‘Stay Over For The Weekend’ was dit jaar het motto van het Rotterdamse muziekfestival Motel Mozaïque. Meer dan ooit wilde de organisatie een visitekaartje afgeven voor de diverse, gastvrije en cultuurrijke stad die Rotterdam is. Met een kleurrijk muziekprogramma, maar ook andere activiteiten als dansvoorstellingen, gidstochten en open musea was de op één na grootste stad van Nederland dit weekend een walhalla voor de cultuurliefhebber. We waren erbij om verslag te doen.
Vrijdag 5 april
Motel Mozaïque begint voor ons in de sfeervolle popzaal BIRD waar Glass Animals de kop afbijt. De band, onder leiding van Brit David Bayle, bracht vorig jaar de EP ‘Leaflings’ uit met daarop vier puntige liedjes die zich comfortabel nestelen in het grijze gebied tussen alternatieve r&b en dromerige gitaarpop. Op het podium klinkt de groep echter rommelig en blijkt dat Glass Animals zich moeilijk kan onderscheiden van de collega’s in het genre. Het optreden is een aangename opwarmer, maar meer dan dat zeker niet.
In de nabijgelegen zaal Mini Mall maakt het Britse Night Works, een nieuw project van ex-Metronomy-bassist Gabriel Stebbing, haar opwachting. De roots van Stebbing zijn duidelijk aanwezig in de muziek van Night Works; die zit namelijk vol met fijne baslijntjes en pakkende gitaarhooks. De band heeft duidelijk plezier in het spelen en dat is terecht. Liedjes als ‘I Tried So Hard’ en ‘Long Forgotten Boy’ zitten goed in elkaar en zorgen voor een boel wiegende heupen. Het is jammer dat Stebbings zang schril klinkt en soms onzuiver is, anders had Night Works zo door gekund naar een groter podium.
In tegenstelling tot BIRD en Mini Mall is de middelgrote zaal Corso, waar we Daughter gaan zien, een lelijke en sfeerloze ruimte. Aan de Britse hype zelf om ons deze gebreken te doen vergeten. Dat lukt de band helaas niet. Op papier heeft Daughter een succesformule te pakken: het trio combineert de verstilde gitaren van The xx met het popgevoel van Foals en de gitaarnoise van Sigur Rós. Of het nu aan de verlegen zangeres Elena Tonra ligt of toch aan het matige geluid, het optreden komt niet van de grond. Het drietal heeft een paar goede liedjes en bouwt de nummers kundig op, maar na een half uur hebben we het wel gehoord. Afsluiten doen de Britten opvallend genoeg met een mash-up van Bon Ivers ‘Perth’ en Hot Chips ‘Ready For The Floor’, het kan het optreden niet meer redden.
Een stuk aangenamer is de katholieke polderpop van broeder Dieleman in de prachtige Paradijskerk. Dieleman speelt nummers van zijn onlangs verschenen debuut ‘Alles Is IJdelheid’ en die komen fantastisch tot hun recht in dit decor van religieuze schilderingen en marmeren beelden. Eenvoud en herhaling lijken de kracht te vormen van Dielemans liedjes en wanneer dat gepaard gaat met aanzwellend orgelspel levert dat mooie momenten op.
Na het nachtelijke kerkbezoek haasten we ons naar het theather Gouvernestraat waar het Noorse collectief Young Dreams zal spelen. De muziek van deze piepjonge mannen zit vol ideeën en ambities, maar wat we vanavond horen klinkt vooral druk en incoherent. Het geluid staat slecht afgesteld, de zang is matig en de hooks die hun singles zo goed maken zijn ver te zoeken. Hier en daar vangen we een glimp op van wat de muziek van Young Dreams zou kunnen zijn: een aangename mengelmoes van Vampire Weekend en Beach Boys. Voorlopig is dat evenwel nog toekomstmuziek voor de heren.
