Als ondergetekende voor iemand gans België doorkruist, dan is het wel Sharon Van Etten. Het was dan ook de eerste keer dat we een voet (en meer) binnenzetten in de beste concertzaal van Hasselt, de Muziekodroom. Van Etten en Anderson stonden geprogrammeerd in de Box, een klein zaaltje dat wat aan de ABClub doet denken.
Als je het land doorkruist, is het fijn dat het voorprogramma ook de moeite is. Marisa Anderson is een getalenteerde gitariste en lapsteel-bespeelster die met een zodanige overtuiging haar materiaal brengt dat het wegdraaiende oogbollen verantwoordt. Bovendien zuigt ze de luisteraar mee in het spel door de lyricloze songs van achtergrond te voorzien. Zo vertelde de gitariste dat een nummer ging over de dag dat ze illegaal ging zwemmen in de Kentucky swimming holes. Verder droeg ze onder andere een gospelmedley (“it’s sunday after all”) op aan Elisabeth Cotten die zichzelf gitaar leerde spelen, linkshandig en ondersteboven. De Amerikaanse Marisa Anderson vertelt met haar instrument wat woorden niet kunnen.
Vooraleer Sharon Van Etten en haar vierkoppige band het eerste nummer (spanningsopbouwer ‘Afraid of nothing’ en tevens opener van de nieuwste plaat) konden inzetten, moest het mysterie van de unplugde microfoon opgelost worden wat resulteerde in wat flauwe mopjes en een omkadering van de tour (tweede show van de Europese Fall/Winter tour) door Sharon herself.
Wanneer de band dan goed en wel begonnen was, kregen we meteen de helft van de nieuwste worp van de Amerikaanse ‘Are we there’ voorgeschoteld, met uitzondering van oldie ‘Save yourself’. Het emotionele ‘Tarifa’ eindigde in een gitaarsamenspel met veel oogcontact tussen Van Etten en gitarist Doug Keith. ‘Our love’ werd dan weer tot haar ‘Sade’-song gedoopt en klonk samen met ‘Break me’ (ingrijpender dan op plaat) als een aanzet tot droompop door het gebruik van de omnichord en bovendien viel het op dat Sharon met een uitstekende ritmesectie zat. Van Etten wisselde tussen de liedjes vlot – het ontwijken van kabels en stappen over instrumenten er niet bij gerekend – tussen akoestische en elektrische gitaar, omnichord en keyboards.
De singer-songwriter speelde ook enkele minder bekende liedjes. ‘I don’t want to let you down’ is een outtake uit ‘Are we there’ en klinkt als de rocksong met een goedgeplaatste gitaarsolo die de platenbazen wilden dat ze schreef; de ‘Serpents’ van ‘Are we there’, if you will. Het liedje kon het gemis van de grootste Van Etten-hit ‘Serpents’ in de setlist echter niet opvangen, daarvoor klonk het iets te klassiek opgebouwd. Verder speelde Van Etten ook ‘Tell me’, een demo uit de deluxeversie van haar doorbraakplaat ‘Tramp’. Vreemd genoeg het enige nummer daaruit. Daarna volgden nog twee hoogtepunten in de vorm van ‘Don’t do it’, waarin backing vocal en pianiste Heather Woods Broderick zich mocht uitleven met loopjes, en de hartstamper ‘Your love is killing me’ – kills me every time -.
Als extraatje kregen we nog ‘Remembering mountains’ waarvoor Van Etten even sukkelde met het zoeken naar de akkoorden. Het resultaat was een trage song die ze maakte uit flarden lyrics en losse akkoorden van Karen Dalton voor een toekomstige compilatie. Eindigen deed ze zoals vaker met de afsluiter van de nieuwste plaat: ‘Every time the sun comes up’, het perfecte besluit en dat weet Van Etten.
Setlist:
Afraid of nothing
Taking chances
Tarifa
Save yourself
Our love
Break me
I don’t want to let you down
Tell me
I love you but I’m lost
Don’t do it
Your love is killing me
_______________________________________
Remembering mountains
Everytime the sun comes up
Een volledige concertkalender, info en tickets vind je op de site van de Muziekodroom. Ze programmeren binnenkort onder andere Bass Drum of Death (18.11), Kenji Minogue (21.11) en Thus Owls (30.11).
Sharon Van Etten speelt volgende week ook nog in de Handelsbeurs in Gent (21.11, info & tickets)