Laryssa Kim had de eer om de Orangerie te openen, en deed dat op heel rustige wijze. Het centrale punt van haar set lag zoals verwacht op haar zang. Laag na laag na laag van atmosferische zang werd geloopt om als basis te dienen voor haar “echte” zang, zowel in het Frans als het Engels. Haar aanmaning om te gaan zitten en de ogen te sluiten, sloot perfect aan bij de organische ambient die ze voorschotelde. Af en toe werden we uit de roes geschud door vocale uithalen, maar ook omdat er soms sporen van haar reggaeverleden aan bod kwamen. Zo passeerde vrolijker aandoende dubreggae in de helft, en sloot Laryssa Kim haar optreden af met een beat die enkele jaren terug gegarandeerd in het hokje van post-dubstep zou terechtgekomen zijn.
-
Tirzah -
Tirzah -
Tirzah -
Tirzah -
Tirzah -
Tirzah -
Tirzah -
Lafawndah -
Lafawndah -
Lafawndah -
Lafawndah -
Lafawndah -
Lafawndah -
Lafawndah -
Lafawndah -
Lafawndah -
Lafawndah
Met haar verse album ‘Ancestor boy’ onder de arm, zakte Lafawndah af naar de Botanique. Initieel leek het erop dat we een rustige, minimaal verlichte show zouden krijgen. In het donker opende ze met minutenlange opbouwende zang, maar vervolgens sprongen de podiumlichten aan en kwam er meer leven in de brouwerij. Met begeleiding van een percussionist met onder meer pauken en conga’s in zijn drumkit, tekende het basgedeelte van de set meteen voor een niet-klassiek geluid. Die niet-westerse invloeden kregen ook hun plaats in de elektronische elementen van de muziek. De ene keer draaide het rond opzwepende oosterse r&b, maar Lafawndah schoof ook op richting hoekige songs, die spontane vergelijkingen met artiesten als FKA Twigs opriepen. De energie leek steeds maar te stijgen, tot de show even stilgelegd werd. Na een net geen hartverscheurend verhaal over haar jeugdvriendin die haar ooit ten huwelijk vroeg, en het antwoord dat dat niet zou gaan omdat beiden vrouwen zijn, droeg Lafawndah een cover van Brigitte Fontaines ‘Vous et nous’ aan de vriendin in kwestie op. Tot slot probeerde ze opnieuw de sensuele sfeer van het eerste deel van de show weer in de zaal te krijgen, maar dat lukte helaas maar half. Niet dat ze afsloot met een valse noot, maar na de emoties van de interlude was het moeilijk om weer over te gaan naar business as usual.
Tirzah was vorig jaar niet uit de eindejaarslijsten te slaan. Zowel op sites als Fact of zelfs Resident Advisor, als (uiteraard) Indiestyle, dook ‘Devotion’ telkens op in de bovenste regionen van de jaaroverzichten. De eerste Belgische show van Tirzah kon dus niet anders dan een succes worden. Waar ik me verwacht had aan een set om emoties de vrije loop te laten, en mezelf achteraf terug samen te moeten rapen, bewandelde ze toch niet dat geijkte pad. Dankzij haar “band”, bestaande uit Mica Levi, die het grootste deel van ‘Devotion’ producete, en Coby Sey, werden de verschillende songs telkens in een nieuw jasje gestoken. Het zorgde ervoor dat de nummers een stuk minder gepolijst en gefragmenteerder ten berde werden gebracht. Zo kreeg opener ‘Go now’ een dansbare electro aangemeten, werden de synths van ‘Fine again’ door Mica Levi extra aangedikt of veranderde ‘Holding on’ bijna in een trage housesong. Maar wat nog meer dan dat alles een toegevoegde waarde had, waren de ondersteunende vocals van Coby Sey. Zijn donkere, rauwe stem die schipperde tussen hazy raps en r&b-zang voegden een extra dimensie toe aan de op zichzelf al uitstekende nummers. Het beste voorbeeld daarvan was ‘Gladly’, dat initieel een wondermooi tweestemmig refrein kende, tot hees geschreeuw het plots in een totaal andere track veranderde. Dankzij de toegenomen aandacht voor de elektronische aspecten, kwam de experimentele kant van de artieste duidelijker naar voor, en dat bleek een uitstekende keuze te zijn. Doordat Tirzah en haar kompanen niet netjes de albumversies probeerden na te spelen, was het optreden een van de sterkste die ik recent zag.
Botanique programmeert in de nabije toekomst nog onder meer Loyle Carner, Fredo en Kelman Duran. Meer info en tickets vind je hier