Tijdens de vorige editie van het beminde festival Pukkelpop haastten wij ons, het moet rond de vroege namiddag zijn geweest, naar de Marquee. De reden hiervoor was de passage van Bram Vanparys, bezieler van The Bony King of Nowhere. Voor deze gelegenheid had hij zich samen met een tiental vrienden op het podium verzameld en gaf hij één van de laatste concerten alvorens zich terug te trekken om aan een nieuwe plaat te werken. Dat optreden was geweldig, wij keken dus reikhalzend uit naar het nieuwe album, dat we hebben gekregen in de vorm van het meest intimistische werk van de man tot hiertoe: ‘The Bony King of Nowhere’ werd in één nacht ingeblikt in een huisje in de Ardennen, met als enige ingrediënten de stem en het gitaarspel.
Een paar weken geleden startte de clubtour van de groep die ook halt hield in De Ancienne Belgique. Toen we ons nestelden in de zetels van de theateropstelling van de zaal kregen we eerst nog Douglas Firs voorgeschoteld als voorprogramma. De groep rond Gertjan van Hellemont, die wij al langer kennen als gitarist van The Bony King of Nowhere, gooide een tijdje geleden hoge ogen met hun debuut ‘Shimmer & Glow’. Er werd afgetrapt met de pianotonen van titelsong ‘Shimmer & Glow’. Op dit moment werd duidelijk dat de heren, op dat moment slechts met twee op het podium, geen moeite hadden om de sound van het album live voort te zetten. Douglas Firs liet zich kenmerken door een mooie mix folk, blues en welgemikte harmonieën. De zanger gaf een ietwat verlegen indruk tussendoor, maar dit was algauw vergeten wanneer we een prachtige versie van ‘The Winter Sun Is Gonna Last’ hoorden. Wat ons betreft hoefde dit dus zeker niet de laatste keer te zijn dat dit gezelschap de AB liet proeven van zijn smaak.
Nadat The Bony King Of Nowhere al even was opgedoken tijdens het laatste nummer van het voorprogramma keek het publiek alsmaar meer uit naar de blikvanger van de avond. Toen de man het podium besteeg met twee kompanen werd het meteen duidelijk hoe de rest van de avond zou verlopen. Vanparys zong zoals alleen hij het doet: je hebt niet echt het gevoel dat je naar een optreden aan het kijken bent, maar aan het luisteren naar de rijke levensverhalen van een eenzame troubadour, die speciaal voor jou is opgedaagd.
We konden proeven van enkele pareltjes van het laatste album: ‘Across The River’ en ‘Rain Falls Down On Mirwart’ klonken mogelijk nog doorleefder als op plaat. Aangezien de groep ondertussen beschikt over het materiaal van drie langspelers kon er gezorgd worden voor een set die mooi het evenwicht vond tussen oud en nieuw werk. We genoten nog altijd van liedjes zoals ‘The Garden’ en ‘The Poet’.
Wie The Bony King al even volgt weet dat het niet de meest uitbundige artiest is die op deze wereld rondloopt, tijdens het eerste deel van de set maakte hij dus niet veel woorden vuil aan zijn performance, verder dan wat bedachtzaam gemompel kwam hij niet, wat overigens geen ramp was aangezien de prachtige muziek restte. Naar het einde van de set toe bleek de jongeman al wat spraakzamer te zijn en bleek hij zelfs bijzonder grappig en gevat uit de hoek te komen. Zijn pleidooi om voortaan geen smartphones meer te hanteren om een concert – volgens hem een speciaal moment van wisselwerking tussen publiek – op te nemen en te herbekijken kon op begrip rekenen van de muziekliefhebbers die zich dikwijls ook ergeren aan dit fenomeen.
Ondertussen had de liveband zich uitgebreid tot vijf man die een bijzonder hechte groep vormden en de sobere composities van de laatste plaat aankleedden met arrangementen bestaande uit piano, orgel, gitaar, lapsteel, drum en bas. ‘Another Day Is Done’ klonk op deze manier zeer mooi en ook ‘Wild Flowers’ schitterde meer dan ooit tevoren.
Toen het gezelschap het podium verliet werd er uiteraard gevraagd om een bisronde. Natuurlijk werd het nog altijd even goede ‘Eleonore’ gespeeld, op een prachtige manier gevolgd door de a capellaversie van een traditional die nog eens extra benadrukte dat het niet enkel Vanparys in de band is die gezegend is met gouden stembanden. Hierna werd afgesloten met ‘Maria’, het eerste nummertje ooit gevloeid uit de pen van The Bony King, over een mystieke ervaring die hem ooit overkwam.
Ons overkwam deze avond zoveel: steeds terugkomend kippenvel, een grote mate van geboeidheid en verwondering waren nooit ver weg. Grote klasse en toch intiem.
De AB programmeert binnenkort onder meer Meuris (05.03), Adam Green & Binki Shapiro (20.03) en Anton Walgrave (29.03). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.