Het is vrijwel 193 kilometer – enkele rit – autorijden van Delft naar Brugge, een afstand die kan worden afgelegd in twee uur en acht minuten volgens de navigatie. Onderweg naar het Jeugdhuis Comma ontwaren wij op 50 meter van de E34 nog een frietkraam, gerund door de twee vriendelijkste uitbaatsters van het Oosterlijk halfrond, alwaar wij een goede bodem leggen voor een avondje “bandjes kijken over de grens”.
De reden om een halve wereldreis te maken en uit te komen in wat voelt als ‘the middle of nowhere’ is het rondreizende showcasefestijn dat The Next Big Thing On Tour heet. Editie nummer zes is het alweer om precies te zijn, ook deze weer georganiseerd door het Gentse managementbureau Keremos. Vanavond staat een aantal acts uit hun stal op het programma, aangevuld met lokaal talent. Het is altijd maar afwachten wat een avond als dit brengt, maar het klinkt vooraf in ieder geval als een uitgelezen mogelijkheid voor de nieuwsgierige muziekliefhebber om zich te laten verrassen.
Op 5 december deed The Next Big Thing-showcase van Keremos JH Comma te Brugge aan. Bram de Greve was erbij en nam foto’s van Melting Time, Brighter than the Sun en The Glücks. Het verslag is van Martin De Kruijter.
En nu we het toch over verrassingen hebben, daar start het in Brugge al direct mee wanneer blijkt dat ShyLips de avond niet kan openen zoals gepland. Vanwege ziekte van één der bandleden moet de groep uit Aarschot helaas verstek laten gaan. Het is enigszins teleurstellend, maar zo gaan die dingen nu eenmaal. Gelukkig is het ter vervanging opgetrommelde The Glücks allesbehalve een teleurstelling, want ondanks een voorafgaande soundcheck die de lengte van een compleet optreden heeft, maken de twee herriemakers op het podium binnen de kortste keren flink wat indruk. De man, die lijkt op een blonde versie van Edward Scissorhands, op gitaar en de vrouw in een luipaardprint-shirt achter een luipaardprint-drumstel maken een ultra-energieke, rauwe garage-variant van bluesrock, met uitsluitend tempoversnellingen en geen enkele vertraging. Het gas gaat erop en wordt pas een half uur later weer losgelaten,en het aandachtig luisterende publiek moet naar adem snakken. Een prima begin van de avond.
Het is dan ook op zijn minst jammer om na de uitstekende start te moeten aanschouwen dat de organisatie besloten heeft om de verschillende bands geen backline te laten delen met elkaar. Als gevolg hiervan duurt iedere change over bijna een half uur en dit haalt de vaart er flink uit. Het is inmiddels een dik uur later dan gepland wanneer het lokale talent Brighter Than The Sun het podium betreedt. Naar het schijnt is dit het allereerste optreden van de band en is de – duidelijk veel oudere – zanger ook geen vast bandlid, maar een inval-brulboei. Met deze voorkennis in het achterhoofd is de show vanavond alleszins goed te noemen. De vier jonge mannen musiceren stuk voor stuk uitstekend en het is niet te merken dat dit het debuut is van de band op een podium. Zoals het hoort bij een thuiswedstrijd is het jeugdhuis inmiddels ook flink volgelopen en vreet het publiek de klassieke heavy rock van de groep op als koek. Ondanks het feit dat er werkelijk niets origineels is aan de muziek, is er ook niets mis met de performance. Halverwege de set verlaat de zanger het podium en besluit het gezelschap met twee instrumentale nummers. De technische vaardigheden komen hierbij goed tot uitdrukking, maar of Brighter Than The Sun hiermee een publiek langer dan circa tien minuten zou kunnen vermaken is twijfelachtig.
Vrijdag 5 december 2014 wordt voor ons afgesloten met het optreden van Melting Time uit Lier. Vanwege de flink uitgelopen aanvangstijd en de al eerder gemelde absurd lange pauzes tussen de acts is het inmiddels al tegen twaalf uur ‘s nachts en zijn wij niet de enigen die het wel weer mooi geweest vinden voor vanavond. Nog tijdens de soundcheck schreeuwt gitarist Mauro echter “Don’t kill my vibe, bitch!” door zijn microfoon en zet hij daarmee alvast de toon voor wat een uitstekende set blijkt te worden. Ondanks dat de ondersteunende visuals vanavond niet tot hun recht komen, het geluid van de tweede gitaar iets te hard is, de back-up vocals niet te horen zijn én een fatsoenlijk effect op de lead microfoon ontbreekt, maakt de band extreem veel indruk. De jeugdige Belgen spelen inmiddels al zeven jaar samen en dat is te merken. De pompende ritmesectie, de Ian Curtis-achtige duistere zang en het compleet maniakale gitaarspel van voornoemde Mauro zijn een gouden combinatie, met name on stage, en om heel eerlijk te zijn, in onze oren ook wel als “uniek” te bestempelen. Vergelijkingen trekken met andere artiesten is uiteraard mogelijk, maar alleen tot het moment dat de band besluit om je weer compleet op het verkeerde been te zetten. Het label “The Next Big Thing” lijkt op weinig bands meer van toepassing te zijn dan op Melting Time. En dan te bedenken dat ze alleen nog maar beter zullen worden…