Vrijdag stelde Shura haar debuutalbum ‘Nothing’s real’ voor in de Ancienne Belgique. Het was de tweede keer dat ze in de Brusselse concertzaal stond, na een eerdere support voor Kelela. Nu kon ze wel meer dan vijf liedjes spelen, al bleef de setlist nog steeds erg beperkt. “Ik ben een trage werker”, grapte de Britse verontschuldigend.
Veel tijd heb je misschien niet nodig om een memorabel concert neer te zetten, al was dat niet meteen wat de gewezen voetbalster van Manchester City ons voorschotelde. Vanaf opener ‘Nothing’s real’ kregen we vooral aangename, gezellige klanken te horen die nergens iets verkeerd deden maar ook nergens echt spanning, verrassing of plezier wisten op te roepen. Alexandra Denton en haar jongens gaven bovendien niet echt het gevoel er veel aan deden om er een bijzondere avond van te maken. Ze stonden met z’n allen nogal statisch op het podium en die houding vertaalde zich in een gelijkaardige sound. Shura zelf had zich lekker ingeduffeld in de AB Box, misschien wel net zo tekenend voor het optreden: de klanken waren warm, maar de artieste leek nergens paraat om echt de handen uit de mouwen te steken.
Momenteel luidt de kritiek op The xx, naar aanleiding van ‘On hold’, dat de groep popmuziek op een weinig doorleefde manier laat horen, dat ze de euforie van het genre geen ruimte gunnen met hun teruggetrokken, melancholische handelswijze. Gelijkaardige argumenten konden vrijdag opgaan voor het concert van Shura. Waar ze op plaat haar verlegen slaapkamerpop nog genoeg drama en een swingende DFA-groove meegeeft, verloor ze dat plezier precies on stage. Eigenlijk was er slechts één moment waarop de band collectief die verstikkende ernst kon ombuigen tot een voordeel. Dat was tijdens de epische outro van afsluiter ‘White light’, waarin ze pop inruilde voor een uitwaaierende soundscape. Misschien verklaarden net die laatste minuut wel waarom de rest van de set wat tegenviel: pop is misschien wel het moeilijkste genre om live te brengen – zeker met band – en dat ondervond de Britse duidelijk in de AB.
Een van de bandleden van Shura had een t-shirt op met het opschrift “optimism as cultural rebellion” en dat brengt me naadloos bij Jam City, die dezelfde avond een veredeld voorprogramma mocht spelen in de AB Club. Laat me die zin even verder toelichten. De link met Jam City is er omdat die op z’n laatste album ‘Dream a garden’ pleitte voor een optimistische revolutie van liefde om de wereld te redden, “veredeld voorprogramma” omdat de Britse producer zich met z’n twee albums een van de meest onderschatte en overlooked artiesten van deze tijd kroonde, hoewel z’n invloed aanzienlijk genoemd mag worden. Na een eerdere low key show in de Botanique, waar de producer duidelijk nog op zoek was naar een richting voor z’n liveshow, stond hij nu zelfzeker en charismatisch in de verduisterde bovenkamer van de Ancienne Belgique. Dat de Night Slugs-voorman duidelijk niet kan zingen, mocht de pret niet drukken: op gracieuze en inventieve wijze fietste hij door z’n oeuvre met extatische, dansvloervriendelijke variaties op de originele producties. Zo startte de avond in ieder geval beter dan hij eindigde.
In de AB kan je binnenkort onder meer nog Schoolboy Q, Crystal Castles en MHD aan het werk zien. Check de website voor de volledige kalender, info en tickets.