Eerlijk? Mochten wij wonen zoals Kristian Matsson woont, wij hadden dat hele tourgebeuren allang opgezegd en gisteravond gewoon thuisgebleven – een slechte mossel, of een keelpijntje, we hadden wel iets verzonnen. Een donzige koolmees op een tak, een grazende kudde reetjes, een witkopstaartmees die acrobatisch een vetbol te lijf gaat: Matsson moet er z’n schommelstoel niet voor uit, het feeërieke natuurspektakel voltrekt zich dagelijks gewoon in zijn voortuin.
Foto’s door Sanne Gommers
Dat alles weten wij niet omdat we nu een bepaalde perimeter moeten respecteren, maar omdat de Zweed het allemaal zelf filmde voor zijn ‘When the bird sees the solid ground’-project, een reeks bijzonder ASMR-vriendelijke YouTube-filmpjes met daarin telkens een live gespeeld nieuw nummer en wat uitleg van Matsson over de inhoud, het persoonlijke creatieproces en de gebruikte akkoorden. Helemaal alleen, want de band die de ‘Dark bird is home’-tournee ondersteunde werd gevraagd zich tijdelijk in stilte bezig te houden.
Het was in die hoedanigheid dat The Tallest Man On Earth gisteravond in de Roma stond, en Matsson deed er nog een schepje eenzaamheid bovenop door geen voorprogramma mee te nemen. Het podium was ingekleed met dertien balken, elk voorzien van lichtgevende spijlen en geschikt in een driehoek waarvan de punt wegliep van de zaal. Lichtvlekjes daalden op de planken neer, waardoor die vergeven leken van premature herfstbladeren, en in het midden vooraan, in een koker van warm licht, werd iets voorbij achten ‘To just grow away’ ingezet.
En net zoals dat nummer ons zes jaar geleden zacht bij de hand nam om derde plaat ‘There’s no leaving now’ te verkennen, kweet het zich nu opnieuw uitstekend van z’n geruststellende taak: Matssons getokkel klonk vredig warm en ’s mans stem vulde meteen elke kier van de Roma. Een beetje hees, dat wel, het resultaat van vijf opeenvolgende shows zonder eerst voorbeeldig thuis te oefenen, zo lichtte hij toe. De lichtkoker nam blauwe tinten aan, de enige juiste kleur, want wat een wondermooi vat vol droefnis is toch dat ‘Like the wheel’. Was het te vroeg naar een emotioneel hoogtepunt spurten? Ja. Kon het ons iets schelen? Geenszins.
Met de ‘Dark bird is home’-band verdween die plaat ook geheel uit de setlist, met uitzondering van ‘Little nowhere towns’, waarvoor Matsson even achter de piano plaatsnam. Voor het overige was het al gitaar dat de klok sloeg, zoveel dat de zanger zich excuseerde bij Anna, de vrouw die anderhalf uur lang allerhande gitaren de planken opsjouwde – hij had wel zijn hoofd gestoten aan een aangereikte banjo, dus zo stonden ze quitte, lachte Matsson guitig. ‘I won’t be found’ en ‘The gardener’ wervelden al vroeg de set binnen, en ‘Love is all’ toonde zich opnieuw het nummer dat verkopers van kippenvel nog niet één boze klant heeft opgeleverd.
Was het gebrek aan instrumentale rijkheid een probleem? Niet echt als u het ons vraagt, maar wij hebben The Tallest Man On Earth dan ook nooit in zijn meervoudsvorm aan het werk gezien. Akkoord, bij ‘Forever is a very long time’ en ‘Somewhere in the mountains, somewhere in New York’ hadden we graag CJ Carmieri’s uitgelaten hoornspel gehoord, maar in se is Matssons gitaarspel in staat om elk nummer recht te houden, om over zijn stem nog te zwijgen. Of hij nu fluisterde, schreeuwde of een muisstille pauze liet vallen, Matsson deed het allemaal met de achteloosheid en het zelfvertrouwen van iemand die zijn kunst perfect beheerst.
‘1904’ kreeg alle voeten in beweging, ‘Leading me now’ op elektrische gitaar was een glunderende versie van zichzelf. De Zweed bracht verder hulde aan Aretha Franklin met een cover van ‘I say a little prayer’. Bij ‘I’m a stranger now’ verzocht hij het publiek om slotzinnen “We are strangers now” te zingen. Dat gebeurde eerst aarzelend, daarna enthousiast, en even leken we in een flash mob van Scala beland. Matsson voelde het warme nest dat voor hem werd voorbereid en dook er in, het publiek legde een dekentje van applaus, gejoel en gelach om de schouders van de kwetsbare eenzaat in hun midden.
Hij had het wel naar zijn nopjes in de Roma, onze Kristian: in zijn driehoek tekende hij warrige bissectrices, bewees hij trippelend de stelling van Pythagoras en sprong hij bij ‘I won’t be found’ even de schaduw in – vonden wij grappig. Een andere keer tuurde hij de zaal in, waar de mensen drie hoog zaten en geen balkon onbenut bleef, waarna hij weinig meer kon uitbrengen dan “I’m a lucky little guy to experience something like this”, om met “But you didn’t pay for me to look at you like this, did you?” gauw terug te keren naar de orde van de dag.
In het slot ontpopte ‘Thrown right at me’, naar verluidt z’n enige happy love song, zich van een muurbloempje op plaat tot een sterkhouder van de set, samen met het tedere ‘Then I won’t sing no more’ waar het naadloos in overging. En dan was er het onverwoestbare ‘King of Spain’: laat hem dat nu toch gewoon eens voor één dag zijn, Felipe, of laat hem op z’n minst eindelijk weten dat zijn sollicitatie niet weerhouden is. ‘The dreamer’ mocht afsluiten, maar het publiek wachtte niet op de laatste noot om Matsson op het zoveelste gulle applaus te trakteren. Er werd gebist met een immer kwiek ‘The Wild Hunt’ en een bloedmooie pianoversie van ‘Kids on the run’, voorwaar ingeleid door landgenoten ABBA’s ‘The winner takes it all’. Niet dat The Tallest Man On Earth het nog nodig had: de bisronde vormde louter een intermezzo tussen twee staande ovaties.
The Supremes’ ‘You can’t hurry love’ schalde na afloop door de speakers, maar getuige de vele knuffelende stellen achteraf had The Tallest Man precies dát gedaan. In de Roma hing gisteren de euforische gloed van een artiest die boven zich uit wist te stijgen. Wanneer de Zweed geen reetjes, koolmezen en witkopstaartmezen in de voortuin voedert, laat hij het publiek uit z’n hand eten. Misschien is touren toch niet zo anders dan thuis voor Matsson.
Binnenkort staan onder meer Mark Lanegan & Duke Garwood (11.10), Father John Misty (01.11) en Damien Jurado (07.11) in de Roma. Vanavond staat Songs:Molina op het programma, een eerbetoon aan Jason Molina met de overgebleven leden van The Magnolia Electric Co. Tim Showalter (Strand Of Oaks) zal de zang van zijn te vroeg heengegane idool overnemen, en ook The Tallest Man On Earth blijft nog een dagje in Antwerpen om z’n goeie vriend – hij schreef ‘Timothy’ voor Showalter – een hart onder de riem te steken. Een volledig overzicht van de geplande optredens vind je hier.