Het is gemakkelijk om St. Vincent weg te zetten als aanstellerig en pretentieus. Voor wat muzikale moeilijkdoenerij haalt de Amerikaanse multi-instrumentaliste haar neus niet op en voor een verkleedpartij meer of minder evenmin. De Lady Gaga van de hedendaagse indiescene, zou een slangentong kunnen beweren. Maar er is een reden dat de combinatie met David Bowie meer hits oplevert in het muzikale woordenboek der vergelijkingen. Behalve een boeiend artieste, is St. Vincent een rotgetalenteerde muzikant. Dat kwam ze andermaal bewijzen in Brussel, al was ze niet van plan het ons gemakkelijk te maken.
Dat werd van bij het begin van de show duidelijk. Het gordijn maakte een rukje naar rechts, net genoeg om een microfoonstandaard te onthullen van waarachter Annie Clark tevoorschijn kwam, gehuld in een roze badpak met – we weten niet hoe we dit anders moeten beschrijven – pluche, ronde zwembandjes. Een kinky sneeuwwitje from a galaxy far far away. De felle présence stond in schril contrast met de plechtige opvoering van ‘Marry me’ uit haar gelijknamige debuut. Een charmante intro, om erna het hele gordijn weg te trekken en de band tevoorschijn te toveren, denk je dan als doorgewinterde concertganger. Maar Clark speelt liever een spelletje verstoppertje met de verwachtingen van het publiek en waarom niet, het hele concept van een concert?
Met elk nummer schoof het gordijn een stukje verder naar rechts om, behalve een resem microfoonstandaarden, helemaal niets te onthullen. St. Vincent is Annie Clark, laat dat duidelijk zijn. Wat we aanvankelijk als band dachten te horen bleek een tape te zijn. Een van de best klinkende tapes die we ooit op een concert mochten horen, maar toch, een tape. De setlist toonde zich op haar beurt een chronologische opeenvolging van haar meest geliefde nummers. Zeker, dat riekt naar aanstellerij en erger, afhaspelarij, maar de muzikale persoonlijkheid van St. Vincent fonkelde zo onweerstaanbaar sterk dat je jezelf maar wat graag bij de hand liet nemen door haar bizarre trip.
Daarin werd ze bijgestaan door haar trouwste partner-in-crime, de elektrische gitaar. Clark is terecht een van de meest gevierde gitaristen van haar generatie. Achteloos slingerde ze een goddelijke reverb-partij de zaal in, kwestie van Beach House en Mac Demarco snel een poepje te laten ruiken, om even later haar instrument te laten ronken en brullen zoals alleen zij dat kan. Het zijn bolwassingen waar we ons met een grote glimlach aan lieten blootstellen. Als we dan toch wat detailkritiek mogen leveren: het strakke keurslijf van de show ontdeed ‘Strange mercy’ van haar rijke nuances en zorgde ervoor dat een stevige rocker als ‘Digital witness’ niet echt van de grond kwam. Daarvoor was het wachten op het tweede deel, want door haar oude repertoire erdoor te jagen en van het podium te verdwijnen leek het soms alsof St. Vincent haar eigen voorprogramma speelde.
Een kostuumwissel en indrukwekkende videoprojecties bewezen dat het neusje van de zalm inderdaad in de staart zat. De nieuwe plaat ‘MASSEDUCTION’ kreeg met een integrale uitvoering en indrukwekkende videoprojecties duidelijk een voorkeursbehandeling. Het hielp ook dat de synth-gedreven aanpak van haar nieuwe werk sterker vaart bij de robotachtige performance. Zo kwam het dat we bij het hyper-aanstekelijke ‘Pills’ en het bijtend satirische ‘Los ageless’ veel meer deden dan gefascineerd toekijken. De ballads ‘New York’ en ‘Slow disco’ raakten dan weer de obligate gevoelige snaar.
Het is weinigen gegeven om een strak geregisseerde show als deze tot een goed einde te brengen, maar St. Vincent sloeg er glansrijk in. Het totaalplaatje moet niet onderdoen voor wat Solange afgelopen zomer op Pukkelpop bracht. Beide artiesten brengen een esthetisch tot in de puntjes uitgepuurd spektakel, dat je net zo goed in het MoMA als in de AB zou verwachten. Natuurlijk weegt het performance-aspect dan soms zwaarder door, maar zonder muzikaal vernuft kom je hier niet mee weg. Daarom is het zo onverdiend om deze show af te poeieren als een veredelde karaoke-avond, zoals we her en der lezen. Het gemis van een band is begrijpelijk, maar we hadden het je graag toegeschreeuwd: laat je meeslepen! Want er viel zoveel moois te rapen. Een van de mooiste shows in de AB dit jaar, bijvoorbeeld.
De Ancienne Belgique programmeert binnenkort o.a. VRWRK (25.10), Consouling Sounds-avond (1.11) en Mount Kimbie (4.11). Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.
Foto’s Caroline Vandekerckhove