Foto’s Andre Joosse, verslag Bart Somers
Een ding is zeker na dag 3 van Dour 2012: de modekleur voor schoenen is dit jaar bruin. Je voortbewegen op de wei werd elk uur iets meer een hachelijke zaak, al weerhield het er ons niet van om weer van podium naar podium te schuiven.
Bij aankomst op de festivalwei slaagden we er nog net in om het laatste kwartier van Poliça mee te pikken. De groep klonk alvast steviger dan op plaat, al kunnen we niet echt een oordeel vellen op basis van 3 songs. Afsluiter ‘Dark Star’ kon op gejuich rekenen bij zowat iedereen in het goed volgelopen Petite Maison Dans La Prairie.
Dit was de tent waar we vandaag het grootste aantal uren zouden doorbrengen, en waar we met Frànçois & The Atlas Mountains onze tweede act van de dag meepikten. Openen deden de aimabele Fransman en zijn gekke gezelschap net als enkele maanden geleden tijdens Les Nuits Botanique met hun bekendste song ‘Les Plus Beaux’. We zagen een beweeglijke band die in het merendeel van de nummers een minichoreografie verwerkte en duidelijk koos voor het plezier. Dankzij onder meer ‘Piscine’ en ‘Edge Of Town’, en meer bewegingsruimte dan in een eivolle Rotonde, kon dit optreden ons meer bekoren dan hun concert in mei.
Ook The War On Drugs speelde in La Petite Maison Dans La Prairie, en bracht er muziek die niet echt onder één noemer te plaatsen valt. De ene keer hoorde je een stem die wat had van Greg Dulli zingen op de tonen van muziek die toegankelijker klinkt dan de meeste projecten waar de Afghan Whigs-frontman zie ooit mee bezighield. Een andere keer klonk het in langgerekte met blaasinstrumenten aangevulde instrumentale passages dan weer als een stoomlocomotief die met het vroege U2 op de radio door een tunnel van uitslaande vlammen probeert te rijden. We maakten ons ook de bedenking dat dit de muziek had kunnen zijn van een Bob Dylan die nooit soloplaten had gemaakt, maar heel zijn leven lang in een band had gezeten.
The War On Drugs bleek ook een geslaagde War On Rain, want op de main stage alias The Last Arena mocht Nada Surf hun derde passage in Dour aftrappen onder een stralende zon. Dat moet ook wel voor de vlot verteerbare rock van deze vrolijke band, die een set bracht met nieuwe songs als ‘Teenage Dreams’ en ‘Waiting For Something’, en naar het slot toe overschakelde naar klassiekers als ‘Always Love’ en ‘Popular’. De groep, live aangevuld met leden van Calexico en Guided By Voices, heeft zijn beste tijd ongetwijfeld gehad, al staat Nada Surf live nog steeds garant voor een uurtje zonder verveling.
Wel saai vonden we het optreden van Destroyer. Ondergetekende genoot er in 2011 al niet erg van op Pukkelpop, en ook de herkansing gisteren bleek onvoldoende. Door het veelvuldige gebruik van blazers heeft dit voor ons veel weg van de soundtrack van een mislukte erotische film, waarin de vrouw op het cruciale moment besluit dat ze toch geen zin heeft en de man in alle razernij wegscheurt met de wagen om ‘s anderendaags tegen de middag straalbezopen voor de eigen voordeur in slaap te vallen omdat hij zijn sleutel vergat en zij weigert hem binnen te laten. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de fans het niet met ons eens waren, afgaande op het enthousiaste publiek in een matig volgelopen Petite Maison.
Of je wel of niet hebt genoten van Bon Iver hangt waarschijnlijk vooral af van de plek waar je je bevond. Ondergetekende stond vrij ver naar achter, te ver om optimaal te genieten en jezelf naar voor wringen was haast onbegonnen werk op de modderige en voor dit optreden erg volgepropte wei. Het gebabbel van de massa mensen die Bon Iver op de been had gebracht vermengde zich zo hard met het geluid uit de speakers dat het op onze positie al gauw verwerd tot achtergrondmuziek. Een keer werd heel het modderveld stil: ‘Skinny Love’ kon rekenen op algemene herkenning. Afgaande op commentaren van fotografen uit de frontstage was dit voor sommige mensen een magisch concert. Wie zijn wij om iets anders te beweren?
De grote ontdekking van de dag heette voor ondergetekende Kurt Vile & The Violators. Iedereen heeft gaten in zijn of haar cultuur, en na een uurtje rocken met Vile zijn we ervan overtuigd dat dit er eentje is dat we dringend moeten opvullen. Het gezelschap boeide de hele tent, die aanvankelijk slechts mondjesmaat volliep maar tegen het einde van de set helemaal gevuld was, met een mix van vrij toegankelijke rocksongs, repetitieve gitaartrips, noiseuitbarstingen en een akoestisch solo intermezzo met onder meer ‘Peeping Tomboy’. ‘Baby’s Arms’, gebracht door enkel Kurt Vile en zijn drummer, mocht een set afsluiten die, afgaande op de reacties van de mensen rond ons, niet enkel op ondergetekende een diepe indruk heeft gemaakt.
Op de afsluitende dag zet Dour nog onder meer Team Me, Givers, Chairlift, Baxter Dury, The Subways, The Flaming Lips en The Rapture op het programma. Meer info en tickets vind je op de website van Dour Festival 2012. Hoe het was, dat lees je morgen. Ons verslag en foto’s van dag 1 vind je nog steeds hier, dag 2 staat hier, een mixtape met 17 tips voor Dour beluister je gratis via deze link.