The World Is A Beautiful Place & I Am No Longer Afraid To Die verslikte zich in nodeloze bombast in TRIX, 7 februari 2016

door Mattias Goossens

Altijd fijn wanneer je dankzij de bandnaam al weet wat voor muziek de groep in kwestie maakt. The World Is A Beautiful Place & I Am No Longer Afraid To Die is er zo eentje: emo en postrock worden vermengd in een potje waarop in drukletters ‘GEVOELENS’ staat geschreven. Helaas verzonk die delicate substantie live in een rommelige geluidsbrij.

The World Is A Beautiful Place

Het was een teken aan de wand toen zangeres Katie Shanholtzer-Dvorak in opener ‘January 10th, 2014’ amper hoorbaar in haar microfoon stond te zingen. Op het album is het een eerste sterkhouder dankzij de goed uitgespeelde meerstemmigheid, wat het extra wrang maakt om live te merken dat van de zes opgestelde statieven er slechts enkele luid genoeg staan om de batterij gitaren te overstemmen. De strijkers en blazers die de studioversies inkleurden mochen blijkbaar niet mee op het vliegtuig, waardoor de setlist al snel accenten miste om eentonigheid te voorkomen. Dat de iets ingetogenere akoestische nummers van de plaat eveneens achterwege werden gelaten hielp ook niet echt.

Wat overbleef was muzikaal getouwtrek en een drang naar nodeloze bombast. ‘Wendover’ en ‘We need more skulls’ verloren hun subtiliteit doordat de muzikanten – acht in totaal – meer naast dan met elkaar leken te spelen. Een spijtige zaak, want het is net die groepsdynamiek die ‘Harmlessness’ van karakter voorzag. ‘Ra patera dance’ zorgde dan wel nog steeds voor vervoering, zichzelf overstijgen deed de band helaas niet. En dat was jammer, want hun nummers lenen zich er uitstekend toe.

Kortom: de plaat was beter dan de show. Soms hebben de thuisblijvers dus toch gelijk.

TRIX programmeert binnenkort o.a. Wolf Alice (10.02), Tortoise (10.02) en Belgisch talent tijdens We Are Open (12-13.02). Een volledig overzicht, info en tickets vind je op hun website.