Alvorens de grote finale van Les Nuits in de gebouwen van de Botanique werd ingezet, verplaatste het epicentrum van het gebeuren zich donderdag naar het Koninklijk Circus voor een optreden van Balthazar. Een van onze mannen bleef echter achter en ging de sfeer opsnuiven bij Nadine Shah en AURORA.
Nadine Shah is een dame met stijl. Ze steekt zichzelf en haar band in zwarte kostuums en ziet eruit als een balletschooldirectrice. Staande voor haar glinsterend rode, mooi afgewerkte drums laat ze ook eenzelfde klasse in haar muziek horen. Vooral haar vocals zijn wat je zou verwachten van een dame van stand: elegant, afstandelijk en dramatisch. Bovendien klinken ze behoorlijk androgyn en kunnen ze net zo bulderen als de zang van een operazangeres. Nu wordt die prachtige stem live wat te veel naar de achtergrond geschoven; waar een bandgeluid live enerzijds voor pit en dynamiek zorgt, resulteert het bij Shah anderzijds in een sound die te weinig teert op de kwaliteiten van de Britse haar gouden keeltje. Daardoor mist ze een element dat een leidende rol binnen de nummers kan opnemen. Nochtans mag de instrumentatie er op zich wel zijn. Onder leiding van stompende drums klinkt die strak en gefocust, ideaal om een festivalpubliek voor zich te winnen. Concreet komt de artieste er dus wel, op voorwaarde dat ze een betere balans tussen de verschillende elementen weet te vinden.
Weinig artiesten verdelen de Indiestyle-redactie zo als AURORA. Waar ondergetekende niet meteen onder de indruk was van de Noorse haar passage op Eurosonic, verloor een collega zijn hart aan haar in Groningen. Dus verdiende de zangeres zonder twijfel een tweede kans op Les Nuits Botanique. Ook daar blijkt al snel Aksnes haar stem zowel prachtig als licht irritant. De blondine kan geweldig mooi zingen en heeft het in haar marge om een smeltende ijskap tot leven te wekken op een podium, maar ook kan ze met haar dramatiek zo overdrijven dat haar geluid song na song steeds vervelender, vermoeiender en ongeloofwaardiger wordt. Dat is best pijnlijk om zien, vooral omdat de achttienjarige artieste er alles aan doet om die pathos ook met beeldtaal bij te staan. Het overtuigt niet, zeker als je weet dat het nochtans grappige en spontane meisje – dat leiden wij toch uit de bindteksten af – net dezelfde sprongetjes maakt tijdens haar afsluiter als eerder in Nederland.
Ook naast de zang en gebaren zijn Aurora’s liedjes bombastisch, klef en onsubtiel. De rollende drums zetten dat het meest in de verf; ze lijken wel weggelopen uit de faux-emostadionrocksound van bands als Kings of Leon en Mumford & Sons. De gitarist vult dit enerzijds aan met bewegingen die zonder klank de heftigste solo’s verraden maar eigenlijk niets voorstellen en anderzijds met tenenkrommende backing vocals die doen denken aan Disney-indie. Een flitsende lichtshow roept intussen de indruk op dat er Sigur Rós-achtige climaxen aan de gang zijn, quod non, en een akoestisch nummertje doet een poging een intiem moment te creëren dat mislukt dankzij die pompeuze klaagzang. En zo komt het totaalplaatje over als het werk van een band die zichzelf veel te serieus neemt en elk element van haar klankenpalet zo uitvergroot dat het haast cartoonesk wordt.
Check foto’s van AURORA en Nadine Shah om de sfeer op te snuiven en de kalender van Les Nuits Botanique (met optredens van Jam City, SOAK en Kevin Morby respectievelijk vandaag, morgen en overmorgen) om zelf een leuke avond te plannen.