Tijdens de eerste echte lente-avond van het jaar begaven we ons opnieuw binnen de muren van het Brugse Concertgebouw. Hoewel er waarschijnlijk heel wat goede redenen bestonden om gewoon een terras op te zoeken, waren er in het Concertgebouw evenveel goede redenen te vinden om binnen te blijven, More Music! had namelijk ook op de voorlaatste dag enkele interessante namen in petto.
We zochten eerst Studio 1 op, volgens de website van het Concertgebouw een break-out room tussen de congreszalen. Daar kreeg Hannah Epperson het podium. Na eerst zelf nog een dankwoordje te uiten naar het publiek toe omdat we allemaal naar binnen zijn gekomen op zo’n dag liet de Canadese singer-songwriter haar viool spreken. En die heeft, dankzij een looppedaal dat met blote voeten werd bediend, veel verschillende stemmen laten horen. In elk nummer dat de folkartieste bracht werden etherische melodieën door elkaar verweven om een volle sound te voorzien. Tijdens ‘We will host a party’ testte ze het instrument eveneens op zijn percussie-capaciteiten. Tussen de strijkersgolven bracht een bedeesde Epperson met haar fluisterzang sobere, folky tearjerkers. Die aanpak werkte verstillend en aanvankelijk meeslepend, maar werd na zes keer bijna hetzelfde trucje te eentonig om volledig bij de les te blijven.
Foto: Alex Cameron tijdens Les Nuits Botanique, 19 mei 2017
In de Kamermuziekzaal mocht Alex Cameron vervolgens aantreden. De Australiër bracht daarvoor een vijfkoppige band mee, waarmee het kleine podium meteen goed opgevuld was. Toch was er nog plaats genoeg voor Cameron om zijn beste houterige danspasjes boven te halen. De swingende vitaliteit die van zijn twee soloplaten ‘Jumping the shark’ en het recentste ‘Forced witness’ afstroomt leende zich daar dan ook perfect toe, en dat werkte evenwel goed op het publiek. De gelikte eightiespop-toets in Camerons liedjes geven ze een zeer uitnodigend karakter, waarbij je tussen het dansen door haast geen oor hebt voor de foute personages die achter een ‘Studmuffin96’, ‘Marlon Brando’ of ‘True lies’ schuilgaan. Zowel muzikaal als in zijn présence zette Cameron vol zelfvertrouwen en sympathie een aanstekelijke, gladde performance neer; uitermate sterk voor iemand die met een kater op het podium staat.
Doorheen de set werden we uitgebreid geïntroduceerd aan alle bandleden. Cameron zette daarbij vooral zijn manager Roy Molloy in de schijnwerpers. Naast de nummers met zijn saxofoon van extra levendigheid te voorzien, kregen we van Molloy ook nog een doortastende review van het stoeltje waar hij tijdens het optreden op zat – het plastic lichtgewicht kreeg een bescheiden score van drieënhalf op vijf sterren. Toetseniste Holiday Sidewinder stond Cameron bij tijdens de aandoenlijke ballad ‘Stranger’s kiss’, waar ze de schoenen van Angel Olsen moest zien op te vullen. Dat klinkt haast als een onmogelijke opdracht, maar Sidewinder bracht het er niettemin uitstekend van af. De passionele synergie tussen zij en Cameron zorgde voor een mooi hoogtepunt van een over het algemeen pittig optreden, dat met het drieluik van ‘Runnin’ outta luck’, ‘Politics of love’ en uiteindelijk een vurig ‘Marlon Brando’ voortreffelijk werd afgerond.
Met de installatiemuziek van Slumberland, het project van Joachim Baelus (ex-Echo Beatty), ging het er in de Kamermuziekzaal dan weer een stuk donkerder, en vooral heviger aan toe. Veel volk was er niet bij, maar de afwezigen hadden stellig ongelijk. Wie er wel was kon genieten van een knap staaltje snoeiharde, bezwerende experimentatie die de geest van Suicide en Dirty Beaches in zich meedraagt, met een intens lichtspel erbovenop. Naast zich van gitaar te bedienen stelde Baelus zichzelf op achter een zelf ineengeknutselde houten constructie, van waaruit hij naast gitaar en drumpcomputers goochelde met haardrogers, breinaalden, naaimachines en handmatige alarmen om de zaal zich eigen te maken.
Aan elke kant van het podium stonden drummers Frederik Meulyzer en Alfredo Brabo opgesteld die het geheel samen fors ondersteunden. De uitkomst van die som was een (g)rauwe, verpletterende totaalervaring waarin we slaaf werden aan een intens spervuur met rusteloos getik en geratel en een stevig post-punkrandje, alsof we ons opeens middenin een slagveld in volle strijd bevonden.
Cactus Muziekcentrum en het Concertgebouw organiseren in het kader van More Music! nog een optreden van Amenra (8.04). Verder staan bij Cactus Muziekcentrum nog Peter Broderick (19.4), Grouper (3.05) en Bed Rugs (22.06) op het programma. Voor een volledig overzicht en tickets klik je hier.