De Pixies, voorbeelden van onder andere Nirvana en Radiohead, stonden gisteren en eergisteren voor de eerste keer in de AB. Zonder voorafgaande aankondiging verschenen er plots 2 concerten op de website en werd het razendsnel een grote stormloop om de rocklegendes in de Brusselse concertzaal te zien.
De fans bestormden de Ancienne Belgique met een kritische geest en wisten niet wat te verwachten van de nieuwe Pixies. Het vertrek van Kim Deal was een van de grootste wentelmomenten in hun muzikale carrière en nu luidt de vraag of ze er succesvol nieuw leven kunnen inblazen.
Het publiek kregen ze vanaf de eerste noot van ‘Allison’ moeiteloos mee. Daarna volgen oudere nummers zoals ‘Tony’s Theme’, ‘Alec Eiffel’ en ‘Crackity Jones’. De fans waren aangenaam verrast door de passie en het talent waarmee de nieuwe bassiste Kim Shattuck de oude klassiekers bracht. Ze kroop met haar eigen charisma in de huid van Kim Deal en werd snel als een waardige vervanger beschouwd.
Het eerste grote hoogtepunt was ongetwijfeld ‘Debaser’, uit hun tweede album ‘Doolittle’. Tijdens ‘Ana’ en ‘Blown Away’ primeerden de ijzerscherpe gitaren en de schitterende outro’s van Joe Santiago en de nieuwe Kim. De nieuwe ep speelden ze integraal en de songs werden gemixt tussen onbekendere nummers. Net zoals hun concert in de Lotto Arena in 2010 en hun eerste optreden in de AB, konden de fans niet één woord uit Black Francis krijgen. Geen bonjour, merci of au revoir. Maar tijdens het prachtige en melancholische ‘Winterlong’ was het publiek tijdens dit kippenvelmoment op zijn beurt muisstil.
Na een uitgebreide set volgde het eerste bisnummer, een rustige versie van ‘In Heaven’. Een moment van extase ontstond met het bloedmooie en meeslepende ‘Andro Queen’, uit hun nieuwste plaat. Het ogenblik waar iedereen op wachtte, dé grote climax, was ‘Where is My Mind’, dat spijtig genoeg te vluchtig gespeeld werd. De Pixies bezorgden ons een explosieve tweede bisronde met de afsluiters ‘Hey’ en ‘Vamos’, waarna ze zich uiteindelijk onopvallend achter de coulissen terugtrokken.
Dat de Pixies veranderd zijn was voor iedereen snel duidelijk, maar toch blijven ze hun identiteit van rocklegendes behouden. In plaats van interactie met het publiek besteedden de Amerikanen meer tijd aan de nummers en konden ze er in totaal liefst 32 spelen, wat culmineerde in een stevig rockoptreden. Toch besloten ze om op deze tweede dag grote klassiekers niet te spelen. Zonder ‘Gouge Away’, ‘Monkey Gone to Heaven’, ‘Wave of Mutilation’ en ‘Here Comes Your Man’ zijn de meeste fans met een muzikale honger naar huis vertrokken en kwamen velen de conclusie dat ze gigantisch veel geld hebben betaald.
Hun kenmerkende luid-stildynamiek werd live versterkt en deed ons nostalgisch verlangen naar de “golden nineties”. Conclusie: met hun uitzonderlijke gitaarriffs en charisma blijven de Pixies toch voor altijd een sprookjeswereld creëren.