We sluiten de avond af in BIRD waar Palmbomen ons een eclectische mix van disco en electro voorschotelt. En dat bevalt. Nog even hersenloos de voetjes van de vloer en dan de slaapplek opzoeken; ook de zaterdag belooft een drukke dag te worden.
Zaterdag 6 april
Motel Mozaïque vindt niet alleen in de avonduren plaats, ook overdag is er genoeg te doen. Naast de vrij toegankelijke sessies van Motel Mozaïque-artiesten op het Schouwburgplein, zijn er wandelingen georganiseerd en zijn diverse musea gratis toegankelijk. Het zorgt voor een bruisend stadscentrum en we komen de groene festivalbandjes dan ook overal tegen.
‘s Middags lopen we mee met één van de bouwputwandelingen die ons naar het bouwterrein van het Timmershuis brengt. Midden op het bouwterrein geeft de Nederlandse indiepopact Orlando een verrassingsoptreden. Op het uitgestrekte, zanderige terrein en tegen het decor van een oud gemeentegebouw speelt de band, bijgestaan door blazers, een paar fraaie nummers. Het maakt van de wandeling een geslaagde combinatie van cultuur, historie en techniek.
De avond wordt voor ons geopend door de Britse belofte Laura Mvula die nog rustig aan het soundchecken is als het publiek al ongeduldig voor de deuren van de grote zaal van de Schouwburg staat te wachten. Mvula begint ruim een kwartier te laat, maar maakt dat ruimschoots goed met haar prachtige stem en vernuftige liedjes die ergens tussen jazz, blues en pop zweven. Van ons mag Laura Mvula hier en daar nog wat losser worden, maar de finale met de vrolijke singles ‘Green Garden’ en ‘That’s Alright’ bewijst dat dat voor haar geen probleem hoeft te zijn. Jammer dat het optreden vanwege de vertraagde start voortijdig beëindigd moest worden.
De zweterige psychrock van Sinkane dreunt al uit de speakers als we in BIRD arriveren voor het volgende optreden. Sinkane is het soloproject van Ahmed Gallab, die eerder bas speelde in Yeasayer. De vuige grooves waarmee de band ons bestookt doen denken aan Tame Impala of Unknown Mortal Orchestra, maar Sinkanes muziek mist helaas de spanning en inhoud waar laatstgenoemde groot mee zijn geworden. Sinkane zorgt voor drie kwartier dansplezier, maar met weinig variatie en zeer matige zang.
Dan is het tijd voor bloghype S O H N, een Zwitserse producer die met zijn zwoele stem en warme electronica het hoofd van menig muziekliefhebber op hol bracht. In de livesetting wordt hij bijgestaan door een bassist en keyboardspeler. Het is dan ook verrassend hoe deze samplekoning de vertaalslag heeft gemaakt van studio naar podium. We krijgen een intense liveshow voorgeschoteld met in de hoofdrol S O H N’s prachtige stemgeluid. Publieksfavorieten ‘The Wheel’ en ‘Bloodflows’, waarmee S O H N afsluit, smaken naar meer. Kom maar op met dat debuut.
Aanvankelijk waren we van plan het festival af te sluiten met Woodkids samenwerking met Kyteman’s Orchestra, maar de Fransman blijkt eerder die dag in het ziekenhuis te zijn opgenomen met oververmoeidheidssymptomen. Daarvoor in de plaats speelt de Nederlandse Jacco Gardner die wederom laat zien waarom zoveel internationale muziekcritici zo enthousiast zijn over zijn kleurrijke sixtiespop. Niet de grootse afsluiter die we gehoopt hadden, maar desalniettemin een fijn optreden om het weekend mee af te ronden.
Motel Mozaïque wist ook dit jaar op alle fronten te verrassen. Waren de bands niet altijd van even hoog niveau, de sfeer en de prachtige locaties waren dat wel. Op naar volgend jaar!
Check ook
Foto’s Motel Mozaique dag 2, Diverse Locaties Rotterdam, 6 april 2013
Foto’s Motel Mozaique dag 1, Diverse Locaties Rotterdam, 5 april 2013