Sterke vrouwen helpen ons doorheen de tweede dag van Down The Rabbit Hole, 25 juni 2016

door Mattias Goossens

Mattias en Imke vertoeven voor ons nog steeds op Down The Rabbit Hole. Gewapend met pen, papier, fototoestel en poncho gingen ze hypejes scouten, sterke vrouwen checken en The Nationals staat van paraatheid onderzoeken. Lees het verslag hieronder en volg ons live op Snapchat (@indiestyle.be) of Instagram.

whitney (3)

Whitney toonde zich ideaal gezelschap om de dag mee te beginnen, en ze bleken merkbaar verbaast dat er al zoveel mensen uit hun tent waren geraakt. Al na opener ‘Dave’s song’ haalde zanger/drummer Julien Ehrlich z’n gsm boven voor een foto van de volgelopen Fuzzy Lop. “We’re very happy to play here, although I have no idea what a fuzzylop is“. We hebben het even voor je opgezocht Julien: blijkbaar zijn alle tenten vernoemd naar konijnenrassen. Down The Rabbit Hole heeft best veel weg van een modern Woodstock, en op het originele festival had Whitney niet misstaan met z’n kinderlijk oprechte liedjes gedrenkt in een sixties sausje. Ze knipoogden naar die periode met covers van The Everly Brothers en Bob Dylan, en zo kregen de vroege vogels ineens een bescheiden geschiedenislesje. ‘No woman’ was het voorspelbare hoogtepunt van de set, in een iets pittigere live-uitvoering dan op plaat. Wij wakker en klaar voor wat nog komen moest.

eefje de visser (3)

We voelden ons een beetje moreel verplicht om toch minstens één Nederlandse act te gaan kijken, en onze keuze viel op Eefje de Visser. We waren niet de enigen die bij haar kwamen schuilen tijdens een net losgebarsten plensbui, en zagen Eefje dansen en huppelen dat het een lieve lust was. De nummers van haar nieuwste album ‘Avondlicht’ klonken helaas wat bleekjes in een veel te lichte Teddy Widder, en een overheersende bas maakte dat je slechts flarden van haar teksten kon verstaan. Ze hanteerde haar stem wel als een op zich staand instrument in de manier waarop ze zinnen verboog, afbrak en drapeerde over de melodieën, met de pompende technobeat van ‘Tijdreizen’ als opvallende uitschieter. Langer konden we helaas niet blijven, want Charles Bradley stond aan de andere kant van het terrein klaar om aan z’n set te beginnen.

charles bradley

Are you ready for some good loving?” vroeg de toetsenist en master of ceremonies van Bradleys begeleidingsband The Extraordinaires. Afgaande op het gejuich en gejoel bleek de tent daar wel oren naar te hebben, en dus werd Charles Bradley het podium opgehaald. Nadat Seasick Steve onlangs ontmaskerd werd, moet je extra op je hoede zijn voor mannen op leeftijd die alsnog een muzikale doorbraak forceren. Voorlopig blijft Charles Bradley z’n levensverhaal gelukkig overeind (zie de documentaire ‘Soul of America’). Voor muzikale innovatie hoef je niet naar hem te komen: hij blijft in se een James Brown imitator voor wie eigen nummers geschreven werden. Als bevlogen performer stond hij er echter wel: de uithalen, de dansjes en kostuumwissels  waren vermakelijk en werkten nog steeds, al herhaalde hij zijn kunstjes wel keer op keer. Omringd door zijn uitstekende begeleidingsband leverde hij desalniettemin een degelijke show af, met als hoogtepunten ‘The world is going up in flames’ en ‘Confusion’. Maar echt aan z’n lippen hangen deden we nooit.

kelela (3)

Kelela had het in de kleinste tent iets moeilijker om het publiek mee te krijgen. Haar futuristische r&b ligt in de lijn van wat FKA Twigs doet (met dank aan gedeelde producer Arca), al bracht Kelela die live minder innemend. In de studio kan ze beroep doen op allerlei interessante samenwerkingen, maar op het podium staat ze er met uitzondering van een verscholen laptoptovenaar alleen voor. Dan had ze het merkbaar moeilijk om de ruimte in te pakken met haar présence, die gelukkig naarmate de set vordert wel wat losser werd. De feromonen hingen in de lucht, al zagen we na verloop van tijd toch heel wat mensen verveeld afhaken. Wij bleven evenmin tot het einde: we hadden verplichtingen in de Teddy Widder.

savages

Daar ontbonden Savages onder leiding van Jehnny Beth hun duivels. Wat een contrast met Kelela: Beth fladderde als een bloeddorstige vleermuis over het podium terwijl bassiste Ayse Hassan haar bas dreigend liet rollen in ‘Sad person’. Het publiek werd opgejut tijdens ‘Husbands’ en stond daarna niet meer stil. De ene na de andere verschroeiende song passeerde de revue – je zou haast vergeten dat de dames slechts twee albums op hun conto hebben staan. Beth sneerde, schreeuwde en leverde bovenal een fantastische performance af. Dat besefte ze zelf maar al te goed: je zag het in haar blik terwijl ze haar onderdanen overschouwde. Een zeldzaam rustpunt was het duo ‘Mechanics’ en  het haast breekbare ‘Adore’, dat vanuit enkele basnoten en feedback werd opgebouwd tot een zinderende finale. Zelfs in de kalmere nummers bleven ze je aandacht stevig vasthouden. “This song is called ‘Fuckers’, and we mean every word of it” liet Beth weten voor ze de eindspurt inzette. Benieuwd of deze KO nog geëvenaard kan worden.

lianne la havas (4)

Ondertussen was Lianne La Havas aan haar zet begonnen. De bluesy intro van haar hitje ‘Is your love big enough’ kreeg de hele tent aan het dansen, en haar innemende verschijning deed de rest. ‘Tokyo’ en ‘Green & gold’ bewezen dat ze naast de hitjes over nog heel wat sterk materiaal beschikte. Ze toert momenteel als voorprogramma van Coldplay, en spelen voor zo’n massa’s heeft haar duidelijk gesterkt. We twijfelen er niet aan dat ze na deze show heel wat nieuwe hartjes heeft verovert in Beuningen.

mura masa

We waren gelukkig goed op tijd in de kleinste festivaltent, want Mura Masa had heel wat volk op de been gebracht. De beloftevolle Brit is de afgelopen maanden uitgegroeid tot een bescheiden hype, en er waren duidelijk heel wat mensen die wilden weten wat daar van aan was. In een pikdonkere Fuzzy Lop leverde hij van bij de start een spervuur aan flitsende strobo’s af die je aan het wankelen brachten, terwijl zijn allesoverheersende bassen de modder van je broekspijpen trilden. Vanachter zijn synthesizer en drumcomputer zette hij iconische Britse clubmuziek zoals grime en jungle naar z’n hand, terwijl gelegenheidszangeres Bonzai (eerder achtergrondzangeres voor Nao) voor een welkome vrouwelijke touch zorgde. Wie indruk wilde maken op z’n hippe vrienden was bij Mura Masa op de juiste plek, en heel even leek het al ver na middernacht te zijn. Nu nog in de vooravond in de kleinste tent, over een paar jaar waarschijnlijk headliner in de grootste bunkers. Zeg dat wij het gezegd hebben.

Een uitgebreid verslag van The National lees je hier.

Alle foto’s door DOT.