Binnenkort brengt Paul Weller alweer een nieuw album uit. ‘Saturns pattern’ is al zijn twaalfde soloplaat als we goed geteld hebben en dan had hij ons met The Jam en The Style Council ook al ettelijke malen verwend. Zijn passage zondagavond in de Brugse Magdalenazaal was dan ook uitverkocht en we zagen een publiek met een gemiddelde leeftijd die je eerder zou verwachten op een klasreünie van een afstudeerjaar uit de jaren 80.
Dat decennium stond ook in koeien van letters geschreven op alle muziek die voorprogramma The Vals bracht. Nu eens lonkten hun ongecompliceerde popsongs schaamteloos richting Crowded House, dan weer vergleden ze eerder naar Wet Wet Wet. Die laatste referentie werd overigens ook al door de stem van de zanger heel nadrukkelijk opgeroepen. Ideaal groepje is dit om zo’n klasreünie muzikaal te omlijsten, en als opwarmer ook uitermate geschikt, doch een grootse carrière verwachten we nu ook weer niet voor dit Britse vijftal.
Paul Weller mag uiteraard wel meer dan tevreden terugblikken op het parcours dat hij al gereden heeft. Op de dag dat Parijs-Roubaix verreden werd, permitteren we ons even een wielervergelijking om Weller neer te zetten als de Raymond Poulidor: nooit de allerbeste, maar zelfs op zijn veertigste nog goed voor een podiumplaats in de Tour de France. Zesenvijftig is de modfather intussen al, maar op de grijze haren en getaande huid na viel daar niet zoveel van te merken. Met een gezinspak energie en omringd door even enthousiaste muzikanten vloog de man door een strakke set met een pak nieuwe nummers en jammer genoeg geen klassiekers van zijn vorige bands. Al goed dat hij ‘You do something to me’ en ‘The changingman’, die de meeste herkenningsgeluiden opwekten bij de toehoorders, wel speelde.
In de reguliere set kregen we maar liefst achttien songs op iets meer dan een uurtje tijd. Enkel ‘Porcelain gods’ werd langer uitgesponnen. Die bondigheid hield het tempo heel hoog en hoewel tussen de altijd hoge kwaliteit van de songs weinig échte uitschieters zitten, werd het daarmee een aangenaam concert. Jammer genoeg gingen Weller en zijn muzikanten in de twee bisrondes wel uitgebreider tonen wat ze allemaal wel in hun mars hebben met solo’s voor de gitaristen en de drummer. De kijk-eens-zonder-handen-trucjes bleken jammer genoeg een minpunt, al maakte de band dat weer goed in afsluiter van de avond ‘The changingman’, misschien wel de beste single die Paul Weller ooit uitbracht.
Binnenkort programmeert Cactus onder meer nog het More Music! festival met o.a. The Notwist, Stef Kamil en Mauro Pawlowski (15 tot 18.04), Marco Z (24.04) en The Hickey Underworld (21.05). De volledige concertkalender vind je op de website van de muziekclub.