Het was akelig leeg aan de main stage gisteren, een halfuur voor Kevin Parker en de zijnen het podium betraden. Nochtans zagen we hen van tevoren als de gedroomde headliners. Live laten ze net voldoende oudjes aan bod komen om de vroege fans te plezieren en sinds ‘Currents’ hadden ze bij elke indieliefhebber wel een stuk van de muziekkoek opgeëist. Sindsdien kon de Australische band met ‘The less I know the better’ zelfs de hitlijsten veroveren. Nu goed, het weer had hoe dan ook veel te maken met de weinige toegewijde opgedaagden. Verdomde regen.
Het optreden trapte af met een verzopen ‘Let it happen’. Het geluid was slap en de song miste de zorgvuldige arrangementen vanop plaat waardoor het nummer op de oppervlakte bleef. Het was hetzelfde verhaal bij ‘Patience’ en de vrij matige B-side vanop ‘Lonerism’, ‘Led Zeppelin’. We kregen schrik dat Tame Impala vanavond absoluut niet in de buurt zou kunnen komen van z’n fenomenale set op Werchter 2016 en dat de al bij al vrij ontgoochelende recente singles een waarheidsgetrouwe steekproef waren voor de huidige vorm van Tame Impala. Toen was daar met ‘The moment’ gelukkig een eerste voltreffer, vooral met dank aan die fantastische, door effecten vervormde gitaar halverwege.
Foto’s door Sanne Gommers.
De wisselvallige trend die ook de hemelsluizen dit weekend had getekend zette zich aanvankelijk voort. ‘Elephant’ blijft een wereldsong en kreeg een eervolle uitvoering, mét lasershow waar de Boiler Room nog iets van kon leren, en ‘Feels like we only go backwards’ was een hartverwarmend meezingmoment; Borderline’ was daarentegen lauw en saai, net zoals ‘Mind mischief’, dat werd verpest door een zielige gitaarsolo. Vanaf dan klaarde de set echter voorgoed op, als ware het een tegenwoord aan de almaar hevigere regenplenzen. Kan ook moeilijk anders wanneer je de prachtige tekst van ‘Yes I’m changing’ voorgeschoteld krijgt, met de ijsberende Parker in een parka. Bij het einde van de reguliere set kregen we een sprookjesachtig ‘Eventually’ en ‘Apocalypse dreams’; met ‘New person, same old mistakes’ zwaaiden we Tame Impala definitief uit: een afsluiter die het dubbele gebruik van een confettikanon rechtvaardigde.
De afgelopen dagen lazen we over Pukkelpop vooral weerverslagen en verhalen over de Vlaamse leeuw. Laat dat je evenwel niet afleiden van de muzikale essentie. Tame Impala bewees zich, ondanks de wisselvalligheden, in Kiewit als een gedroomde festivalheadliner, al zullen er geen tienduizenden aanwezigen je dat kunnen navertellen. Verdomde regen.