Ook Leuven zag tien groepen hun kans wagen waarbij de ene al origineler voor de dag kwam dan de andere. Bij de negende preselectie van Humo’s Rock Rally in Het Depot lag het niveau echter zonder meer ontzettend hoog en zo wordt het voor de jury ongetwijfeld een nog moeilijkere keuze om te beslissen wie doorgaat naar een van de halve finales eind februari en begin maart.
Foto’s door Bart Vander Sanden.
Spraakgebrek alias Jules Dirckx is een van de jonkies dit jaar. Dat wil natuurlijk niet altijd wat zeggen, vanavond helaas wel. De jongen uit Brussel heeft gekozen voor hip hop met een te hoog snotneusgehalte in een dialect dat tussen de zware beats nauwelijks te begrijpen valt. Ach, Jules en zijn fans hebben in Leuven de tijd van hun leven, hoewel hij dat gerap best kan bewaren voor een free podium op school. Volgende keer toch proberen je eigen band mee te brengen.
Er lijkt net geen rook uit de gitaren van The Devilles te komen aan het einde van hun set, maar het scheelt niet veel. Deze Belgische variant op The Black Keys oftewel de zonen van Triggerfinger overtuigen in Het Depot met een selectie van de beste nummers uit hun naamloze debuutplaat en brengen hun fans een strakke rockshow in een krachtig stuwend, drijvend ritme. Klagen dat ‘Sick Fish’ iets teveel echo bevat in het refrein zou wel echt muggenzifterij zijn.
Zet vier steengoede muzikanten bij elkaar en dan gaat het bijna vanzelf. Winnaars van Rockvonk 2013 Five Days zijn hier een prima voorbeeld van en weten de sprankels van Alt-J prima te mengen met het lichtvoetige van Bombay Bicycle Club. Af en toe moet het viertal even oppassen voor een te zwaar effect op de stem van leadzanger Pieter Schrevens of te simpele teksten, maar daar kan uiteraard nog aan worden gewerkt.
Na de vorige twee bands geeft Lapaz een tamelijk inhoudsloze indruk met hun niet al te originele popmuziek. Swingen doet het wel en het gaat er allemaal zeemzoet in, voor een volgende ronde schiet deze Simple Minds light echter simpelweg tekort.
Het is even goed kijken of Billie Joe Armstrong niet op het podium staat, want qua looks en stem kan Clem Pieters perfect als dubbelganger doorgaan. Ook naar Green Days muziek heeft Ladylo duidelijk goed geluisterd. De groep vervalt daarentegen al snel in een rommelige opeenstapeling van rockclichés. Bovendien is het allemaal niet altijd even toonvast zodat een enkeling in het publiek zelfs een beker bier op de band weet te mikken. Zo slecht is het nu ook weer niet, maar het schept wel een sfeerbeeld.
Dat Tempogeist hun mosterd vooral gehaald heeft bij Chvrches en consoorten kan geen geheim worden genoemd. Toch valt het enkel aan te moedigen om ook een Belgische variant op dit genre op de markt te brengen. In Leuven haalt het drietal snel het publiek op hun hand met hun leuke indiepop en nu-disco, kleurig verlichte micro’s en enthousiaste danspasjes van zangeres Eva Trappeniers wiens stem al bij de soundcheck een van de verrassingen van de avond blijkt. Nu nog die synths correct leren afstellen.
Citizens biedt aangenaam luistermateriaal op het eerste gehoor, maar tracht in het Depot meer gedurfd voor de dag te komen dan op plaat. Dat gaat na hun opener even mis wanneer de bassist het wel erg warm krijgt tijdens een technisch defect, wat gelukkig zonder veel kleerscheuren opgelost raakt in een sterke tweede song. Toch is het viertal duidelijk nog op zoek naar een eigen identiteit waarmee ze zich kunnen onderscheiden in Rockland.
Wanneer The Herfsts door presentatrice Sofie Engelen worden aangekondigd als “reeds legendarisch in Leuven”, stijgen meteen de verwachtingen. Het zevental blijkt verre van een teleurstelling en legt de lat van bij het eerste nummer bijzonder hoog. In de tweede song spat de kwaliteit er zo mogelijk nog meer af en zijn we meer dan overtuigd van deze quasi perfecte melange van bigband vs. indie rock. Als het zo verder gaat, zullen de grenzen van Vlaams-Brabant snel te klein zijn.
Ook ShyLips mag zich Rockvonk-finalist noemen en dan gaan we altijd iets rechter zitten. Jammer genoeg lijken de vier vanavond niet in even goede doen en klinkt het zonder meer niet zoals ze het zelf zouden willen. Het geluid komt niet even coherent voor de dag zodat er steeds wel iets niet helemaal goed zit. Er zit toekomst in, maar mogelijk nog niet in deze Rock Rally.
Gelukkig is muziek minder gecompliceerd dan een bandnaam en gelukkig is dat eerste net waar het om draait in Het Depot. The Evil Spirits Recording Sessions vallen het best te omschrijven als een kruising tussen het ruige geluid van Mintzkov en de subtiliteit van Balthazar waarmee ze de zaal schijnbaar zonder enige moeite platwalsen. Alleen al het bijna synchroon hoofdschudden en de manier van spelen van bassist en gitarist zijn opnieuw het bekijken waard in de halve finale.