Verslag Guillemots in Botanique op 29 september – geen platgetreden paadjes

door Tom Peeters

Sommige mensen noemen Guillemots wel eens het ‘Coldplay voor de denkende mens’. Dat is fout natuurlijk. De internationaal getinte groep is vooral het Coldplay voor de muzikaal avontuurlijke mens. Dat krijg je nu eenmaal als je een klassiek opgeleide maar popgevoelige frontman (Engelsman Fyfe Dangerfield) samen zet met een Braziliaanse gitarist met een noise achtergrond. Zeker als je er nog een zotte Schotse drummer bij gooit, en een Canadese schone met een voorliefde voor jazz én hiphop, die curven heeft die het circuit van Zolder jaloers zouden en maken en sensueel staande en gewone bas afwisselt.

Een verburgerlijkt koppeltje dat voor het laatst buitenkwam voor een optreden van pakweg Keane en denkt te kunnen gaan genieten van de mooie liefdesliedjes van Fyfe Dangerfield kan zich dus wel eens aardig mispakken. Setopener ‘Don’t Look Down’ is op dat vlak een intentieverklaring die kan tellen: een opwindende brok chaos die Chris Martin in bed zou doen plassen van schrik. Vooral de angstaanjagende effecten die gitarist MC Lord Magrão uit zijn klankkast tovert zouden niet misstaan in het spookhuis van de Efteling.

Ook qua nummerkeuze bewandelt het viertal niet de platgetreden paadjes. Wie kon vermoeden dat ze live de prachtige maar relatief onbekende non-albumsong ‘Go Away’ ten berde zouden brengen? Of ‘Words’, de stroperige ballad die Dangerfield voor de gelegenheid voorziet van een streep mondharmonica? Ook het apocalyptische eindevandewereldliefdesliedje ‘If The World Ends’ behoort niet meteen tot de grootste hits van de band.

Natuurlijk is er ook plaats voor crowdpleasers. ‘Made-Up Love Song #43’ (met een tekst als ‘I love you through sparks and shining dragons’ wellicht hét ultieme liefdeslied voor fantasy- en andere nerds) vindt al vroeg een plaatsje in de setlist en ‘Trains to Brazil’ wordt zowaar meegekweeld door heel wat enthousiastelingen. Dat laatste nummer gaat over de metroaanslagen in Londen maar bij uitbreiding vooral over genieten van het leven. Het kan elk moment gedaan zijn, weet je wel. Een klein beetje cliché, maar durf jij nog steen en been klagen over een gemiste trein of een rotzomer nadat Guillemots die boodschap zo overtuigend hebben overgebracht?

De nieuwe nummers blijven behoorlijk overeind tussen het oud geweld, al zullen we altijd pakweg ‘I Must Be A Lover’ uitkiezen om onze pinten te halen of onze blazen te ledigen. Maar toch: een nummer als ‘I Don’t Feel Amazing Now’, door Dangerfield solo gebracht, injecteert met sprekend gemak een portie kippenvel op onze armen. ‘I don’t wanna play any games / Someone always loses and they usually share my name’, zingt de frontman. Met zijn glas rode wijn en zijn binnenstebuiten gekeerde kostuumvest houdt hij het midden tussen een charmante ideale schoonzoon en een sjofele straatmuzikant.

Deze live show was beter dan degene die ze drie jaar geleden neerzetten in dezelfde zaal. Daarom is het dubbel jammer dat Guillemots er al twee platen lang in de verste verte niet meer in slagen om het niveau van hun debuutalbum te ‘Through the Windowpane’ te benaderen.

Botanique zet de komende weken onder meer British Sea Power (07.10), Mother Mother (11.10) en Band Of Skulls op het podium. Klik hier voor tickets, de volledige agenda en verdere info.

Guillemots website