Na een vermoeiende Thuis-dag doen wij ‘s avonds niets liever dan ons verstand op nul zetten, een gezellige concertzaal binnenploffen en genieten van wat duistere post-punk. En kijk: we werden gisteren op onze wenken bediend want Viet Cong, het meest zwartgallige Canadese blogsnoepje van 2015, speelde in de AB.
Het was al de vierde keer in zeven maand tijd dat de Canadezen in België speelden, steevast opterend voor kleine zaaltjes. Deze keer mocht het Britse The Soft Walls het voorprogramma voorzien. Eigenheid is sowieso een heikel punt bij hedendaagse bands die zwaar refereren naar new-wave en post-punkgroepen uit ’78-’84. Wanneer je dan als groep niet echt een nummer hebt dat het gemiddelde overstijgt, dreig je in het lijstje “genietbaar maar irrelevant” terecht te komen. Er bleek dus nog wel wat werk aan de winkel voor de heren uit Brighton.
Viet Cong en The Soft Walls speelden op 23 mei in de AB. Mattias Goossens was erbij met zijn notitieboekje, Jens De Meester schoot bovenstaande plaatjes.
Het was geen voor de hand liggende keuze van Viet Cong om te openen met twee singles van hun ‘Cassette’-ep, uit 2013. Er rammelde nog vanalles in de geluidsmix, wat – samen met het onbekendheid van de nummers bij het Belgische publiek – leidde tot een ietwat valse start. ‘Silhouettes’ wist meer animo te creëren, al maakte de groep een wat uitgebluste indruk – niet verwonderlijk aangezien ze al bijna een jaar onuitputtelijk toeren ter promotie van hun debuut. Het volume ging daarna op aanmanen van de geluidsman een beetje naar beneden, tot geamuseerde onvrede van zanger/bassist Matt Flegel, die meegaf dat hij net op dreef begon te komen. Dat was niet gelogen want in het heerlijk sluimerende ‘Bunker buster’ kregen we eindelijk de langverwachte portie muzikale agressie die we van een band als Viet Cong verlangen. Wel opmerkelijk trouwens, dat een band die al heel wat controverse veroorzaakte met een politieke bandnaam in feite een vrij doordeweekse performance neerzet. Het zal wel aan de tijdsgeest liggen.
De eindspurt werd er eentje die het daglicht duidelijk schuwde. Het aanzwellende geknetter van ‘March of progress’ dreigt het op de zomerfestivals te verliezen van de aandachtspannes van de gelegenheidstoeschouwer. Een euvel dat in se niet erg hoeft te zijn: zo komt er meer plaats vrij voor wie zichzelf wilt verliezen in het gitzwarte ‘Continental shelf’, het nummer waar de band het grootste deel van zijn bescheiden hype – terecht – aan te danken heeft. Een episch langgerekt ‘Death’ werkte de klus af, met Daniel Christiansen die zich nog dichter tegen zijn gitaarversterker aanschuurde dan hij tijdens de rest van de show al deed.
Al bij al zijn we niet geneigd om zomaar de twaalf punten uit de delen aan de Canadezen, daarvoor waren er iets te veel dipjes en schoonheidsfoutjes. Toch blijft Viet Cong een band om in de gaten te houden omdat ze er in te slagen met veelgebruikte stijlelementen een eigen geluid te smeden dat zowel dreigend als oppeppend werkt.
De AB programmeert binnenkort nog onder andere Brandon Flowers (2.06), Brand New (12.09) en Acton Bronson (17.09). Een volledig overzicht, info & tickets vind je op hun website.
Lees hier onze review van ‘Viet Cong’.