In Groot-Brittannië is het altijd afwachten of het weer meezit. Met regenachtige beelden van Glastonbury in het achterhoofd is het daarom extra spannend als het festival vroeg in het voorjaar plaatsvindt. Gelukkig waren de weergoden ons goed gezind toen we dit weekend afreisden naar Field Day in Londen: het werd een zwoele lentedag vol spannende muziek.
De eerste act die we zien is Gabriel Bruce, een Britse singer-songwriter die indruk maakte met een reeks mooie singles en zijn diepe stemgeluid. En dat is precies wat hij ons vandaag voorschotelt: overtuigende liedjes en een volle sound. Bruce blijkt bovendien een performer van formaat – inclusief opruiende preken en bizarre dansjes. Jammer dat het grootste deel van de instrumentatie uit een laptop komt. Met een uitgebreide liveband zou de zanger het nog ver kunnen gaan schoppen.
Minder sprankelend is het optreden van het Londense kwintet Outfit. De vrienden maakten vorig jaar de aangename EP ‘Another Night’s Dreams Reach Earth Again’ vol gelaagde indiepop. Live komen de liedjes helaas niet helemaal uit de verf. De ideeën en riffs zijn er, maar het geheel klinkt te rommelig om te beklijven. Het enthousiasme van de mannen en de pakkende hit ‘Two Islands’ maken gelukkig een hoop goed.
In de kleine Red Bull-tent zorgt de sympathieke Amateur Best met zijn begeleidingsband voor een groot feest. Funk voert de boventoon in zijn muziek, maar dan wel verpakt in een eclectisch indiejasje vol gekke beats en tegendraadse ritmes. Het is jammer dat hij zijn hit ‘Ready For The Good Life’ in een eentonige, akoestische uitvoering brengt, maar verder wordt er gretig gedanst op ritmische nummers als ‘Be Happy’ en ‘Too Much’.
Heel anders gaat het eraan toe bij How To Dress Well. Het lijkt erop dat de grondlegger van de indie-r&b vandaag geen tijd heeft genomen om te soundchecken. Gevolg is dat zijn optreden vooral een strijd wordt tussen hem en de geluidsman. Toegegeven, de liedjes van Ton Krells nieuwe album lenen zich, dankzij zware bassen en opzwepende refreinen, goed voor het festival. Desondanks zorgen een slecht geluid en de gepikeerde Krell ervoor dat het optreden vooral een teleurstellende afspiegeling is van wat het zou kunnen zijn.
Gelukkig hebben we Solange nog om een grote glimlach op ons gezicht te toveren. Het zusje van ‘s werelds grootste popster bewijst vandaag het prima zonder haar grote zus te kunnen. Ze schotelt ons het ene na het andere groovende hitje voor. Het vernuft van haar nummers is grotendeels te danken aan producer Dev Hynes die ook gitaar speelt in Solanges band. Solange speelt songs van haar nieuwe EP ‘True’, maar ook de Dirty Projectors-cover en haar jaren-00-hit ‘Sandcastle Disco’ vallen in de smaak bij het publiek. Uitsmijter ‘Losing You’ vormt uiteraard het hoogtepunt van Solanges zonnige optreden.
Ook de donkere gitaarpop van King Krule maakt indruk. Het blijft iedere keer weer een wonder hoe zo’n diep stemgeluid uit zo’n fragiel ventje kan komen. In combinatie met het zalvende gitaarspel levert het echter oorstrelende muziek op. We horen alvast wat nieuw materiaal van King Krules debuut en dat klinkt zeker niet verkeerd.
De uitermate populaire broertjes van Disclosure veranderen de grote dancetent niet veel later in een kolkende mensenmassa. Ze slingeren hit na hit de zaal in en verzorgen daarbij zelf afwisselend drums, vocalen en bas. De twee producers hebben een uitzonderlijk talent om bij elk nummer een denderende climax in te bouwen en daar wordt door het uitzinnige publiek gretig van gebruikgemaakt. Het is bovendien knap hoe Disclosure zowel pop- als danceliefhebbers weet aan te spreken met hun broeierige housemuziek.
Een andere act die het publiek moeiteloos in beweging krijgt, is Django Django. Hun uitgekiende mix van pop en dance is precies wat we op dit tijdstip nodig hebben. Voor hun liveshow steken de Schotten de liedjes bovendien in een extra kleurrijk, dansbaar jasje. Dankzij aanstekelijke hits als ‘Default’ en ‘Waveforms’ maakt de groep haar reputatie als feestband meer dan waar.
Field Day wordt afgesloten door Animal Collective – die nu eens geen ongrijpbare set vol nieuw werk spelen, maar een traditioneel optreden met hits van voornamelijk de laatste twee albums. Dat levert mooie muziek op; hemelse vocalen (van Panda Bear), opzwepende drums en kleurrijke beats. Toch verzandt de band algauw in herhaling en wordt het optreden wat monotoon. Daar kan een fraaie uitvoering van ‘Girls’ helaas weinig aan veranderen.
Ondanks de magere afsluiter was het een ramvolle en uiterst geslaagde dag. Field Day is een van de toonaangevendste festivals van Europa, maar verdient vooral credits voor haar gastvrije sfeer en uitzonderlijk mooie locatie.
Op de hoogte blijven over toekomstige edities van Field Day kan via de website van het festival.