Het stond in de sterren geschreven dat de terugkeer van Goose een voltreffer zou worden: op hun derde langspeler ‘Control, Control, Control’ bewijzen de jongens uit Kortrijk dat meer gitaren geen greintje afbreuk doen aan hun dansbare imago, en met een trio uitverkochte optredens in de Ancienne Belgique mogen ze bewijzen dat ze dat live even goed kunnen overbrengen. Ze hebben al menige festivaltent in vuur en vlam gezet, en de strijd in hun eerste AB-passage was eigenlijk al gewonnen nog voor er nog maar een noot gespeeld was.
Voorprogramma Go Chic kon rekenen op een excentrieke frontvrouw die het nog niet zo talrijk opgekomen publiek toch vlotjes warm kreeg. Dat gebeurde met een mengelmoes van dansbare electro en een flard R&B die even aan Santigold deed denken, maar toch vooral met een stevige dosis zelfvertrouwen. Als je een keer of twintig aan de zaal vraagt om lawaai te maken, dan zal die daar op de duur wel op ingaan.
Het is intussen al bijna 11 jaar geleden dat Goose in diezelfde AB Humo’s Rock Rally won. En wat een weg hebben ze intussen afgelegd: sinds 2006 hebben we de ene na de andere knalschijf van Goose op ons bord gekregen, en dat is sinds hun laatste worp niet anders. Logisch dat vooral nieuw materiaal de eerste helft van de set mocht kleuren, te beginnen met de vuile, striemende keyboardriedel van ‘Lucifer’. De stem van Michael Karkousse stond in eerste instantie niet helemaal correct afgesteld, maar vanaf een stomend ‘Bring It On’, vanop de gelijknamige debuutplaat, wisten we dat het goed zat. De pompende drum in ‘Real’ of de voor ADHD-patiënten gemaakte synthesizerlijn in ‘United’ komen live nog meer dan op plaat tot hun recht.
Niet dat de zaal meteen in brand stond: daarvoor was het toch vooral wachten op de fenomenale opbouw van ‘Control’. Nadien dropten onze favoriete Kortrijkzanen de ene bomb na de andere. Het virtuoze gevoel voor timing is hun handelsmerk: songs die langzaam naar die climax toewerken, stilvallen, en dan geleidelijk opnieuw tot ontploffing komen. Goose slaat en zalft, maar wees er maar zeker van dat ze aan het einde geen spaander heel laten. Hun sound is electrorock zoals die altijd mag zijn, en houdt het midden tussen de betere elementen van Klaxons (‘Can’t Stop Me Now’), M83 (‘Control’) en Justice (‘Everybody’).
Je moest al blind én doof zijn om niet te kunnen inschatten hoezeer ze het publiek op hun hand hadden. Van de synthesizers in hitsingle ‘British Mode’ tot de talrijke “oeh-oeh’s” in ‘Synrise’: elke noot en elk woord werden vlijtig meegezongen. In een tijd dat je om de oren geslagen wordt met eindeloze welles-nietes spelletjes over “de dood van gitaarmuziek”, bewijst anderhalf uur Goose hoe zinloos die discussies zijn. Goose is op en top rock ‘n roll, zelfs in de (weinige) nummers waarin er zelf geen gitaar aan te pas komt. Het mag duidelijk zijn dat ze zelf ook de grenzen van hun unieke mix opzoeken en daarvan genieten: de Grote Apotheose van laatste bisnummer ‘Words’, waarin Karkousse en Dave Martijn het keyboard omwisselden voor de gitaar en als echte rocksterren over het podium dwaalden, is daar het levende bewijs van.
Conclusie? We hoorden anderhalf uur lang een mengeling van allesverscheurende electro en rock die evenzeer naar hard rock als naar indie neigt. Een explosieve cocktail die de zaal non-stop tot springen bewoog. We zagen een geweldige visuele show: van sober en intiem, zoals in de zeldzame rustpunten als ‘Your Ways’ en ‘Rise and Fall’, tot bombastisch en epileptisch bij de massa floorfillers die Goose op ons afvuurde.
De AB programmeert binnenkort onder meer Delphic (04.03), Metz (11.03) en IAMX (28.03). Klik hier voor tickets, de voledige kalender en verdere info.
Goose speelt naast uitverkochte concerten vanavond en morgen n de AB binnenkort ook in Nijmegen (Doornroosje, 13.02, info & tickets), Utrecht (Tivoli, 14.02, info & tickets) en Amsterdam (Melkweg, 15.02, info & tickets). Check de website van Goose voor meer live dates.