Verslag en foto’s Rock Werchter dag 4, 28 juni 2015

door Beau Janssens

Het stof gaat liggen op de wei van Werchter, en ook onze laatste foto’s en woorden over de vierdaagse hebben hun weg naar hun rustplaats gevonden. Lees en bekijk alles hieronder.


Onder meer Christine and the Queens en Alabama Shakes mochten op de laatste dag aantreden. Xavier Marquis trok op pad om foto’s te nemen voor Indiestyle en Enola.be. Het verslag is van onze eigenste Beau Janssens.

Eerste in het rijtje britpop-darlings die op de laatste dag mochten aantreden waren Catfish And The Bottlemen. Van McCann en co bezaten alle nodige elementen om het nieuwste Britse snoepje te worden: een gezond arrogante frontman, een paar fijne festivalanthems en genoeg middelmatige vullers om een half uurtje fijn op te brallen. Een aardig festivalactje dus, dat ondanks de jonge leeftijd al over een volwassen sound beschikte.

Door het uitvallen van Jessie J mochten The Vaccines (foto) het hoofdpodium een uur van entertainment voorzien. Hun nieuwste album ‘English graffiti’, dat iets meer naar de charts toe leunt, leende zich hier perfect toe. Toch genoten we nog altijd het meest van oudere en iets luchtigere popsongs als ‘Norgaard’ en ‘Wreckin bar’ die destijds een aangename verademing waren in de zichzelf al te serieus nemende Britse talentvijver. Zanger Justin Young bleek er ook nog steeds net iets te sukkelig uit te zien om een dergelijk groot podium in te nemen. Desalniettemin bevestigden ze nogmaals hun status als een van de meest frisse gitaarbandjes van de laatste jaren.

Fink kende een moeilijk begin in de KluB C. Wegens een niet zo scherpe geluidsmix ging de spanningsopbouw verloren en kabbelden ze de eerste twintig minuten zonder doel verder. Pas vanaf ‘Sort of revolution’ raakten de jongens terug op het goede pad en bouwden ze hun knappe folksongs traag op tot krachtige maar niet overdadige hoogtepunten. De gemiste start ten spijt werd het zo toch nog fijn meewiegen op de vertelsels van Fin Greenall.

The Barn (toch goed voor zo’n 14.000 plaatsen) puilde voor Alabama Shakes langs alle kanten uit en we moesten hemel en aarde bewegen om een glimp van de band op te kunnen vangen. Ondanks de zoals altijd vol overgave declarerende Brittany Howard en de meer dan uitstekende soul bleven we, op enkele opflakkeringen na, een beetje op onze honger zitten. Waarschijnlijk was de setting niet kleinschalig genoeg waardoor de vibe verloren ging in de menigte. Hopelijk zal in november in het Koninklijk Circus hun muziek beter tot zijn recht komen.

Ook bij Christine And The Queens bleek de tent uit zijn voegen te barsten. Héloïse Letissier wist echter wel wat ze hiermee moest aanvangen. Met een tot in de puntjes uitgewerkte show vol dansers en stijlvolle visuals overdonderde ze de KluB C. Dat de Française een publiek kon bespelen, was ook duidelijk. Door slim enkele stukjes Technotronic, Mark Ronson en Kanye West in haar nummers te verwerken of door al eens een stevige house-beat de tent in te sturen was de menigte snel verkocht, wat haar dan ook een verdiende en oorverdovende ovatie opleverde.

Kasabian mocht de Main Stage warm draaien voor headliners Muse. De hits waren aanwezig en dat was voldoende om de weide, ondanks de regen, mee te krijgen. Ook het iets meer dansvloergerichte nieuwe materiaal werkte uitstekend en de covers van The Doors en Fatboy Slim werden meer dan gesmaakt. De heren hadden er zichtbaar zin in en gitarist Serge Pizzorno toonde zich wederom de showman van dienst. Kasabian is uitgegroeid tot een band die optredens van deze omvang met gemak aankan.

Geen haar op ondergetekende zijn hoofd dat eraan denkt om ooit een plaat van Muse onder de naald te leggen. Toch gingen we met een open geest een kijkje nemen bij de afsluiter van deze editie. Onze verwachtingen lagen echter wel best hoog. Muse staat immers altijd garant voor grootse, bombastische shows vol vliegende eenhoorns en tonnen vuurwerk. Dat viel weliswaar tegen ditmaal. Op wat papierslingers en grote ballonnen na bleek de grote show thuis gelaten te zijn waardoor we overbleven met hun muziek. Die zat als vanouds weer vol grootse gebaren en dramatiek en was dus goed genoeg om de fans met een blij gezicht naar huis te sturen. De kritische Werchterganger bleef echter een beetje op zijn honger zitten.