Verslag en foto’s finale Het Kampioenschap van Brussel in de AB op 05.12

door Jens Van Lathem

Het Kampioenschap van Brussel wordt georganiseerd door Jes vzw en de Rockfabriek en had dit jaar mooie geldprijzen te geef voor de eerste drie plaatsen. De winnaar kreeg daar ook nog eens zes opnamedagen bij. Bovendien maakten de artiesten kans op een plaatsje op de volgende editie van Bruksellive. Het was misschien al dat potentieel lekkers waarvoor alle finalisten zich de longen uit het lijf speelden, al kan het magische AB-podium daar ook voor iets tussen zitten. Zoals op alle andere provinciale concours was Indiestyle aanwezig, hieronder lees je ons verslag.

Verslag Jens Van Lathem, foto’s Xavier Marquis

Flashblaster had de ondankbare taak de wedstrijd te openen en deed dat met verve. We kregen twee muzikanten en een Apple te horen die een mengeling van Daft Punk en Jamiroquai brachten. Het spelplezier spatte er van af. Telkens wanneer de bas en synth exact dezelfde melodie zochten en vonden, kregen de jongens een onbedwingbare grijns op het gezicht en al in het eerste nummer probeerde de zanger tot drie keer toe een meeklapmoment te beginnen. Die zanger ving zijn eerdere matige stem op door de vocalen door het keyboard te jagen met een soort ‘Moskow Diskow’-effect. De band bleef meestal bij één uitgekiend refrein hangen dat desondanks niet al te snel ging vervelen en werd op die manier het ideale, licht verteerbare aperitief voor de avond.

Het podium bestijgen zonder een spatje zenuwen, het is weinigen gegeven. Toch geloofden we Hamady Diop toen hij verklaarde totaal niet onder de indruk te zijn van de omstandigheden. Ook zijn achtkoppige band Soldier Hems leek goed in het vel te zitten en was vooral gebrand op een feestje bouwen met hun mengeling van reggae en dancehall. Tijdens eerste nummer ‘Yayo: Mother’ besloot de gitarist al eens goed de tanden te zetten in zijn gitaarsnaren en ook het blazersensemble kreeg de nodige ruimte om hun talenten te laten horen. Spijtig genoeg bleek met die geweldige song het beste kruit al verschoten. De rest van de set werd dus opgevuld met dance-offs van achtergronddanseressen, drum- en trompetsolo’s en een parade met de vlag van Mauritanië. Er zitten ongetwijfeld nog instant hits als ‘Yayo: Mother’ in Soldier Hems, hopelijk blijft de groep werken tot die eruit komen.

New Killers In Town tapten uit een heel ander vaatje. De groep trekt een muur van gitaarriffs op geïnspireerd door de groovemetal van Rage Against The Machine en andere hardcore bands. Hoe die precies klonken ging soms verloren in al dat luide geweld maar gelukkig wist het gezelschap ons te boeien door het spanningsspel in hun songs uitstekend te verzorgen. Nog nooit hebben wij een band een break van twee seconden zo efficiënt weten te benutten en dat was meer dan nodig bij de zware hamer die de jongens onze richting op smeten. Het enige punt van frustratie situeerde zich bij de zanger, die soms iets te veel de Fred Durst uithing in plaats van zijn eigen overduidelijk aanwezige kwaliteiten te tonen. Na vier nummers had ook hij ons echter helemaal overtuigd en kunnen we enkel besluiten dat er toekomst zit in dit viertal.

Bestaat er zoiets als skafolk? Zo niet willen wij dat genre nu uitvinden want het is onmogelijk Teranga Band op een andere manier te beschrijven. De frontman schrijft songs in een Senegalees dialect en doet dat steeds volgens hetzelfde stramien: eerst een catchy melodie introduceren die als een mantra tot in de treure samen wordt gezongen en volgens onze beperkte kennis van het Senegalees enkel over de dingen des levens kan gaan. Daarna komt een harder deel waarbij meestal de saxofoon een solo mag spelen om vervolgens terug op de samenzang te eindigen. Op die manier kregen we vier identieke songs voorgeschoteld. De ongecultiveerde kracht van de groep zit nog steeds in de sax, maar op dit moment wordt die opgevoerd als een leuk kunstje in plaats van iets substantieels toe te voegen.

Stoons had speciaal voor deze finale drie lieflijke achtergrondzangeressen meegebracht. Die voegden helaas weinig toe aan de feestpop van de bandleden en mochten behalve de refreinen mee scanderen vooral het principe “tais-toi et sois belle” toepassen. De meer dan degelijk uitgevoerde pop deed ons steeds denken aan een funky Foals-nummer als ‘My Number’, al kan de groep enkel dromen van zoveel melodische kunde. De zanger probeerde in de strofes te rappen en bleek dat simpelweg niet te kunnen waardoor Stoons snel uit ons kortetermijngeheugen zal verdwijnen.

De meest originele sound van de avond kwam zeker van Thibet. Hun zachte elektronica en gitaren lijken altijd rond te dobberen op een rustig beekje, al zorgde de gitarist er met schreeuwende solo’s voor dat het ook serieus kon stormen. Verder viel de band vooral op door ongelooflijk slecht te beginnen. Het is altijd leuk als een groep met fragiel stemwerk het publiek probeert te betoveren en mee te lokken in zijn wereld, maar tijdens het eerste nummer joeg de zanger ons vooral de gordijnen in. Dat het bij het laatste lied alsnog goed kwam voor de frontman is vooral te danken aan de ijzige kalmte waarmee zijn drie bandleden het schip stabiel door die woelige wateren schipperden. Wij dachten dat Thibet hiermee hun kansen op winst gehypothekeerd had.

Misschien waren wij in onze preview te hard voor Berry Quincy. De band pakte de AB in met zo goed als één zin tekst en één riff in zijn eerste nummer en deed dat met uitmuntend vakmanschap die weinig volwassen acts consistent brengen. Verder ontdeed de groep ‘Uprising’ van Muse erg aangenaam van alle tierlantijntjes. Toch zijn wij nog steeds geen fan van de theatrale – bijna cabaret – manier waarop de bandleden op het podium staan en kregen we het op de heupen van elke “arriba” of soortgelijke Spaanse uitroep. Berry Quincy zal ongetwijfeld nog lang menig dertigerscafé in vuur en vlam zetten.

Daarna was het tijd voor de prijsuitreiking. Teranga Band ging lopen met de derde plaats én mag in 2014 spelen op Bruksellive. Flashblaster kreeg het zilver en Thibet werd ondanks de problemen uitgeroepen tot winnaar van het Kampioenschap van Brussel 2013.

Het Kampioenschap van Brussel website