“Two islands, unable to communicate.” Zo omschreef William Golding de moeilijke relatie tussen voormalige vrienden in ‘Lord of the flies’. Wij vermoeden dat Dylan Baldi van Cloud Nothings zich al vaak een eiland heeft gevoeld.
Het was aan Ryley Walker om het publiek op te warmen. Nu ja, opwarmen is misschien veelgezegd: bezig te houden. Dat deed hij met weidse, aan de soundtrack van ‘Into the wild’ herinnerende akoestische nummers. Dat was sowieso al niet echt waarvoor het publiek gekomen was, en dat de man tussen elk lied ook nog eens minutenlang zijn gitaar moest herstemmen kwam de aandachtspanne van de aanwezigen niet ten goede. We kregen nog een fraaie cover van countryclassic ‘If I were a carpenter’ en namen zonder al te veel moeite afscheid van de man uit Illinois.
Cloud Nothings konden vanaf het begin van de set op heel wat meer bijval rekenen. De kleine ruimte van het Trix-café toonde zich uitermate geschikt voor de rauwe post-whatever van het drietal. Het waren echter drummer Jayson Gerycz, en bassist TJ Duke die de beste podiumprésence leverden, in tegenstelling tot een (gespeeld?) ongeïnteresseerde Baldi. Veel tijd om hier aandacht aan te besteden hadden we niet, want de songs passeerden aan een rotvaart. Opener ‘Stay useless’ uit doorbraakalbum ‘Attack on memory’ veroorzaakte een eerste deining, daarna toonde ‘Psychic trauma’ aan waarom ondergetekende die nieuwe plaat ‘Here and nowhere else’ eigenlijk hun beste werk tot nu vindt. ‘Now hear in’ en ‘Quieter today’ knalden vrolijk in het rond, waarna een verschroeiend ‘Seperation’ het uiterste vergde van Gerycz (dat bekkengetrek!) en Duke (die zwalpende bassnaren!).
Er was geen tijd voor adem- of drinkpauzes tijdens dit optreden. ‘Fall in’ werd luidkeels meegezongen en het duurde tot het aanslepende ‘No future/ no past’ eer de groep even op de rem ging staan. Chapeau voor de stembeheersing van Baldi: zijn stem klonk opvallend zuiver ondanks het feit dat hij er elk nummer wel eens met schuurpapier leek over te gaan. In het slot van de show kregen we nog ‘No thoughts’ en ‘I’m not part of me’ waarna ‘Wasted days’ met een muur van noise het einde van het concert inluidde. “Dag en bedankt”, en weg waren ze.
Aan zijn teksten te horen heeft de college dropout voldoende stukgelopen relaties en ontgoochelingen meegemaakt om nog een aantal zwartgallige platen aan de discografie toe te voegen. Als die even rauw en opzwepend zijn als hun optreden in Trix kunnen wij daar alleen maar blij om zijn.
Trix programmeert binnenkort onder andere Warhola (4.12) en She Keeps Bees (7.12).