Onderweg naar de openingsavond van Sonic City in Départ Kortrijk maakten we ons een bedenking: wat als we in het verslag bij de mannelijke artiesten de nadruk zouden leggen op houding en uiterlijk, en bij vrouwen vooral op de muziek zouden focussen – kwestie van de rollen eens om te keren op deze oestrogeenrijke editie. Uiteindelijk gaan we iedereen zoals gewoonlijk op dezelfde manier behandelen, net zoals dat op de openingsavond gebeurde door de organisatie. Alle foto’s door Kay Lacombe.
Want met een slagzin “the future is female” zou je als organisatie natuurlijk snel in pamfletten, bh-verbrandingen en andere clichés kunnen hervallen. Dat omzeilde Sonic City vrijdagavond alvast met verve, met een sobere inkleding waarin vooral curator Courtney Barnetts canvas “Nobody really cares if you don’t go to the party” opviel. Vandaag verwelkomt het festival 1.200 bezoekers op een uitverkochte dag, vrijdagavond waren dat er net niet genoeg om de kleinere tweede zaal te vullen. Hier geen Barnett-invloed, maar wel een selectie door de organisatie zelf. Met artiesten die nauw aanleunden tegen de donkerste muziekgenres zal de elektriciteitsfactuur in ieder geval beperkt gebleven zijn.
Neem opener Jaye Jayle, die enkel twee gele spots bij had om het podium minimaal te verlichten. En zo werd het vrijdagavond al vroeg donker in Kortrijk. Jayle zocht dreiging in herhaling (opener ‘No trail path one’), aangevuld met droge paukenslagen en zijn brommende bariton die het midden hield tussen Trent Reznor en Nick Cave (vooral in ‘As soon as night’). Op zijn recentste plaat leverde Emma Ruth Rundle nog een heleboel gastbijdrages, maar zij bleef gedurende de hele set in de backstage verborgen. We waren dan maar onder de indruk van die keyboardsolo die hij uit zijn vingers toverde tijdens afsluiter ‘Low again street’.
FACS uit Chicago (dat wilden ze graag benadrukken) zocht eveneens de repetitie op, maar goot die in een wall of sound van gewapend beton. Eentje waar je frontaal tegen kan botsen en waarvan na verloop van tijd de grijsheid wat begint op te vallen. Terwijl bassiste Alianna Kalaba beheerst voor de fundering zorgde, zorgden drummer Noah Leger gitarist Brian Case voor respectievelijk energie en textuur. En zo kreeg de Sonic City-editie van vorig jaar met curator Thurston Moore nog een stevige nawee.
Emma Ruth Rundle was vervolgens de eerste frontvrouw van deze editie. Zij bewees als eerste dat zwart een perfect alternatief kan zijn voor het stereotype roze. Soms speelt ze als solo-artiest meer een klassieke singer-songwriter, maar op deze tournee zorgt een deel van de band van Jaye Jayle voor extra fond. Haar meeslepende gitaar en indrukwekkende stem nodigden uit om de ogen te sluiten en mee te deinen met zowel de rustpunten als uitbarstingen. Het was die slimme dynamiek die de show zo beklijvend maakte, naast haar verbeten blik. Hoogtepunt was afsluiter ‘The shadows of my name’, dat dankzij de band extra hard binnenkwam.
Voor Zola Jesus mochten de lichten weer uit. Geflankeerd door een violiste en gitarist zette ze een frontale aanval in op de eerste rij, breed gesticulerend en in het rond springend. De Amerikaanse bracht vorig jaar met ‘Okovi’ nog een duister muzikaal hoogtepunt uit maar hield het in Kortrijk opvallend toegankelijk. Aanvankelijk nog ijsberend als een leeuwin in een kooi, wat later euforisch in het rond springend probeerde ze de zaal in beweging te krijgen. Er kon zelfs een kreet “BELGIUM” af. Helaas voor haar leek het grootste deel van het publiek de krachten te willen sparen voor de komende festivaldagen.
Vandaag spelen onder meer Let’s Eat Grandma, Joan As Police Woman en Courtney Barnett op Sonic City. Deze dag is helemaal uitverkocht, maar voor zondag met Snail Mail, Poliça en Melanie De Biasio zijn wel nog kaartjes verkrijgbaar.
Jaye Jayle en Emma Ruth Rundle spelen vanavond in Trix in het kader van Autumn Falls. Tickets en info via de website van de zaal.