging de band ongestoord verder met het voortbrengen van aangrijpende songs gekenmerkt door enkele extatische gitaarsolo’s en rechttoe rechtaan baslijntjes. Fun fact: de eerste plaat van deze vier grapjassen bestond uit een twintig minuten lang aangehouden stilte. Sedertdien is hun sound duidelijk een stuk voller geworden.
Vervolgens was het aan Ulrika Spacek om het publiek verder te doen afdwalen in sfeervolle mistroostigheid en mysterie. De duistere visuals die achter hen werden geprojecteerd droegen daar alleen maar toe bij. In vergelijking met hun Amerikaanse voorgangers lag het slacker-gehalte van het Britse vijftal een stuk hoger: het is onder meer hun rauwe, noisey sound die dat bewerkstelligde, denk aan een combinatie tussen Ought en DIIV.
Vanavond had Ulrika Spacek met opener ‘Cutfuck’ en ‘Saw a hab’ twee nummers in de aanbieding die ze nog nergens gelost hebben en deze werden meteen vol enthousiasme onthaald. De gitaren en orgel stonden goed op mekaar afgesteld, enkel de basritmes hadden wat ons betreft wat meer door mogen klinken. Al vergaten we dat kleine euvel volledig tijdens de vele momenten dat de band op volle koerssnelheid zat, zoals bij het geweldige ‘I don’t know’ of bij de heerlijke fuzzy gitaarriff van ‘Beta male’. Aftellen naar dat nieuwe album dat op 2 juni verschijnt.
De eer van ‘hoofdact’ voor vanavond in de Rotonde was weggelegd voor het Deense Communions. Van de drie acts klonken hun songs het meest poppy, het meest eighties en, het moet gezegd, ook het meest repetitief. De band toonde nochtans meteen dat ze er zin in hadden door te openen met een van hun bekendste singles ‘Forget it’s a dream’, een nummer dat ons telkens weer spontaan doet denken aan Ride, die ene legendarische Britse postpunk/shoegaze-band uit begin jaren ’90.
Hun songs staken allemaal uitermate vakkundig in mekaar, al ging dat bij momenten helaas ten koste van het verrassingselement.. De charismatische frontman Martin Rehof wist gelukkig als geen ander de aandacht van het publiek vast te grijpen met z’n veel te perfecte Vogue-kapsel en jeugdige teksten. Verder zorgden hits als ‘Come on, i’m waiting’ en ‘Got to be free’ ervoor dat de toegewijde fans nog een aantal keer uit hun bol konden gaan en zo absoluut geen reden tot klagen hadden.
Zo toverden de drie jonge bands de Rotonde glansrijk om tot een aangename postpunk-party met voldoende afwisseling, dankzij de verschillende accenten die ze elk binnen het genre wisten te leggen. Ook de new-wavers werden zo vanavond op hun wenken bediend op Les Nuits.