Minder volk en minder zon, maar wel meer uitzonderlijk goede optredens; dat is de tweede en laatste dag van PITCH in een notendop. Welke artiesten allemaal betoverden in het Amsterdamse Westerpark lees je hieronder.
Onder een dichtgetrokken wolkendek mocht het Britse duo Cloud Boat – live aangevuld met een extra gitarist – de feestelijkheden openen. Daarbij brachten de jongens vooral materiaal uit hun nieuwe, volgende week te verschijnen plaat ‘Model of you’. Dat was eigenlijk wel jammer voor de opgedaagde fans, maar bleek langs de andere kant een slimme zet om een nieuw publiek te bereiken. De frisse songs klonken immers meer op maat van een festivalpubliek, vulden het best grote Transformatorhuis zonder problemen en werden door de jongens net zo goed gebracht als het werk uit ‘Book of hours’. Opvallend was natuurlijk de stem van zanger Tom, maar ook de impressionante geluidsmuur die het drietal creëerde mocht er wel zijn. Tegen het einde van de show lanceerde de groep nog een eindoffensief, met ‘Hallow’ in een sleutelrol, en overtuigde het trio ons dat zij werkelijk de gedroomde opener waren.
Vervolgens trokken we naar onze favoriete zaal, de Westerunie, om er het opkomende Nederlandse blogpopduo Tears & Marble aan het werk te zien. Enerzijds overtuigde de performance niet omdat het tweetal zo goed als niets zelf deed en de artiesten verder ook niet bepaald geloofwaardig overkwamen. Anderzijds beschikten ze over enkele songs die weldegelijk van een internationaal niveau waren. De Haddaway-cover ‘What is love’ bracht natuurlijk de meeste magie, de eigen producties klonken eveneens bijzonder sterk dankzij pakkende refreinen en de nodige beats en bassen.
Een paar meter verderop begon FKA twigs vervolgens in de Gashouder voor een bijzonder goed gevulde zaal aan haar Nederlandse zegetocht. Want wat maakte Barnett gisteren weer indruk. Als een zelfzekere diva bestormde de Britse het podium, danste ze met een ongekende flair en bracht ze haar wilde personage op de meest overtuigende manier. Inhoudelijk imponeerde de Britse met ijzersterk gebrachte nummers. Twigs corrigeerde haar band enkele keren en hoewel intro’s bijgevolg opnieuw begonnen moesten worden, bleek de sound daardoor wel steevast waanzinnig sterk te zijn. De experimentele en fragiele liedjes verloren op het podium verrassend genoeg niets van hun kracht, songs met een rijkere sound kwamen live helemaal intens over. Het nieuwe ‘Two weeks’ bleek meteen een van de sterkhouders, ‘Papi Pacify’ was zo’n andere gevaarlijk goede. FKA heeft de stijl, het personage en de sound; ze is een echt popster voor wie zijn muziek graag wat moeilijker heeft.
Het was wel een beetje sneu dat Banks vervolgens in de Westertent moest optreden. Het leek er immers steeds lawaaierig, zowel door de scherpe sound die uit de boxen schalde, als door het rumoerige publiek. De muzikante moest bij de eerste songs ook vechten tegen een slechte mix; in het eerste nummer was de zang quasi onverstaanbaar, daarna verbeterde dat gelukkig stelselmatig. De Amerikaanse r&b-artieste overwon die problemen echter met sprekend gemak. De plankenkoorts die we in de Botanique zagen leek verdwenen. Gisteren pakte de artieste namelijk met overtuiging en zelfvertrouwen het hele podium, en bij uitbreiding de hele tent, probleemloos in. Een zelfde overgave hoorden we ook in Jilians vocals, alles werd daarnaast loepzuiver gezongen. Dankzij een tweekoppige band kregen de songs verder een gepaste livevertaling. De uithalen in ‘Waiting game’ en ‘This is what it feels like’ kwamen zo verrassend hard binnen, de nummers klonken over het algemeen gewoon veel krachtiger en indrukwekkender. Hoewel Banks er zaterdag hard voor moest werken, was haar show de staande ovatie meer dan waardig.
Na de twee uitmuntende voorgaande sets, vreesden we dat Caribou z’n performance wel erg bleek zou afsteken tegen de shows van de twee opkomende zangeressen. Op Best Kept Secret gaven Dan Snaith en zijn band immers een ronduit slecht optreden en we vermoedden dat een podium in openlucht zijn muziek niet ten goede zou komen. Onze gedachten bleken echter al snel voorbarig. Waar twee weken geleden alle ingenieus geplaatste klanken maar niet door leken te komen, was de Canadezen hun show gisteren wel scherp en helder. Het materiaal van op ‘Sun’ swingde fris de weide in, ‘Jamelia’ was zaterdag wel de plezierige hit zoals we die kennen. Een festivalweide kan de groep duidelijk wel aan, al moet het wel gezegd dat de groep in een zaal als de Gashouder nog een veel groter impact zou hebben.
Die was zaterdagavond echter gereserveerd voor Dave Harrington en Nicolas Jaar, ofte Darkside. De menigte uit haar dak laten gaan, scheen voor het duo intussen een koud kunstje. Alles wat een dag eerder ontbrak bij SBTRKT, klopte immers wel bij de makers van ‘Psychic’: de nummers liepen naadloos in elkaar over – wat zorgde voor een bijna constant aanwezige groove – en songs werden succesvol uitgerekt, zonder dat ze ooit een keer langdradig overkwamen. Verder wist het duo precies op te bouwen naar krachtige uithalen; de aanzwellende elektronica, immer heerlijk soulvolle gitaarklanken en het subtiele, doch sublieme lichtenspel deden hun werk. Vooral Harrington stal de show, met zijn aan Dire Straits herinnerende virtuoze spel, dat bij elke prik venijnig uit de hoek kwam. Het beste zat met een uitzonderlijk knap ‘Golden arrow’ vanzelfsprekend op het laatst, maar eigenlijk was het wel zo’n set waaruit het moeilijk uitschieters kiezen was, omdat het niveau de hele set lang zo hoog lag. Dat Darkside één van de liveformaties van het moment is, werd zo bij deze nog eens bewezen.
Na een snoeihard, maar eigenlijk enorm plezierig kwartiertje dansen bij Clark toogden we naar het door Nederlands voetbal vrij lege Transformatorhuis waar de Canadese producer Ryan Hemsworth een stukje uit zijn grote platenbak liet horen. Het handelsmerk van het Wedidit-lid is eigenlijk de wijze waarop hij hiphop en clubmuziek verzoent. Verder kan je ook niet naast de artiest zijn voorkeur voor Oosterse popmuziek. Dat resulteerde op de afsluitende avond in een gevarieerde set waarin Future, SOPHIE, eigen werk en vooral heel veel voor mij onbekende, plezierige elektronica de revue passeerden. Kortom zorgde de sympathieke muzikant voor een aangenaam einde van een uitzonderlijke festivaldag.