Het was een van de droevigste nieuwsberichten om 2019 mee af te sluiten: Raketkanon zou de overgang naar het nieuwe decennium niet overleven. Na een paar afscheidsshows in februari en enkele festivalperformances laat de band definitief een leegte achter in de Belgische lawaaiscene. Wij gingen in de Ancienne Belgique kijken naar het begin van het einde.
De ondergang van Raketkanon werd ingeluid door de vier ruiters van Whorses, een andere telg van het Vlaamse noiserockcircuit. Veel tijd om rustig kennis te maken was er niet, want de band viel met de deur in huis door middel van scheurende riffs en beukende drums. Af en toe dook er een schim van een melodisch stuk op, maar het ging duidelijk vooral om het lawaai. De spastische vocals van de gitarist en de drummer vormden het tegenwicht voor de geluidsbrei. Het kwartet probeerde af en toe wel om wat variatie in het geheel toe te voegen, met bijvoorbeeld abrupte afwisselingen tussen stil en luid en zelfs een post-rockcrescendo, maar het waren toch duidelijk de zompige beukriffs waar ze het best in waren. Echt origineel was het allemaal niet binnen het genre, maar als opwarmer was het een aangenaam halfuurtje razen.
Ook de hoofdact liet er geen gras over groeien. Met ‘Fons’ had Raketkanon meteen een binnenkopper van formaat, waarbij de manisch gezongen intro meteen de toon wist te zetten voor de pletwalsriff die erna komt. Met ‘Nico Van Der Eeken’ sloop daarna de eerste en laatste achternaam in de setlist, om daarna het op luid gejoel onthaalde ‘Judith’ al vroeg in de show te spelen. Na drie nummers werd er zo uit evenveel albums gepuurd. Het afscheid van Raketkanon zou duidelijk ook een mooi overzicht worden van hun tienjarige carrière. De band werd op handen gedragen, tijdens ‘Judith’ al een eerste keer letterlijk, want een Raketkanon show zonder Pieter-Paul Devos die in het publiek springt zou maar een halve ervaring zijn.
Naast de nummers zelf was de hoofdattractie het grote bandlogo op het podium, dat uit drie oplichtende cirkels bestond alsof het een geïmproviseerd Olympisch logo was. De belichting kon zo perfect de sfeer van de nummers benadrukken. Tijdens agressieve momenten zoals de outro van ‘Ernest’ kleurde het logo de zaal bloedrood, tijdens dansbare passages zoals het aanstekelijke ‘Harry’ werd het publiek dan weer in een groene waas gehuld. Het was op zich een simpele toets, maar wist het optreden toch naar een nieuw niveau te tillen.
Naar het einde toe werden met ‘Herman’ en ‘Florent’ de openingsnummers/hitjes van de eerste twee platen gespeeld, wat voor een intense piek in de set zorgde. Tot dan toe werd er over het afscheidsaspect van de show niet veel gerept en waren de heren vooral hun energieke zelve op het podium, maar na dit een-tweetje mochten de zaallichten aan en werd het publiek persoonlijk toegesproken om hen te bedanken. Daarna bestond het hoofddeel van de set enkel nog uit ‘Suzanne’, waarin Pieter Paul Devos een mooie zakdoek bovenhaalde met het Raketkanon-logo op geborduurd. Tijdens de rustige bridge van dit nummer ontstond er zelfs een spontane sitdown, met een moedig persoon die besliste om te crowdsurfen over de zittende massa. Ter gelegenheid werd de rustpauze verlengd en kwam de voltallige band vooraan op het podium zitten en wat met het publiek te genieten. De manier waarop het publiek uit eigen beweging dit moment creëerde, toont nog maar eens aan wat voor toegewijde fanbase deze band achterlaat.
Uiteraard stond er nog een bisronde op het programma, beginnend met het infectueuze ‘Ricky’. Als definitieve afsluiter werd er een nummer aangekondigd “voor de Guns n Roses-fans in de zaal”, waarna de walvistonen uit de intro van ‘Anna’ door de boxen schalden. De rustige intro werd een beetje verpest door het publiek dat volledig uit de maat meeklapte, al was dit misschien een slimme verwijzen naar de recent verschenen documentaire ‘I live in a society’ waarin de bandleden ook voornamelijk vitten op elkaars ritme. Gelukkig raasde de rest van het nummer hard genoeg door om deze miskleun van het publiek gauw weer te vergeten.
Na afloop namen de vier afscheid van het publiek met een beleefde beweging, waardoor het optreden definitief een gevoel van finaliteit kreeg. De ambulance die bij het einde voor de AB geparkeerd stond was een mooi bewijs van hoe energiek deze band altijd opgetreden heeft. Hun breuk mag dan wel goed nieuws geweest zijn voor onze gezondheid, maar we zullen ze toch missen. Raketkanon heeft komende week nog twee shows in thuisstad Gent op de planning staan, maar daarna valt het doek definitief over een van Belgiës spannendste bands.