Voor de tweede keer dit jaar stelde U.S. Girls in de hoofdstad haar recentste plaat ‘In a poem unlimited’ voor. Is dat album op plaat al een feministische stomp in de onderbuik, dan trekt ze op een podium werkelijk alle registers open. Het resultaat: één van de meest intense en inspirerende shows van het jaar. Foto’s door Francis Vanhee
Met Catbug werd er op het nippertje nog een voorprogramma van eigen bodem geboekt. De Zes-winnares Paulien Rondou speelde haar liedjes en deed dat goed, al was het contrast van meisje met gitaar tegenover de zeskoppige liveband en twee zangeressen die haar opvolgden best groot. Misschien dat net daardoor haar eenvoud zo ontwapenend werkte. Tussen de liedjes door vertelde ze hoe ze droomde over complimentjes krijgen van koningin Mathilde en raadde ze ons aan om ons in te beelden dat we dassen waren (“dan kan je grommen, rollen in het stof en geen rekening houden met mensenrechten”). Vrijdag verschijnt haar debuut en dus trakteerde ze ook op een geheel eigen promopraatje: “Er staan twee katten op. Op de cover. Van de zeven. Katten. Ik ben daar trots op.”)
Moeder Natuur bewijst geregeld hoe destructief ze kan zijn, en ook Meg Remy deelt die eigenschap op een podium. Masochisme, overconsumptie, vrouwenonderdrukking en -geweld: het wordt allemaal tot op de grond afgebrand. Ze doet dat zo intens en stijlvol dat je niet anders kan dan meegesleurd worden. Dinsdagavond speelde ze de eerste show van een nieuwe Europese tournee, en bleek de ganse band al veertig uur niet geslapen te hebben. “We’re on the thin line between sanity and what’s happening here.”
Sensuele opener ‘Navy & cream’ werd in de uitvoering met volledige band een pak potiger. Blootvoets schreed Remy over het podium, terwijl haar gitarist en saxofonist het nummer optilden en via soleerwerk richting ‘Window shades’ toewerkten. Daarna haalde ze even diep adem en werd met ‘Rosebud’ het nieuwe album aangesneden, gevolgd door een stompend ‘L-Over’ en meeslepend ‘Velvet 4 sale’. Tussendoor haalde ze samples en geluidsopnames door vol geladen boodschappen, en ze deinsde er niet voor terug om die opnieuw af te spelen wanneer ze overstemd werden door applaus. “Losing my future is not like losing an election or a few coins on the stock market.” Slik.
Gaandeweg gleed U.S. Girls steeds meer richting funk en new wave. De microstaanders mochten aan de kant voor een gehaast ‘Mad as hell’ (Blondie in Tindertijden), en ook in ‘Island song’ werd dansen aangeraden. Haar backingzangeres ging in duet met de toetsenist in ‘Pearly gates’, en hoewel alles overduidelijk zeer goed gerepeteerd en geacteerd was, voelde het nooit theatraal aan. Meg Remy bleef ondertussen alle aandacht naar zich toetrekken met stevige uithalen, en in het snedige ‘Incidental boogie’ counterde ze de harde gitaren met sensualiteit én een knuffelmomentje.
Had Deborah Harry meegetourd met Talking Heads ten tijde van ‘Stop making sense’, had het misschien geklonken zoals deze show van U.S. Girls. Dat kwam na een bevlogen ‘Rage of plastics’ het best tot uiting in een zinderend ‘Time’, dat volledig mocht ontsporen. Remy dook zelf het publiek in en spoorde iedereen aan om een laatste keer alles te geven. In de finale verzekerde ze ons van onze (en haar) sterfelijkheid en smakte ze zelf neer op het podium, waarna ze naar de backstage werd gedragen terwijl haar bandleden één voor één het podium verlieten na een uitgesponnen jamsessie. Ze kwam nog even terug voor ‘Sororal feelings’. Haar punt was tegen dan gemaakt, en wij waren helemaal weggeblazen. En dat zeggen we na drie dagen vol vrouwen op Sonic City, waar deze U.S. Girls gerust bovenaan de affiche had mogen staan.
In de Ancienne Belgique kan je binnenkort onder andere The Cat Empire (19.11), Woodie Smalls (22.11) en Lydmor (23.11) aan het werk zien. Een volledig overzicht van alle shows vind je op de website van de zaal.