Foto’s Bart Vander Sanden, verslag Filip Van Der Elst
Terwijl Aalst het druk heeft met naast de torenpoeper ook de Belgische driekleur aan de kant te schuiven, hees Botanique gisteren de groenwitrode vlag van Wales. We Are Animal mocht openen voor The Joy Formidable en deed dat verrassend goed. Met een Welsh accent dat ze niet konden verbergen, bracht de band hoekige en catchy songs met een rand af. Het zou ons niet verrassen om dit vijftal binnen een of twee jaar terug te zien als headliner.
The Joy Formidable is zo’n groep die intussen al een hele tijd meedraait, maar op een echte doorbraak is het nog altijd wachten. Ze nemen er dan ook hun tijd voor: al vijf jaar actief en hun tweede album is amper een goede week oud. ‘Wolf’s Law’ is een sterke plaat geworden, waarin ze voortborduren op hun “niet mokken, maar rocken” motto. Gisteren werd in de Botanique vlotjes bevestigd wat we vorige zomer al voor dag en dauw op Pukkelpop konden vaststellen: The Joy Formidable moet je live aan het werk zien. Pas dan komen de kletterende soundscapes en de adembenemende stem van Ritzy Bryan volledig tot hun recht.
Wat ze precies met wolven hebben, is ons nog onduidelijk. Vast staat wel dat niet alleen hun albumtitel, maar ook de liveshow volledig in het teken van de beestjes staat. Een grote wolfskop op de visuals achter de band, wolvengehuil dat de intro begeleidt – we kregen nog net niet ‘The Big Bad Wolf’ van Duck Sauce op ons bord –, als The Joy Formidable in thema werkt, dan doen ze dat in stijl. Zonder ook maar enige aandacht van de muziek af te leiden. Want al van bij de eerste noot van ‘Cholla’ was het duidelijk dat The Joy Formidable naar Brussel gekomen was om te rocken. Bryan koppelt haar loepzuivere stemgeluid aan een no-nonsense gitaarwerk. Koppel daarbij nog eens de mathematische perfectie van drummer Matt Thomas, en je weet al wat je kan verwachten: lang uitgesponnen songs, met een hoofdrol voor lange, excellente outro’s.
De grote sterkte van The Joy Formidable is evenwel dat hun voorliefde voor snoeiharde muziek zelden ten koste gaat van de aanstekelijkheid. Luister maar eens naar de synthmelodie van ‘The Greatest Light Is The Greatest Shade’ – live helaas enkel op tape gebracht, maar verder nog steeds even imponerend als op plaat – of naar de bizarre mix van pop en steenharde rock die ‘Cradle’ van begin tot eind kleurt. Het lijkt alsof ze je eerst helemaal in flarden scheuren met allesverwoestende gitaaruithalen, om daarna te zalven met Bryans zachte stem, die je soms eerder bij een pop-/folkcollectief zou indenken dan bij het snijdende gitaargeluid van The Joy Formidable.
De Welshmen hadden duidelijk goed nagedacht over hun liveshow: er werd niet bespaard op visuals met een toegevoegde waarde, met het hypnotiserende vliegwerk dat ‘Little Blimp’ mocht begeleiden als uitschieter. En net als je het even gehad hebt met de meeslepende wall of sounds die ze in zowat elke song creëren, gaat de stekker er op het ideale moment even uit. Het lieflijke ‘Silent Treatment’, met bassist Rhydian Dafydd op akoestische gitaar, zorgde voor een geweldig contrast met de rest van de set. Terwijl de stem van Bryan zich op haar breekbaarst toonde, kon je in de zaal een speld horen vallen. Om even later terug alle registers open te trekken met het geweldige afsluitende tweeluik ‘I Don’t Want To See You Like This’ en vooral ‘The Everchanging Spectrum of a Lie’.
Niet alleen de kracht van hun performance beviel ons, ook de “joie-de-vivre” van dit trio is een mentaliteit waar vele bands wat kunnen van leren. Ze staan met plezier op het podium, dollen met elkaar en het publiek, en voelen zich niet te beroerd voor een gematigde portie publieksinteractie. Bij ‘Maw Maw Song’ daagde The Joy Formidable ons uit om op de gekst mogelijke manier te shaken, en bij eerste bisnummer ‘Forest Serenade’ mocht een Amerikaans meisje mee op het podium komen dansen. Nu ja, dansen: het werd al snel duidelijk dat ze het Belgische bier niet al te goed gewoon was, want nadat ze de bassist probeerde te versieren, bestond haar grootste opdracht er vooral in om niet omver te vallen.
Die bisronde mocht er trouwens wezen: het traag opbouwende ‘Wolf’s Law’, met een mooi en efficiënt gebruik van Dafydd als tweede stem, vormde een uitstekende opbouw voor het moment waar we vooraf het meest naar uitkeken: ‘Whirring’, niet voor niets hun bekendste song. Zeven minuten doorspekt met een heerlijke mengeling van dansbare melodieën en ellenlange gitaaruithalen. Als we bij enkele van de vorige songs in de set al “sterke outro” in ons notitieboekje hadden geschreven, dan verbleekten die in het niets bij de explosie van gitaargeweld die dit heerlijke nummer mag afsluiten.
Botanique zet binnenkort onder meer On And On (15.02), Chad Valley (04.03) en Everything Everything (09.03) op het podium. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
The Joy Formidable live zien kan binnenkort onder meer in Amsterdam (Paradiso, 13.02, info & tickets), Rotterdam (Rotown, 14.02, info & tickets), opnieuw Amsterdam (Melkweg, 15 + 16.02, info & tickets) en Antwerpen (Lotto Arena, 19.02, info & tickets).