Bij het binnen komen van de Lotto Arena en zien dat het middenplein vol stoeltjes gezet was deed menig wenkbrauw fronsen. Toch een eerder rare keuze voor een act die de dansspieren niet onberoerd laat. Maar eens Massive Attack begon te spelen, stond iedereen dan ook recht en liepen de middengangen snel vol met fans die niet stil konden blijven zitten.
De show van Massive Attack bestond uit een mix van nieuwe nummers, uit hun voor begin 2010 geplande cd, en bekendere classics. Gasten van de avond waren Martina Topley Bird, die ook het voorprogramma voor haar rekening nam, Deborah Miller, en natuurlijk Horace Andy. Ze openden de show met Hartcliffe Star, een van die nieuwe nummers. Uit hun pas verschenen EP kregen we verder ook nog Bulletproof Love en Psyche. De andere nummers waren mij niet echt bekend maar ze klonken wel beter dan ik op basis van een eerste luisterbeurt van de EP verwacht had. Van het oudere werk passeerden in de eerste helft van de set Risingson en Future Proof. Massive Attack haspelde de songs zeker niet zomaar af, maar bracht interessante interpretaties van ouder materiaal. Zo duurde het tot Martina de zang inzette dat je helemaal zeker was dat je naar ‘Teardrop’ aan het luisteren was. Ook Mezzanine kreeg een ander jasje aan dan op de plaat. Dat maakte het allemaal dat net iets spannender was en dat je niet naar een jukebox stond te luisteren.
Naar het einde van het eerste deel van de set kwam Horace Andy terug voor ‘Angel’, een echt kippenvelmoment dankzij een nummer dat door merg en been gaat. Een van de hoogtepunten was ‘Safe from Harm’, een van mijn all time favourites. Voortgestuwd door een pompende bas en Deborah Miller’s zang eindigde dat in een geweldige apotheose. Daarna volgde ook nog een stevige versie van Inertia Creeps om het eerste deel van het concert af te sluiten.
Het podium verdient zeker ook een speciale vermelding. Hoezo? Achter de groep stond een immense lichtkrant van LEDs en deze speelde een belangrijke rol tijdens de show. Niet alleen voor de visuals maar vooral door niet mis te verstane boodschappen te tonen. De teksten waren allemaal vertaald naar het Nederlands en dat maakte de impact alleen maar sterker. Tijdens het tweede nummer kregen we zo vergelijkingen te zien tussen bedragen voor gezondheidszorg in Afrika en exuberante onkostenvergoedingen van de MP’s in de UK. Terwijl het laatste Afrikaanse cijfer stopte bij $1990, het jaarloon voor een dokter in Ghana, liepen de andere bedragen door tot ver voorbij de $2.000.000 voor een hondenhalsband. Tijdens ‘Safe from Harm’ kregen we quotes over vrijheid te zien van Aristoteles tot Kennedy en er verschenen zelfs enkele berichtjes uit de Vlaamse showbizz. De quotes flitsten dus niet zomaar vrijblijvend voorbij.
De eerste bisronde begon met de titeltrack van de nieuwe EP, Splitting the Atom, waarbij zowel Horace, Martina als Daddy G op het podium stonden. Live klonk deze song wel een stuk potiger dan de eerder minimale versie op de plaat. Dan nam Daddy G plaats achter de desks en scratchte ‘Unfinished Sympathy’ door de boxen. Deborah Miller smeet zich er helemaal in en toonde aan dat deze klassieker, bijna 20 jaar na z’n release, nog altijd een even tegendraads als bloedmooi nummer is. Tijdloze klasse en opnieuw een kippenvelmoment. Marakesh, nog meer nieuw werk in de bisronde, was helemaal geen foute keuze en toonde aan dat Massive Attack nog steeds een nummer kan laten uitgroeien tot een bezwerende trip. De Lotto Arena stond echt helemaal op z’n kop. Daarna kwam de groep nog een keer terug om het concert helemaal af te sluiten met Karmacoma.
Massive Attack speelt niet dikwijls live. Als ze het doen, dan staan ze er wel.