Lovende recensies, uitverkochte shows en een voorprogramma van Jeff Tweedy: het gaat The Bony King of Nowhere weer voor de wind. Na de release van zijn vijfde album ‘Silent days’ zijn de eenzame dagen in een caravan voorbij voor bezieler Bram Vanparys.
Die vijfde plaat kwam hij voorstellen in de Brusselse Botanique, met Lara in het voorprogramma. De vrouwelijke singer-songwriter zat vol goede bedoelingen, vertelde dat het haar diepste wens was dat iedereen die op de vlucht is, een land zal vinden waar hij of zij wordt geaccepteerd én zette een gedicht van William Blake op muziek. Helaas bleef het bij bedoelingen, want muzikaal klonk Lara een pak minder interessant. Haar stem had een fraaie vibrato, maar kon haar rudimentaire gitaartechniek nauwelijks verhullen. Resultaat was dat veel subtiliteit verloren ging en haar optreden weinig memorabel was.
Foto’s door Sanne Gommers
The Bony King of Nowhere wordt de laatste tijd wel eens vergeleken met The War On Drugs vanwege het weidse klankentapijt waarop beide artiesten hun fraaie melodieën drapeerden. Is daar iets van aan? Ja, alleen doen ze het op een andere manier. Waar Adam Granduciel en zijn kameraden een wall of sound bijeen hakken met wilde rukken en epische gitaarsolo’s, kiest Bram Vanparys voor fijne penseelstreken en pittoreske stillevens. In opener ‘Going out’ bijvoorbeeld, of ‘Waiting for your sign’, dat live met zware synths van bassist Jasper Hautekiet en harmonieuze samenzang van Gertjan Van Hellemont (bekend van Douglas Firs) het muzikaal equivalent werd van een openbloeiende tulp in de lente.
In het iets oudere ‘Travelling man’ zagen we de Koning van Nergens even terug in zijn hoedanigheid als troubadour. Het blijft indrukwekkend hoe Vanparys zo openlijk kwetsbaar durft te zijn, tekstueel en muzikaal. “This silence in here gets darker every day”, klinkt het bijvoorbeeld hartverscheurend in ‘Like lovers do’. Als iedereen van een pijnlijke break-up zulke nummers zou gaan maken, zitten we met de huidige scheidingsstatistieken nog wel enkele jaren gebeiteld, muzikaal gezien.
Hoogtepunt van de avond was de stilte na het wervelende en zeer dynamisch gebrachte ‘Like lovers do’. Minutenlang werd er meesterlijk opgebouwd, klonk The Bony King Of Nowhere grootser en grootser (niet in het minst te danken aan de lichtvoetige percussie van Christophe Claeys), om uiteindelijk a capella uit te barsten in “The silence in here is breaking us apart”. De stilte vooraleer het publiek losbarstte was koninklijk.
In de bisronde kregen we nog een onvoorbereide versie van ‘Eleonore’ die alleen maar bevestigde wat al lang duidelijk was: The Bony King Of Nowhere zette zich majestueus op zijn troon in de Botanique.
In de Botanique kan je binnenkort onder andere Pale Waves (13.10), Hookworms (28.10) en Novo Amor (30.10) aan het werk zien. Het volledige programma vind je op de site van de zaal.