Foto’s Andre Joosse, verslag Janna Schoonakker
Geen klassieke muziek vandaag in het Muziekgebouw van Eindhoven. Alle zes podia worden deze middag en avond ingezet voor Naked Song. Op dit festival brengen bands en vooral singer-songwriters de meest pure vorm van muziek ten gehore. Er is vaak niet meer nodig dan een gitaar, een stem en een spotlight.
Tiny Ruins bijt deze middag de spits af. Dit is een project van singer-songwriter Hollie Fullbrook, een Nieuw-Zeelandse met Engelse roots. Ze begeleidt zichzelf op gitaar en wordt bij deze gelegenheid versterkt door contrabas en trompet. Ze zingt met warme stem schattige en erg Engelse liedjes. De nummers zijn oprecht maar mogen met wat meer expressie worden gebracht want nu komt het geheel wat somber over.
In de grote zaal openen Bertolf en zijn band. Het gaat momenteel erg hard met deze Nederlander, hij scoort de ene hit na de andere. Hij lijkt een beetje op Joost Zweegers van Novastar, en zijn nummers hebben daar ook wat van weg. Hoewel zijn liedjes puur en eerlijk zijn is deze schouwburg niet helemaal de juiste plek voor Bertolf. Met zijn voltallige band maakt hij zijn nummers wat meer uptempo en swingend, maar dansen gaat wat lastig vanuit een stoeltje. Dat beseft hij zelf ook goed. “Het volgende nummer is een meezinger, maar ik weet niet of jullie dat als muziekliefhebbers wel aankunnen”, grapt hij. Maar iedereen doet vrolijk mee.
Renée is in België wel bekend, haar Single ‘Dum Dum Dum’ is al vaak op Studio Brussel te horen geweest. Ze tourde in het voorprogramma van Isbells al vele podia af en laat vandaag Eindhoven genieten van haar zoete stem en lieflijke liedjes. De begeleiding op cello en piano vullen haar nummers zeer goed aan, het is duidelijk dat ze goed op elkaar zijn ingespeeld.
Even snel wat eten en door naar de volgende artieste. Het grote podium is ditmaal voor Abigail Washburn, die hier deze avond niet alleen staat maar samen met multi-instrumentalist en zanger Kai Welch. Abigail zelf speelt de banjo, een typisch Amerikaans instrument voor oude folksongs en deze vormen dan ook duidelijk haar inspiratiebron. Haar nummers en voordracht zijn zeer persoonlijk. Ze vertelt tussendoor verhalen over haar liefde voor China en zingt, compleet met Chinese armgebaren een liedje in het Mandarijn (tenminste ze overtuigde ons hiervan, er was vast niemand in de zaal die het kon controleren). Dit optreden was wel één van de hoogtepunten, omdat Abigail als geen ander doorhad wat Naked Song inhield: het optimale uit stem en instrumenten halen en de perfecte akoestiek van de zaal benutten.
Na Abigail is de grote zaal aan Agnes Obel, voor velen de hoofdact van de avond. Deze Deense singer-songwriter/pianocomponiste heeft afgelopen jaar heel Europa weten te overtuigen van haar talent. Haar vaste partner op de Cello, de Duitse Anne Müller, is dit keer ook van de partij. Zij zijn zeer goed op elkaar aangewezen, versterken elkaar en bouwen een enorme spanning op. Samen maken zij prachtige nummers, met invloeden van de minimalistische klassieke muziek als Michael Nyman. Dit komt uiteraard in een schouwburg het best tot zijn recht.
Hierna worden we verrast en aan het lachen gebracht door de prettig gestoorde Marcus Foster. De man ziet er met zijn kleine oogjes uit alsof hij de vorige avond iets te lang in de kroeg is blijven hangen. Ook zijn stem heeft een erg doorleefd karakter en sluit bij dit beeld aan. Maar zodra hij zijn mond opendoet en de blues op zijn gitaar speelt heeft hij zijn energie terug en speelt hij met volle overtuiging. Hij gaat helemaal op in zijn muziek en gooit alle kreten er uit die in hem op komen. Deze nonchalante Londenaar heeft zeker veel talent. Qua songwriting doet hij niet onder voor een Tom Waits of Jeff Buckley, en ook het publiek krijgt hij moeiteloos op zijn hand.
Terwijl Tindersticks het festival afsluit loopt het Muziekgebouw al langzaam leeg, de hoofdact lijkt niet aan iedereen besteed. Naked Song heeft ons dit jaar ook weer kunnen trakteren op een verrassende en mooie line-up van artiesten die in dienst staan van de muziek.