Hebben wij ergens een vergadering gemist, of zijn bretellen plots het equivalent van hanenkammen en met veiligheidsspelden gepiercete oren geworden? Zowel Shame-frontman Charlie Steen als voorprogramma Sorry verkozen de elastieken boven een aangespannen riem om te tonen dat ze hun broek niet laten afzakken voor commerciële trends. Foto’s door Francis Vanhee.
Geen excuses nodig indien je niet op tijd was om Sorry aan het werk te zien. Het kwartet uit London rammelde z’n nummers zo afstandelijk en ongeïnteresseerd af dat het wel erg moeilijk werd om je aandacht er bij te houden. Na een gezapige start werd recente single ‘Starstruck’ (vorige maand nog in onze Plonsjes te spotten) in een sneltempo opgedist, wat alle dynamiek uit het nummer wrong. Sorry bracht het muzikale equivalent van voortdurend porren op dezelfde plek, en de potentiële excuses die frontvrouw Asha Lorenz wauwelde gingen onverstaanbaar voorbij.
Wat een contrast met Shame, dat de collectieve aandacht wél van bij de eerste gitaaraanslag vastgreep. Met debuut ‘Songs of praise’ gaf het Londense kwartet al vroeg dit jaar de aanzet voor een nieuwe golf geëngageerde gitaren, met in het kielzog IDLES en Parquet Courts. De verschroeiende show in de Botanique begin dit jaar werd donderdagavond nog eens overgedaan voor drie keer zo veel man, en ook de furie en energie werd verdrievoudigd. Charlie Steen – aanvankelijk gekleed als David Bowie op anabolen ten tijde van de ‘Serious moonlight’ tournee, met beige pak, blauw hemd en geblondeerd haar – verloor z’n eerste bretel tijdens de dad-dance van opener ‘Dust on trail’. “Closer and closer to me” wenkte hij de eerste rijen, die eerst nog aarzelend naar voren schuifelden, maar al snel omgevormd werden tot een kolkende mensenmassa. Tijdens ‘Concrete’ schoof de tweede bretel af en gooide Steen z’n microfoon het publiek in, om er een minuut later zelf achter te duiken.
Dat hij ons gemist had, en dat we daarom drie gloednieuwe nummers te horen zouden krijgen, verklapte Steen wat later (z’n hemd was toen al nergens meer te bespeuren). Het eerste was stomper ‘Human for a minute’, waarin Steen al het bloed naar z’n aangezicht liet pompen en hij furieus zweetdruppels het publiek in kopte. ‘Cowboy supreme’ tackelde IDLES-gewijs mannelijke verwachtingspatronen, en ‘Exhaler’ bleek meteen een meezinger. Vandaag staat nog een show in Parijs op de planning en dan duikt de band opnieuw de studio in voor album nummer twee. “Merci beaucoup to all of you, we’re gonna come back bigger and better.” 2019 ziet er nu al goed uit.
De 162ste Shame-show van het jaar werd verder gekenmerkt door een moshpit die zich aftekende tussen de zaalmonitors en waarop het vrolijk crowdsurfen was. Eer ‘Tasteless’, ‘Friction’ en zeker ‘Lampoon’ de massa opzweepten was al het bier reeds gegooid en verdampt, en was het prettig crowdsurfen over de woeste golven. Ondertussen maakte bassist Josh Finerty een vervaarlijke koprol met zijn basgitaar, waarbij hij zichzelf zichtbaar pijn deed. Doorbijten was het credo, en dus sloot een stompend ‘Gold hole’ de set na vijfenvijftig minuten af. Met ‘Donk’ kwam er toch nog een bisnummer, en zo klokten we twee minuten later definitief en uitgezweet af. De prijzen worden aan de meet uitgedeeld, en Shame bewees zich midden december nog kandidaat voor de beste show van het jaar.