Verslag SXSW Austin (Texas), 13.03, Dag 2: Jake in Amerika - Indiestyle

Liepen we tot nog toe, uiteraard niet helemaal willekeurig, wat onze neus achterna om ons te laten verrassen door het enorme muzikale aanbod op SXSW, dan hebben we voor deze tweede dag van het officiële festival enkele namen met stip aangekruist in onze agenda. Jake Bugg en Alt-J om er nu twee te noemen. Hopen maar dat we later op de dag vlotjes binnen geraken bij hun optredens. (Door Steven en Pieter Malliet)

Voor we daaraan toe zijn, worden we door het in Chicago residerende Amerikaans-Britse powertrio All Eyes West onmiddellijk met de spreekwoordelijke voorhamer brutaal wakker gemept. De band speelt een uur lang met het gaspedaal volledig ingedrukt, en deelt mokerslag na mokerslag uit, met een onstuimige aaneenrijging van riffs die nu eens naar de stoner en jaren ’70-hardrock neigen en dan weer voornamelijk hardcore-invloeden bevatten, maar heel de tijd doorspekt zijn van een stevige scheut grunge. Gitarist Jeff Dean staat geen seconde stil, springt steeds licht voorovergebogen wild in het rond, en deelt hierbij schijnbaar ongewild een reeks karateschoppen uit richting zanger-bassist Justin Miller. De drummer ontwikkelt een niet aflatende, pompende kadans waarbij elke slag nog harder dient aan te komen dan de vorige. Dat zijn cymbaalstatieven voortdurend uit evenwicht dreigen te raken, hoeft niemand te verwonderen, gezien de enorme kracht waarmee hij zijn stokken op de vellen en het metaal laat neerploffen. Doorgaans durft het bij dit soort energieke, door hardcore beïnvloede optredens wel eens gebeuren dat het geheel na een tijd wat schreeuwerig, drammerig of verbeeldingsloos overkomt. Niet zo bij All Eyes West die maar al te goed de waarde lijken te beseffen van punk-geïnspireerde refreinen, en die over voldoende muzikale bagage beschikken om een gevarieerde set op te bouwen zonder ook maar een seconde in herhaling te vallen. Opwindende garagerock zoals het moet gespeeld worden.

De eer van de meest eigenzinnige bende in town is zonder twijfel weggelegd voor het olijke, uit Seattle afkomstige viertal van The Pharmacy. Hun poppy retrorock, voorzien van de nodige psychedelica, voelt heel jaren ’60 aan, voornamelijk dank zij de laidback nonchalance waarmee ze op het podium staan. Visueel hebben we te maken met een vreemd allegaartje. Drummer Brendhan Bowers lijkt ontsnapt uit de televisiereeks ‘Corner Gas’, frontman Scott Yoder had zo kunnen solliciteren naar een rol in ‘O Brother, Where Art Thou?’, en bassist/orgelist Stefan Rubicz loopt er, ononderbroken blikjes Heineken verslindend, begaaid bij met een te grote zonnebril die zijn sluik hippiehaar uit de ogen houdt. Na een hele tijd merken we pas dat er ook nog een extra bassist/gitarist op het podium staat, die zich meesterlijk weet te verbergen achter de paal waar de speakers aan werden opgehangen. “Weird Vibes”, zo lezen we op het orgel, een slogan die de band inderdaad lijkt te belichamen. Het heterogene ensemble ontwikkelt een collectieve groove die, wars van alle conventies, spontaan, organisch en bezield overkomt. Waar aan het begin van de set vooral plaats is voor nostalgische, aan de Kinks refererende nummers met een hoog meezinggehalte (‘Sure’, ‘Baby Be’), evolueert de show gaandeweg richting vuile garagerock, waarbij de stem spijtig genoeg wat wegzinkt in de wall of sound, om uiteindelijk uit te monden in die lome, anarchistische jam die we sinds de laatste doortocht van The Butthole Surfers niet meer hadden zien passeren. Weird vibes, indeed!, maar het werkt wonderwel.

Jake Bugg heeft, als we de geruchten mogen geloven, op South by Southwest zijn handen meer dan vol met het achterover slaan van champagne op exclusieve feestjes van platenbonzen. Waar de Londense hypemachine vorig jaar reeds razend efficiënt haar werk deed, lijkt het promo-apparaat zich nu ook in de VS op gang te trekken. We zien Bugg aan het werk in de main hall van het Convention Centre, helemaal gevuld met zakelijk ogende executives en vertegenwoordigers. De jongeling lijkt in elk geval niet al te zwaar onder de indruk. Handen in de zakken, blik naar de grond gericht, sloft hij het podium op met de argeloosheid van een straatjochie. Schijnbaar ongeïnteresseerd werkt hij een gevarieerde set af, waarin talking blues (‘Country Song’), swampy rock (‘Ballad of Mr Jones’) en rockabily (‘Trouble Town’) vakkundig aan elkaar worden geregen. Bugg trekt alle registers open en ontpopt zich tot een veelzijdig zanger, die ook op gitaar stevig zijn streng trekt. Aftrappend met ‘Kentucky’ opende Bugg zijn set handig met een trio country-geïnspireerde nummers, een genre waarmee je het Amerikaanse publiek meteen enthousiast krijgt. Als hij daarna zijn stijlenpalet gevoelig verbreedt is iedereen te geabsorbeerd om er nog om te malen. Bewuste strategie of niet, dat zal ons worst wezen, trouwens als we op de street talk af kunnen gaan, is het slechts een kwestie van (weinig) tijd vooraleer Bugg ook in Amerika heel groot is.

‘s Avonds staan Yeah Yeah Yeahs op de afspraak. Ondertussen zowat veteranen van de indie-scene, hebben ze echter nog niets aan relevantie ingeboet. Zangeres Karen O, uitgedost in een helgeel glitterpak, zorgt naar goede gewoonte voor een theatrale en opzwepende vertoning; de ene keer kronkelt ze al schreeuwend over de grond, om eens terug recht druk high fives uit te wisselen met de eerste rijen van het publiek. Hoewel de band hier staat om hun laatste album voor te stellen, maken ze er een fel gesmaakte greatest hits-show van, die aantoont dat ze zich al lang niet meer beperken tot de hoekige garagerock van hun beginjaren. Electro-geïnspireerde grooves, donkere new-wave-achtige trips en glamrock wisselen elkaar in sneltreinvaart af. Met een ondertussen indrukwekkende reeks hits onder de arm, is het voor de geroutineerde New Yorkers dan ook een koud kunstje om het publiek helemaal in te pakken. ‘Maps’, ‘Heads Will Roll’, ‘Zero’, afsluiter ‘Sacrilege’ en vele andere publiekslievelingen worden woord voor woord meegezongen, en zetten de aanwezigen massaal aan tot dansen. Een betere afsluiter van een rijkgevulde dag konden wij ons niet wensen.

We houden je nog besprekingen van Alt-J en Blue Hawai te goed, maar de tijd noopt ons met dringende spoed terug naar het festivalgebeuren. Daar wachten immers onder meer Bleached, The Black Lips en Trapper Schoepp nog op ons.

Website All Eyes West
Facebook The Pharmacy
Website Jake Bugg
Website Yeah Yeah Yeahs
Website SXSW