Foto’s Bart Vander Sanden, verslag Tiffany Devos
Het was druk gisteren in de Botanique, er was genoeg volk om maar liefst drie zalen te vullen. Wij namen onze intrek in de Rotonde voor de charismatische ex-Girls-frontman die zijn eerste soloplaat kwam voorstellen.
Eerst speelde Antoine Chance nog als zoethoudertje. Een man met een warme stem en een gitaar die net z’n eerste album uit heeft en daarmee pop en folk in het Frans terug op de kaart wil zetten. En dat klonk helemaal niet slecht. Op het podium is hij tegenwoordig een duo en dat brengt z’n voordelen met zich mee. Zo klonken ze op hun sterkst bij een spannende song die uit de combinatie piano/drum en samenzang bestond.
Christopher Owens betrad het podium vergezeld van een 7-koppige band, zijn magere figuur verbergend achter het sluike, blonde – van ver zou je’ m verwisselen met Kurt Cobain – haar. Of zoals hij zichzelf beschreef in de dagen van Girls: ‘They don’t like my boney body, They don’t like my dirty hair’. Zijn bandleden gaan van jongedames die de backings doen en tamboerijn en consorten bespelen tot een wat oudere man die de saxofoon, fluit en mondharmonica voor z’n rekening neemt.
Stiekem hadden we op voorhand al gehoopt dat Owens ‘Lysandre’ integraal kwam spelen. En onze wens is Christophers bevel, want dat deed hij. ‘Lysandre’ is één geheel, een album dat je niet kunt door elkaar gooien zonder het verhaal te missen. En zonder ook maar één woord te zeggen, speelde hij het van voor naar achter. Owens, die iets doffer klonk dan op plaat, wisselde af tussen zitten en staan en had nog het meeste interactie met de gitarist. Hoewel niemand erg veel bewoog, paste dat wel in het barokke sfeertje dat zijn solo-cd uitstraalt. Gelukkig waren alle ingrediënten die ‘Lysandre’ zo goed maken er: veel plaats voor gitaarsolo’s, het terugkerende themaatje, de saxofoon- en fluitpartijen en de eerlijkheid van Owens.
Na amper een half uur was de cd al uitgespeeld, kregen we een “thank you” en verdween het achttal achter de schermen. Een onverwacht groot applaus viel hen te beurt, dus werd de bis ingezet met nog een “thank you”. Hiervoor had Owens enkele covers omgezwaaid naar ‘Lysandre’-materiaal, met fluiten en mondharmonica in de mix waar nodig. Ter compensatie voor zijn verlegenheid, deelde hij tijdens het nummer van Bob Dylan witte rozen uit. Na vijf covers krijg je misschien een karaoke-gevoel, maar de Amerikaanse zanger brengt ze zo kwetsbaar en in z’n eigen stijl dat dat eigenlijk niet zoveel uitmaakt.
Owens en co werden uitgezwaaid met een enorm applaus. De lichten gingen aan maar het aanhoudende gebonk en geklap zorgden ervoor dat de frontman op zijn eentje nog eens twee nummers uit z’n mouw schudde. Bij het eerste van Cat Stevens vergat hij op een bepaald moment de tekst, en bij het tweede lied moest hij toch even nadenken wat hij zou spelen. Hij tokkelde wat op zijn gitaar, zocht iets, mompelde verontschuldigend hoe gemakkelijk je dingen vergeet en zet om af te sluiten uiteindelijk een Girls-song in, eentje die dan nog verborgen zit in de gelijknamige EP ‘Broken Dreams Club’.
1. Lysandre’s Theme
2. Here We Go
3. New York City
4. A Broken Heart
5. Here We Go Again
6. Riviera Rock
7. Love is in the Ear of the Listener
8. Lysandre
9. Everywhere You Knew
10. Closing Theme
11. Part of Me (Lysandre’s Epilogue)
———————————————————————————————————-
12. Wild World (Cat Stevens Cover)
13. Lalena (Donovan Cover)
14. The Boxer (Simon & Garfunkel Cover)
15. Let It Be Me (The Everly Brothers Cover)
16. Don’t Think Twice, It’s All Right Lyrics (Bob Dylan Cover)
———————————————————————————————————-
17. Father and son (Cat Stevens Cover)
18. Broken Dreams Club (Girls)
Botanique programmeert binnenkort onder meer Matmos + Belle Du Parvis (21.03), Troy Von Balthazar (03.04) en Stornoway + Brasstronaut (13.04). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.