Door het verstek van The Dø kregen we totaal onvoorbereid Isaac Delusion op ons bord. Heel veel zin hadden we er niet in. We werden echter aangenaam verrast door de eerste passage in België van dit Franse viertal. Onze gedachten flitsten heel vaak naar Wild Beasts, vooral door de stem en dat in de goede zin. De Fransozen hadden daarbovenop meer funky baslijntjes achter de hand. Halverwege werd de vaart uit de set gehaald met enkele slows die de vrij charismatische frontman op z’n eentje ten berde bracht. Dit dood momentje werd echter goed opgevangen met het elektronische infuus naar iets heel dansbaar dat daarna volgde.
Op 15 mei 2015 speelde onder meer Låpsley in de Botanique. Thomas Konings schreef een stukje over het optreden van de Britse zangeres, Caroline Vandekerckhove nam foto’s van haar en Jake Isaac. Verder was Tiffany Devos bij Isaac Delusion en nam Thomas Konings een kijkje bij Jam City.
Het eerste optreden van Holly Lapsley Fletcher op Belgische bodem gebeurde in de Orangerie van de Botanique. De buzzbloggodin die recent bij XL Recordings tekende, moest het dus meteen voor een groot publiek zien waar te maken. Daar slaagde de sympathieke muzikante uiteindelijk best goed in, hoewel een plekje in de Rotonde haar vast beter had gedaan. De liedjes bleven nog al te dicht bij de bekende versies van op plaat en vandaar leek de show vooral bedoeld om de artieste beter te leren kennen.
Positief opvallend was vooral de prachtige stem van Låpsley. De soul die de vocals van labelgenoten Jungle volgens ondergetekende missen, hoorde je gisteren dan weer bij een nog blekere Britse. Toch kon het optreden niet alleen vertrouwen op de zang; wanneer de muzikante bijvoorbeeld achter haar piano kroop voor een spaarzame ballad zakte de show meteen even in.
De lichtjes fonkelende en veilige electronica die de artieste haalde bij acts als The xx bleek dan ook een belangrijke factor in het nochtans intieme geluid van het drietal – live werd Holly bijgestaan door twee jongens. Ze schiepen de ideale context voor de zoete, dromerige zang die af en toe in korte vlagen de Botanique kon betoveren. Ook vormden ze de basis voor de prachtige cover van Fleetwood Macs ‘Rhiannon’, die de blondine volledig naar haar hand zette. Het toonde aan dat Låpsley intussen haar geluid wel gevonden heeft. De volgende opdracht is nu een echte livesound op poten te zetten.
Als een soort voorprogramma stond de veel te laat pas aangekondigde en door het muziekjournaille totaal genegeerde Jam City gisteren weggemoffeld in de Rotonde. Een nieuwkomer, zoals we verschillende keren in de aanloop naar het concert lazen, is Jack Latham natuurlijk niet meer. Met zijn ‘Classical curves’ maakte hij een post-‘Icy lake’-mijlpaal die het geluid van de nog steeds vooroplopende labels Fade To Mind en Night Slugs definieerde, wat hem een van de meest invloedrijke artiesten van de Les Nuits-affiche maakt.
Aangezien niet elke act zoals bijvoorbeeld Balthazar zijn eigen klankenpalet wil blijven uitmelken (doen ze goed hoor, daar niet van), gooide de Britse artiest het voor zijn tweede worp over een andere boeg. In de Botanique leek die nieuwe plaat ‘Dream a garden’ bij momenten een antwoord op de verontrustende, dystopische geluiden van de eersteling. De liefdesrevolutie waar de producer voor pleit, leek tot uiting te komen in de lieflijke geluiden waar hij de karige ‘Classical curves’-stukjes in deed baden.
Nochtans wilde Latham ook niet alles met de mantel der liefde bedekken. Het evenwicht tussen donkere, warme en hoopvolle elementen maakte de show net interessant. Niet alleen merkte je die balans aan de zwart-rode sfeerzetting waar de volledig in het wit geklede blonde jongen zijn show in aankleedde, maar ook muzikaal gezien kon je er niet naast. Duistere drones en romantische gitaarklanken (soms hoorde je er zelfs een streepje Twin Shadow in) wisselden elkaar af.
Evenwicht bleek wel het belangrijkste begrip bij zijn set in Brussel. Jam City was het meest indrukwekkend wanneer hij de totaal verschillende geluiden van de beide albums wist te versmelten in een dwingend geheel – puur ‘Dream a garden’-materiaal was soms net iets te dromerig om ook live volledig te imponeren. Daarnaast miste evenwicht soms bij momenten in de mix, waardoor bijvoorbeeld de valse zang iets te duidelijk boven de instrumentatie kwam en het volume nogal leek te schommelen richting te stille passages.
Al bij al charmeerde de Brit dus met zijn unieke geluid en gedurfde experimenten, hoewel duidelijk ook nog enkele mankementjes in de set slopen. Zonder twijfel was het na STUFF. en Gazelle Twin wel weer een cutting-edge Rotonde-show, waarbij de artiest meer verdiende dan hij kreeg.
Les Nuits Botanique gaat vandaag en morgen nog door met optredens van onder meer SOAK en Kevin Morby. Check de site van de Botanique voor info en tickets.