Verslag Yanni Ratajczyk, foto’s Xavier Marquis
Het gaat hard voor Florence Welch. Sinds ze haar tweede plaat ‘Ceremonials’ uitbracht, is het succes dat ze oogstte met haar debuut ‘Lungs’ alleen maar gegroeid. Een hard werkschema was het gevolg: de afgelopen jaren heeft de zangeres eigenlijk constant getoerd of studiowerk verricht. Vandaag deed ze met haar groep Antwerpen aan voor een concert dat al maanden op voorhand was uitverkocht.
De eer om als voorprogramma te fungeren was weggelegd voor Spector. Deze heren brachten gitaarsongs die vaak aan The Vaccines deden denken. Ondanks hun goede bedoelingen slaagden ze er niet in onvergetelijk te zijn. De frontman deed misschien ook iets teveel moeite om het publiek te laten meeklappen. Toch was het geheel goed als zoethouder.
Een dik halfuur later gingen de lichten uit, weerklonk er muziek en verscheen er een silhouet achter de constructie van schermen achteraan het podium. Niemand twijfelde, het was Florence Welch die daar stond. Het gevolg was een luid applaus dat gevolgd werd door ‘Only If For A Night’, de opener van ‘Ceremonials’. Meteen werden we omvergeblazen door het karakteristieke stemgeluid dat de zangeres met zich mee draagt. Hoewel het bloedheet was in de zaal, voelden we toch de rillingen over onze rug lopen wanneer de lange zangnoten door de Lotto Arena schalden.
Wat al direct duidelijk was in het begin van de set van Florence + the Machine was de overtuigingskracht waarmee Welch over het podium dartelde. Het bleek een fluitje van een cent om het ganse publiek mee te krijgen. Tijdens ‘Drumming Song’, nog steeds één van onze favorieten, slaagde de frontvrouw erin om naar schatting 98 procent van de tribunes te laten opstaan en dansen. Wat verder volgde was een mix van liedjes van de twee platen: nummers als ‘What The Water Gave Me’, ‘Lover To Lover’ en ‘Cosmic Love’ werden gespeeld met erg veel overgave, en met bijzonder veel respons van het publiek. Het optreden was niet vergevorderd of we wisten al dat we een quasi vlekkeloze avond tegemoet gingen.
Natuurlijk staat er ook een sterke band (het gezelschap is met 10) achter Florence, maar laten we eerlijk zijn: de reden waarom iedereen zo geboeid is, is ongetwijfeld het charisma van de frontvrouw. Ze slaagt er zonder moeite in verschillende rollen te vertolken: we zagen haar bezig als zweverige toverfee, heersende koningin of hyperactief konijn, maar wat overbleef was de werkelijk geweldige zangeres.
We zijn ervan overtuigd dat Florence + the Machine zeker na de tweede plaat niets is voor mensen die het Grote Gebaar haten. Wij vonden het nochtans geweldig hoe Welch haast stond te prediken, het geheel een sacraal tintje gaf en mensen helemaal in de ban kreeg van haar overtuiging. Eigenlijk was het hele concert een aaneenschakeling van kopstoten, zoals ‘Rabbit Heart’, waarbij aangemoedigd werd om zoveel mogelijk mensen in de lucht te hijsen. ‘Leave My Body’ zorgde voor een tijdelijk rustpunt in de set waardoor iedereen kon ademhalen. Genieten bleven we even hard doen.
Tijdens de bisronde kregen we nog twee hoogtepunten voorgeschoteld. ‘Spectrum’, dat de laatste maanden veel aan bekendheid won door de remix van Calvin Harris, werd gevolgd door het oude maar vertrouwde ‘Dog Days Are Over’ waar de harp ook live een prachtrol innam. We kunnen het niet onder stoelen of banken steken: we zijn lichtjes omvergeblazen, samen met zo’n 8000 andere mensen. Florence + The Machine zorgden voor een groot feest in de door haar geliefde stad Antwerpen. Om af te sluiten willen we de gastvrouw nog bedanken omdat ze ons een heel optreden lang onbeschaamd liet dansen op de tribunes. En o ja, Spread the love.
Live Nation programmeert binnenkort onder meer Gossip + Bonnie Montgomery (30.11), Bloc Party (19.02) en Paul Kalkbrenner (08.03) in de Lotto Arena. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
Florence + the Machine website
Album verdeeld door Universal Music